San Fernando Valley, 1973. De vijftienjarige Gary Valentine staat in een rij te wachten op zijn middelbareschool foto als zijn oog valt op de een stuk oudere Alana Kane, de assistente van de fotograaf. Hij begin teen flirterig gesprek met haar, maar ze wijst zijn avances af. Toch spreekt ze wel met hem af voor een etentje en er ontstaat al snel een vriendschap tussen de twee. Tussendoor woont Gary diverse audities bij en start hij een succesvol bedrijf in waterbedden en flipperkasten, terwijl Alana ook besluit te gaan acteren en later werkt als staflid voor een gemeenteraadslid. Het leeftijdsverschil speelt Gary en Alana soms parten, maar aan de hand van bizarre ontmoetingen, kleurrijke karakters en ongemakkelijke situaties staat toch ook altijd weer hun band centraal.

Na het op briljante wijze exploiteren van de Amerikaanse ziel in Boogie Nights, There Will Be Blood en The Master, verhuisde regisseur Paul Thomas Anderson zijn focus tijdelijk naar het naoorlogse Engeland met het elegante Phantom Thread. Voor deze coming-of-age-film volgt hij de ontwikkeling van de relatie van een jong stel, tijdens de roerige jaren ’70, waarbij hij inspiratie voor het scenario kreeg tijdens een fotodag op een middelbare school in Los Angeles. De film is vernoemt naar een voormalige platenwinkelketen, volgens een uitleg van Anderson omdat als er twee woorden zijn die hem herinneren aan het kind zijn dat ‘drop’ en ‘pizza’ zijn. En wie de film ziet zal al snel begrijpen wat hij bedoelt. Een echt diepgaand plot ontbreekt, maar de titel dekt betreft het gevoel de lading uitstekend.

De rollen van Gary Valentine en Alana Kane worden gespeeld door Cooper Hoffman en Alana Haim, hier beide te zien in hun filmdebuut. Maar ondanks dat het haar debuut is, schreef Anderson de rol van Alana Kane met Haim in gedachten. Hij heeft dan ook een nauwe band met haar band Haim, waarvoor hij verschillende muziekvideo’s regisseerde, en is een vriend van de familie. Zo zien we ook haar zussen en ouders in de film terug als haar familie. Anderson had meer moeite om de juiste Gary Valentine te vinden. Zo waren veel acteurs die auditie deden te getraind om te passen naast de naturalistische stijl van Haims’ acteerwerk. Uiteindelijk kwam hij terecht bij Cooper Hoffman, zoon van wijlen Philip Seymour Hoffman. Naast de twee zien we een sterk ensemble om de jeugdige maincast te ondersteunen. Zo maken onder andere Sean Penn, Tom Waits, Bradley Cooper en Bennie Safdie hun opwachting.

Ondanks dat Anderson met deze film terugkeert naar de Amerikaanse wereld, verschilt deze film behoorlijk van zijn eerder genoemde werk. Het belangrijkste is nog wel dat Licorice Pizza verhaaltechnisch eigenlijk maar weinig om het lijf heeft. De film bestaat voornamelijk uit losse scènes die zijn opgehangen aan de levens van Gary en Alana. En ondanks dat ruim twee uur wellicht iets teveel van het goede is, zit de film vol met vermakelijke situaties waardoor de tijd vliegt. Hoogtepunt hierbij is zonder twijfel het segment waarbij de twee met hun truck op pad gaan om een waterbed te bezorgen bij Jon Peters, een geflipte filmproducent (en man van Barbara Streisand), heerlijk dik aangezet gespeeld door een lekker uit zijn dak gaande Bradley Cooper. Daarnaast is het einde van de film wellicht wat zoet, maar eigenlijk kunnen we niets anders verwachten met een film die zich het beste laat vertalen als zoethout- (of drop)pizza.

Extra’s: Naast de film zijn er enkele aardige featurettes als bonusmateriaal toegevoegd aan de Blu-ray release.
· Camera Tests (04:14) Een soort reeks van outtakes, die dienen als test tijdens de productie.
· Fat Bernie’s Commercial (00:58) De commercial van Gary Valentine die tijdens de film te zien is.
· Behind the Scenes (10:37) Een aardige blik achter de schermen, geen interviews, maar interessant beeldmateriaal.
· The Handman Scene (02:19) Een scene die sneuvelde op de montagetafel.

Licorice Pizza is een even smakelijke als kleurrijke pizza, opgediend door een als altijd excellerende Paul Thomas Anderson. Nadat Anderson eigenlijk steevast een beroep deed op een cast met louter gevestigde sterren, verrast hij hier door voor zijn twee hoofdrollen te kiezen voor debutanten. Niet dat ze er alleen voor staan overigens, maar het is toch vooral hun naturelle manier van acteren die goed past bij de coming-of-ace-film die Licorice Pizza wil zijn. En ondanks dat het verhaal eigenlijk maar weinig om het lijf heeft, is het interessant hoe Anderson de focus langzaam verschuift van de tiener Gary, maar het twintiger Alana, om er onderaan de streep hún verhaal van te maken. En zoals altijd draait het niet zozeer om het eindpunt, maar meer om de weg die je hiernaartoe bewandelt. Oh en de controverse rond het leeftijdsverschil tussen de hoofdpersonages is echt weer iets Amerikaans, al had het Aziaten-grapje eigenlijk best achterwege gelaten kunnen worden. Toch valt het amper een smetje te noemen op deze erg smakelijke maaltijd!

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.