Sander, Chris en Maarten zijn hun hele leven al beste vrienden. Als het trio naar een andere school gaat sluit Emiel zich bij hun aan. Sander doet zijn best om Emiel aardig te vinden, maar vind dit nogal lastig omdat Emiel behoorlijk gewelddadig blijkt te zijn. Ook in de liefde gaat het Sander niet voor de wind. Zo is hij tot over zijn oren verliefd op Indra, maar denkt hij dat zij al een vriendje heeft. Indra denkt op haar beurt dat Sander al bezet is, wat ervoor zorgt dat geen van beide de eerste stap durft te zetten. Als Sander met zijn vrienden een middagje op stap is, loopt een gevecht met een weerloos slachtoffer volledig uit de hand. Zijn vrienden proberen Sander de schuld en het is aan hem om zijn onschuld te bewijzen voordat hij zijn vrienden en Indra voorgoed kwijt raakt.

De populaire tienerboeken van auteur Carrie Slee worden al jaren succesvol verfilmd en zijn bij het jeugdige publiek flink in trek. Regisseuse Tessa Schram stond in 2014 aan het roer van de verfilming van het boek Pijnstillers en hier probeert zij de succesvolle lijn door trekken en minstens zo indrukwekkend uit de hoek te komen. Het moet gezegd dat zij hier opnieuw aardig in slaagt, toch weet de film niet zoveel indruk te maken als Pijnstillers destijds. Wel moet gezegd worden dat het verhaal opnieuw erg actueel is en vooral confronterend. Zo is de boodschap van de film erg duidelijk en zal deze zeker bij menig tiener flink aankomen.

Ook op de casting is er weinig tot niets aan te merken. Zo leveren zij allen een zeer degelijke acteerprestatie af, waarbij eigenlijk alleen Bente Fokkens (die Indra speelt) wat uit de toon valt. Zo lijkt zij vooral indruk te willen maken door sip te kijken en poogt zij met haar puppy ogen het hart van de kijker te stelen. Toch blijft het knap dat er verder vrij goed geacteerd wordt, zeker het acteerwerk waarmee wij dagelijks worden geconfronteerd in menig soapserie. Toch is er geen acteur of actrice die er met kop en schouders bovenuit steekt.

Ondanks dat de boodschap van de film sterk aanwezig is en goed wordt overgebracht, kan je soms wat vraagtekens zetten bij bepaalde plotontwikkelingen. Zo is bijvoorbeeld de ontknoping van het verhaal vrij matig, wat niet geholpen wordt door de houterige dialogen en onbegrijpelijke beslissingen van de personages. Dit zorgt ervoor dat Kappen! opnieuw een acceptabele Carry Slee verfilming is geworden, maar zeker een van de minste uit de serie. Het doel wordt met de boodschap zeker bereikt, maar maakt de film ook alleen geschikt voor een jeugdig publiek tussen de 12 en 15 jaar. Nu is dat ook de doelgroep van de film, maar zeker met Spijt! werd een film afgeleverd die ook bij een volwassen publiek de ogen wist te openen.

Extra’s: Naast de hoofdfilm is er geen ruimte ingeruimd voor bonusmateriaal. Zonde, want alleen al de aanwezigheid van de trailers van de overige Carry Slee verfilmingen was niet meer dan logisch geweest.

Kappen! heeft een sterke boodschap, maar rust op een matige hoofdrolspeelster en bevat daarnaast teveel matig uitgewerkte plotontwikkelingen. Hierdoor is Kappen! niet bepaald in balans. Natuurlijk is de film vooral bedoeld voor tieners in de leeftijdscategorie 12 tot 15 jaar, maar het is jammer dat de film de kwaliteit mist van bijvoorbeeld Spijt!. Hiervoor is het verhaal namelijk te matig en de dialogen te houterig. We moeten dan ook concluderen dat deze op zich degelijke film tekort schiet voor volwassenen en toch echt een van de minste Carry Slee verfilmingen is tot nu toe. Laten we hopen op beterschap, want Kappen! is ongetwijfeld niet de laatste verfilming uit het rijke oeuvre van de succesvolle kinderboekenschrijfster Carry Slee.

Met dank aan Dutch Filmworks voor het recensie-exemplaar.