Het is nog vroeg op nieuwjaarsdag als Murphy een verontrustend telefoontje krijgt van de moeder van Electra, zijn ex. Het is dit telefoontje dat Murphy terug slingert naar het verleden, terug naar een tijd waarin hij met volle teugen genoot van zijn grote liefde. Een tijd van passie, spelletjes en ontdekking. Een tijd die plots tot stilstand kwam nadat zij een trio hadden met Omi, een jonge vrouw van dan pas 17 jaar. Murphy en Omi vinden elkaar niet veel later opnieuw, dit keer zonder medeweten van Electra. Het is een gebeurtenis die het leven van alle drie zal veranderen, waarbij het de vraag is of de liefde zal overwinnen.

Gasper Noé is een in Argentinië geboren Franse filmmaker, die zijn inspiratie vind in de films van Stanley Kubrick. Het is wellicht mede hieraan te wijten dat zijn films spraakmakende scènes bevatten die altijd de tongen los maken. Zo schudde hij eerder de filmwereld wakker met schokkende films als Seul contre Tous en misschien nog wel meer met Irréversible, die vooral herinnerd zal worden door de schokkende verkrachtingsscène met de bloedmooie Monica Belucci. Toen zijn nieuwe film Love een nachtelijke première kreeg tijdens het filmfestival in Cannes waren er dan ook lange wachtrijen. Men was namelijk een 3D-film belooft met seksscènes die niks zouden verbloemen, een affiche die chaotische taferelen opleverde.

Toch was er achteraf vooral kritiek, vooral over de aaneenschakeling van banaliteiten. De vraag is natuurlijk hoe wij daar in ons nuchtere landje, waarin we al zoveel gewend zijn, tegenaan kijken. Is het allemaal wel zo schokkend? Of doen wij het gemakkelijk af als pornografie? Het antwoord zal verschillen met degene aan wie je het vraagt. De openingsscène legt voor mensen die vooraf al twijfelden of dit echt iets voor hun was de drempel alvast hoog om verder te kijken. Hierin zien we namelijk open en bloot hoe Murphy wordt klaargemaakt door Electra. Het zet gelijk de toon voor de rest van de film. Want wat volgt is een rit langs het liefdesleven van Murphy, waarbij we in onwillekeurige volgorde flarden uit zijn relaties met Omi en Electra belicht zien worden. Dit natuurlijk in al zijn facetten. Zo zien we Electra en Murphy hun seksuele fantasieën uitwisselen, waarna ze buurvrouw Omi verleiden tot een trio. Noé laat hierbij niks aan de verbeelding over.

Maar we zien meer dan alleen de eerder genoemde ‘banaliteiten’. Zo is er ook een breed spectrum van emoties te zien. We zien de blinde liefde van Murphy voor Electra, die smekend aan haar deur ligt nadat bekend is geworden dat hij Omi bezwangerd heeft. Waarbij hij haar overigens egoïsme verwijt als ze afstand van hem neemt, iets wat meer lijkt te zeggen over de wanhoop van Murphy dan over Electra. Love toont ons de herinnering aan een gedoemde relatie aan de hand van flashbacks, die worden getekend door drugsgebruik en uiteindelijk vreemdgaan. Het zorgt er uiteindelijk voor dat Murphy wordt tot wat hij zelf ooit veroordeelde, waarna hij zijn (schuld)gevoel geen plek weet te geven. De wet van Murphy komt uiteindelijk niet voor niks groot in beeld: wat mis kan gaan, gaat mis.

Het geheel is smaakvol vastgelegd door de Belgische cameraman Benoît Debie, waarbij vooral het kleurgebruik opvalt. Zo zien we primaire kleuren op de voorgrond en secundaire kleuren op de achtergrond, waarbij de seksscènes vooral oranje tinten bevatten. Maar ook het muziekgebruik valt op, zo is de opzwepende gitaarmuziek onder de trio van Murphy, Electra en Omi treffend en weet deze precies de juiste sfeer te grijpen, waarbij ook het naderende onheil voelbaar is. De toevoeging van 3D lijkt vooral een dingetje te zijn, maar ondanks dat we de film niet in 3D zagen kunnen we ons niet voorstellen dat het iets toevoegt. Op één scene na wellicht, maar de vraag is of je hier als kijker echt op zit te wachten.

Love is niet voor tere zieltjes, maar het zou te makkelijk zijn de film af te doen als pornografie. Natuurlijk wordt alles open en bloot getoond, wat wellicht ver gaat, maar zeker zijn functie heeft. Het is tenslotte de lust die ervoor zorgt dat de liefde geen toekomst meer heeft. De reis langs het verleden brengt bovendien een breed spectrum aan emoties met zich mee, waarbij meer van de acteurs wordt gevraagd dan je ooit zou zien in een pornografische film. Het maakt deze nieuwe film van Noé opnieuw tot een spraakmakende film, die helaas iets te langdradig is, maar zeker zijn weg zal vinden naar de liefhebbers van deze extreme vorm van realistische cinema.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.