Een Delta Force-team wordt op een speciale missie gestuurd om een ​​CIA-agent te redden van terroristen in het zuiden van de Filippijnen. Als jonge JTAC-officier van de luchtmacht wordt sergeant JJ ‘Playboy’ Kinney aan het team toegevoegd. Het team krijgt ondersteuning van US Air Force dronepiloot captain Eddie ‘Reaper’ Grimm, die vanuit zijn bunker in Las Vegas als extra paar ogen fungeert en de nodige wapens tot zijn beschikking heeft. Als de missie vreselijk misgaat en de rest van het team in een grootschalig gevecht volledig afgeslacht wordt, kan Kinney enkel nog terugvallen op de steun van Reaper om in veiligheid te geraken en belanden op een veilig punt om geëvacueerd te worden.

William Eubank is een cameraman die door zijn ambitie uiteindelijk ook zelf op de regiestoel is beland. Het leverde niet bepaald overtuigende films op als Underwater en Paranormal Activity: Next of Kin. Dat hij al in 2012 en 2013 het verhaal van Land of Bad neerpende samen met David Frigerio is dan ook niet bepaald een feit dat gelijk de aandacht op zich wist te richten. Echter, de twee pakten het serieus aan en liepen twee weken lang mee met echte JTACs. En tien jaar later zag het er toch allemaal een stuk aantrekkelijker uit toen de film werd aangekondigd in Cannes, waarbij bleek dat Russell Crowe en Liam Hemsworth zich aan het project hadden verbonden. Twee acteurs die elkaar al eerder vonden in het ook door Crowe geregisseerde Poker Face. En gefilmd in Queensland, Australië werd de film daarnaast ook nog eens flink gesteund door de Australische overheid.

Toch mogen we een kleine kanttekening plaatsen bij de rol van Crowe. Natuurlijk heeft hij door de jaren een indrukwekkend oeuvre opgebouwd, en wist hij zelfs één van zijn drie Oscarnominaties te verzilveren, maar de laatste jaren is het niet meer wat het ooit is geweest. Meer en meer zien we hem in bijrollen (en in films) die een acteur met zijn status onwaardig zijn. Crowe lijkt er zelf nog het minste mee te zitten, maar ook hier oogt hij weer allerminst fit. Wat dat betreft lijkt hij steeds meer raakvlakken te hebben met de legendarische Marlon Brando. Toch is de grootste rol weggelegd voor Liam Hemsworth, die in een mislukte missie verzeild raakt en maar moet zien te overleven. Het is hard werken en ondanks dat Liam zeker niet het grootste acteertalent is van de Hemsworth-familie, is hij volledig geloofwaardig in dit soort rollen. Leuk voor het familiegevoel is daarnaast de (korte) aanwezigheid van broer Luke.

Als we dan kijken naar Land of Bad is het vooral een goedgemaakte film. En ondanks dat we soms iets teveel met mooi gefilmde slow-motion-shots om de oren worden geslagen, ziet het er wel allemaal verdomde goed uit. Het budget van een kleine 20 miljoen dollar is overduidelijk goed besteed. Of het allemaal even geloofwaardig is wat we te zijn krijgen kan je je alleen wel afvragen. Sterker nog; het is te hopen van niet. En daarbij doelen we vooral op de ‘schoolkamp is een feestje’- mentaliteit die lijkt te heersen bij de alziende ogen op afstand in Las Vegas. Dat telefoons gewoonweg even van de haak worden gelegd ten faveure van een sportwedstrijd is natuurlijk compleet gekkenwerk, zeker als er werkzaamheden met levensreddende functie moeten worden uitgevoerd. En hoe schokkend het misschien ook is, de manier waarop het gebracht wordt heeft niet bepaald het bedoelde effect.

Land of Bad is een goedgemaakte reddingsmissie-film die ons tegelijkertijd probeert te laten inzien wat er mis is met moderne oorlogsvoering. Voor een Russell Crowe in actie hoef je de film niet te kijken, want die zit veilig opgesloten achter zijn dronebesturing. Toch zit de film vol actie op een bombastische manier die je mag verwachten van een dergelijke oorlogsfilm. Meer dan eens bevindt je je als kijker middenin de chaos en wordt je helemaal meegezogen in het actiegeweld. Op dat vlak overtuigt de film volledig. Echter als de makers een punt willen maken betreft de manier van moderne oorlogsvoering slaan ze de plank toch wat mis. Het is maar te hopen dat mensen in dergelijke functies hun werk niet op een dergelijke onzorgvuldige manier invullen en behandelen als een veredeld schoolkamp. Het precies op dat moment dat de film even de b-film lijkt die het verder nergens blijkt te zijn. Dat de climax wellicht een wat te hoog feel good-gehalte kent nemen we daarnaast maar even op de koop toe, het past ergens ook wel bij een dergelijke bombastisch film.