Op 9 november 1983 wordt biermagnaat Freddy Heineken samen met zijn chauffeur Ab Doderer ontvoerd bij zijn tweede kantoor aan het Tweede Weteringsplantsoen te Amsterdam. Zijn ontvoerders zijn Cor van Hout, Willem Holleeder, Frans Meijer en Jan Boellaard, een viertal dat hun plan tot in de puntjes had uitgewerkt. Alles loopt zoals het moet gaan en er wordt maar liefst 35 miljoen gulden aan losgeld betaald voor de vrijlating van Heineken en zijn chauffeur. Wekenlang houdt het verhaal heel Nederland in zijn greep en de politie tast totaal in het duister. Maar dan loopt alles mis en de politie opent een klopjacht op de criminelen.

De ontvoering van Freddy Heineken is zo onderhand een volksverhaal geworden in Nederland, (bijna) iedereen kent het verhaal wel. Na het slecht ontvangen De Heineken Ontvoering, met in de hoofdrol Rutger Hauer als Heineken had Peter R. de Vries nogal wat kritiek op die film. De Vries schreef in 1987 het boek De Ontvoering van Alfred Heineken en zijn visie verschilde op nogal wat vlakken van die van film. Nu is er dus deze internationale film, gebaseerd op het boek van de Vries, maar wederom was de Vries niet tevreden met het eindresultaat en was zodoende ook niet aanwezig bij de première van de film. Ondanks de in zijn ogen niet waarheidsgetrouwe verfilming staat wel de naam van Peter R. de Vries op de credits. Iets wat bijna hypocriet te noemen is, maar goed, de kosten om dit te voorkomen waren vast minder aantrekkelijk dan de wellicht stiekeme hoop om zijn zakken te kunnen vullen aan deze film.

Zo is de film kortweg in twee woorden te beschrijven: verschrikkelijk en slecht. Iedereen weet zo onderhand wel het verhaal achter de groene bierflesjes, die niet kloppen in de film, maar daar zou je nog overheen kunnen stappen. Het falen van de film is namelijk te wijten aan meerdere factoren. Als Nederlander die kijkt naar een Nederlands verhaal is het zeer irritant dat de gehele film in het Engels is gesproken. De cast heeft dan de grootste moeite om hun namen correct uit te spreken, wat bij de naam Holleeder zelfs leidt tot een lachwekkend tafereel. Een ander voorbeeld zijn de kranten die door de cast gelezen worden. Deze zijn in het Nederlands geschreven en de Engelse cast leest de krant net zo makkelijk alsof het in hun moerstaal geschreven is. Enige uitzondering in de cast is overigens Mark van Eeuwen (bekend van de dagelijkse soap GTST), maar als we hem horen praten merken we direct een flink accent op, waarmee hij direct uit de toon valt naast de rest van de cast. Kortom, in een poging realisme na te streven hebben de makers er op het gebied van taal een flink zooitje van gemaakt dat uiteindelijk zelfs zwaar op je zenuwen weet te werken. Maar er is meer…

Als je aan Anthony Hopkins denkt, dan denk je direct aan een gerenommeerd en groot acteur. Daar is niks van te merken in deze film, hij komt totaal ongeïnspireerd over en acteert op de automatische piloot. Hij zet dan ook een volslagen ongeloofwaardige Heineken neer. Nergens in de film krijg je ook maar het idee dat Hopkins zich inspant voor zijn ongetwijfeld aanzienlijke loonstrookje. Maar ook de rest van de cast doet het niet veel beter en lijkt vooral miscast. Zo doet Jim Sturgess in zijn rol als Cor van Hout nog het meest denken aan Gerrie uit New Kids. Dit werkt zo verschrikkelijk storend, dat je elke scène die hij speelt bijna in de lach schiet waardoor zijn rol absoluut niet serieus te nemen is. Enige gelijkenis met de originele kidnappers was schijnbaar ook overbodig, want als er iemand niet op Willem Holleeder lijkt is dat Sam Wortington.

Ondanks dat de film geregisseerd is door de Zweedse Daniel Alfredson zit er soms een flink Amerikaanse sausje over de film. Neem bijvoorbeeld de humor. Waarom zou een Nederlander in vredesnaam grapjes maken over Budweiser? Of zijn vader een t-shirt geven met de tekst ‘I love American Beer’? Deze dingen kaarten de arrogantie van de Amerikanen maar weer eens flink aan, maar zijn vooral ook vreselijk storend voor de Hollandse kijker. De Amerikaanse saus drenkt verder goed door in het compleet veranderen van essentiële dingen. Zo worden de criminelen neergezet als watjes die bijna beginnen te huilen als ze een beslissing moeten nemen, van de keiharde criminelen Cor van Hout en Willem Holleder is dan ook bitter weinig terug te vinden. Het mag zelfs als een belediging worden gezien hoe ze neergezet worden. Op onlogische momenten lijkt de film te willen schermen waarheidsgetrouw te zijn, maar het is zeker dat als het verhaal niet over een Nederlandse gebeurtenis had gegaan, deze film in ons land rechtstreeks op dvd was uitgekomen.

Kidnapping Freddy Heineken is een zeer slappe film geworden die alles fout doet wat er maar fout te doen is. Het is een groot festijn van fouten en verdraaien van feiten waar je eigenlijk na vijftien minuten al meer dan genoeg van hebt. Waar de makers met hun hoofd zaten bij de casting is een zeer groot raadsel. Zelfs toch grote namen als Anthony Hopkins en Sam Worthington leveren een wanprestatie af en zouden zich de ogen uit hun kop moeten schamen. De sfeer van het Nederland ten tijde van de ontvoering komt totaal niet uit de verf en je hebt eigenlijk geen moment het gevoel dat de film zich in de jaren 80 afspeelt. We verzoeken de heer de Vries een volgende keer nog eens flink achter zijn oren te krabben voordat hij gaat lopen pochen over een waarheidsgetrouwe film, want de enige conclusie die we kunnen trekken is dat het eveneens matige De Heineken Ontvoering een veel waarheidsgetrouwere film is dan dit wanproduct.