Will Dempsey had alles. Hij ontmoette Abby in zijn studententijd en de twee zagen hun geluk bekroond worden met de komst van hun eerste kindje. Toch nam hun leven samen daar een onverwachte wending. Het resulteert erin dat hij bij therapeute Cait Morris zijn hart uitstort. Hij vertelt haar over het verleden van Abby, waaruit blijkt dat zij een leven heeft gekend met de nodige hobbels. Als Cait Will vraagt naar de gebeurtenissen van de dag dat Abbey hem verliet, blijkt dat een schokkende gebeurtenis er de oorzaak van is dat de twee hun leven niet meer delen. We vervolgen het verhaal met hun dochter, een verhaal dat uiteindelijk leidt tot een ontmoeting die haar leven voor altijd zal veranderen. In de verhalen die volgen worden grenzen van tijd en ruimte overschreden en weergalmen de levens van Will en Abby in het lot van generaties die volgen.

Sinds 2005 wordt er jaarlijks een lijst gepubliceerd met de beste scripts die nog niet in productie zijn genomen. Life Itself van Dan Fogelman, bekend van zijn schrijfwerk voor onder andere Crazy, Stupid, Love, kwam ook voor op die lijst. Productiemaatschappij FilmNation Entertainment sloeg zijn slag en Fogelman mocht ook plaats nemen als regisseur. Er werd een cast met enkele grote namen aangetrokken en het is dan ook op z’n zachtst gezegd verbazingwekkend dat de film verantwoordelijk bleek voor de op-een-na-slechtste opening sinds 1982. Nu zegt dat nog steeds niet alles, maar ook door critici werd de film werkelijk met de grond gelijk gemaakt. Wie echter een interesse heeft in mozaïekvertellingen en daarbij een blik werpt op de cast en het verhaal zal wellicht toch nog te porren zijn voor deze Life Itself.

De film beslaat een vijftal hoofdstukken en om maar met de cast te beginnen; deze is ronduit indrukwekkend. Aan het, overigens vrij chaotische, begin zie we even kort Samuel L. Jackson. Hij speelt zichzelf als onbetrouwbare verteller, maar eigenlijk voegt zijn aandeel verder weinig toe. Behalve dan de link naar het leven zelf, wat de grootste onbetrouwbare verteller blijkt. De belangrijkste rollen in het eerste hoofdstuk zijn voor Oscar Isaac en Olivia Wilde als geliefden Will en Abby en Annette Bening als therapeute Cait. Een gesprek over toekomstplannen en Bob Dylan krijgt een leuke wending als Abby haar personage hoogzwanger blijkt, maar eenmaal buiten volgt een eerste moment van shock. Niet geheel zeker van het lot van Abby belandt je samen met Will in therapie. De manier waarop de kijker hier onderdeel van wordt is wat apart, want we zien meermaals hoe de twee letterlijk toekijkers worden bij een bepalende situatie in het leven van Abby.

Na een nieuw shockmoment breekt een tweede hoofdstuk aan; dat van de dochter van Abby en Will. We zien haar in razendsnel tempo opgroeien van zesjarige tot twintiger, waarbij de dood duidelijk onderdeel van haar leven is. Dat dit nog even aangedikt wordt door alle overledene in haar leven op te sommen is misschien net iets teveel. Ook zien we meerdere varianten van een scène voorbij komen, wat nog maar eens benadrukt wat een dergelijke nuances kan uitmaken in het verloop van een leven. Wat dat betreft weet Fogelman wel degelijk een punt te maken, het is alleen jammer dat hij dit er tot in den treure bovenop blijft leggen. In het derde hoofdstuk verplaatst het verhaal zich naar Spanje, met een prachtrol van de temperamentvolle Antonio Banderes, en langzaam zal het de kijker beginnen te dagen hoe de vork in de steel zit. Met nog twee volgende hoofdstukken is het jammer dat alles opnieuw veel te uitleggerig is.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal beschikbaar.

Life Itself is een intrigerende, maar veel te uitleggerige film. Wie bij aanvang van Life Itself rekent op een rechtlijnig drama, zal voor flink wat verrassingen komen te staan. Niet alleen door de vertelwijze, maar ook door enkele letterlijk shockende momenten. Dat het verhaal meerdere generaties beslaat blijkt puur uit de familiebanden, want qua tijdsbeeld lijkt de film continu in het heden plaats te hebben. Dit en de bijna trotse uitleggerigheid van schrijver en regisseur Fogelman zit de film behoorlijk in de weg. Het is dan ook niet zo gek dat de film is geflopt, al heeft de film zeker meer in zich dan de score aan de box-office zou doen geloven. De film is namelijk wel wat chaotisch en bevat een overvloed aan ideeën, maar het merendeel hiervan zorgt wel voor een intrigerende film.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.