Billy is een alleenstaande moeder van twee kinderen die de eindjes aan elkaar moet knopen om rond te komen. Toch wil zij koste wat het kost in het meer en meer verlaten Lost River blijven wonen. Terwijl de huizen om hun heen vervallen en gesloopt worden, stript Bones, de oudste zoon, koper om zo zijn steentje bij te kunnen dragen. Dan verneemt Bones waar Lost River haar naam aan te danken heeft en over de vloek die sinds die gebeurtenis op het stadje rust.

Hij is niet de eerste en zal vast ook niet de laatste zijn. Natuurlijk doelen we op Ryan Gosling, die als graag geziene acteur plaats wilde nemen op de regisseursstoel. Wat daarin ook niet nieuw is, is dat hij bij het samenstellen van de cast een beroep doet op collega’s waar hij eerder mee samenwerkte. Zo werkt hij voor zijn regiedebuut opnieuw samen met Christina Hendricks, die eerder naast hem schitterde in het bejubelde Drive en we zien ook Ben Mendelsohn, met wie hij speelde in het prachtige The Place Beyond the Pines. Christina Hendricks speelt de rol van door zorgen geplaagde Billy op een sobere manier, waar er nergens echt dieper in gegaan wordt op haar karakter. Haar werkvloer levert waanzinnige, maar ook expliciete en schokkende scènes op. Zo laat Hendricks een soort striptease scène zien die een geheel nieuwe invulling geeft aan het tonen van lichaamsvlees. Tegelijk zijn deze scènes zo vreemd dat er amper serieus naar te kijken is. Wat dat betreft echoot de film zeker de sfeer van het oeuvre van Nicolas Winding Refn, niet geheel toevallig de regisseur onder wie Gosling in het verleden al tweemaal te zien was.

In de bijrollen van dit naargeestige sprookje zien we naast een geweldige Ben Mendelsohn onder andere Saoirse Ronan als buurmeisje van het gebroken gezin en Eva Mendes, oftewel mevrouw Gosling. Minder bekend zijn Iain De Caestecker en Matt Smith, als respectievelijk Bones en Bully, waarbij laatstgenoemde de plaaggeest van Bones is die hem belemmert in alles wat hij doet en wil doen. Al deze acteurs zetten een rol neer die volledig in dienst staat van de visuele pracht van de film, waardoor de cast automatisch een soort bijrol in de film toebedeeld krijgt. Hetzelfde geldt overigens voor het plot, dat eigenlijk vrijwel compleet lijkt te ontbreken. Want waar Gosling poogt tot symbolisme en lijkt te willen spreken met beelden, zijn het vooral vraagtekens die worden opgeroepen. Wat rest is een pover plotje bij een verder visueel imponerende film, die passend wordt ondersteund door de sfeervolle soundtrack van Johnny Jewel.

De film ging vorig jaar mei al in première op het prestigieuze filmfestival van Cannes, waar de film op een lauw applaus en zelfs boegeroep kon rekenen. Duidelijk is in elk geval dat Gosling er niet voor gekozen heeft om makkelijk te scoren. Daarnaast heeft hij zich breed laten inspireren. Zo is er de invloed te zien van diverse regisseurs. Zo zien we in het begin buitenopnames die de sfeer ademen van het werk van Terrence Malick en roept het rariteitenkabinet aan scènes en personages herinneringen op aan David Lynch. Hiermee weet Gosling een vervreemde surrealistische doldwaze wereld te scheppen, die voor velen zal ogen als een kruising tussen een kermis en een spookhuis. Dit zal zeker niet ieders smaak zijn, maar het valt niet te ontkennen dat Benoît Debie, die de camera bedient, schitterend werk levert. Zo zijn de nachtopnames in combinatie met de neonverlichting of vlammenzee prachtig in beeld gebracht.

Lost River is een eigenzinnig debuut van Gosling als regisseur, waarmee hij opnieuw een stap weet te zetten die hem verder verwijdert van wat gangbaar is in Hollywood. Zo valt het te prijzen dat hij hierbij niet heeft gekozen voor een makkelijkere film met hemzelf in de hoofdrol, bestemd voor een groot publiek (vooral bestaande uit zwijmelende dames). Lost River rust vrijwel volledig op haar visuele capaciteiten en is hierdoor als geheel eigenlijk allesbehalve geslaagd te noemen. Wat Lost River wel weet te bereiken is dat je na het kijken van de film benieuwd bent geraakt naar wat Gosling nog meer in petto heeft als regisseur.