De jonge Luce ontwikkelt zich op school als een modelstudent. Hij is goed in sport, sterk in debatten en is tot op het bot gedreven. Dit tot grote tevredenheid van zijn adoptieouders Peter en Amy Edgar die hem op jonge leeftijd adopteerde uit Eritrea waar hij als kindsoldaat in contact kwam met de meest gruwelijke gebeurtenissen. Luce lijkt zijn getroebleerde leven achter zich te hebben gelaten, maar een opstel over een Afrikaanse verzetsstrijder die vindt dat geweld mag in de weg naar vrede, doet zijn leerkracht Harriet Wilson twijfelen. Ze confronteert de ouders van Luce met het opstel en vermoedt dat de waanideeën van vroeger nog lang niet onder controle zijn en Luce wellicht een punt bereikt waarop hij de macht over zichzelf dreigt te verliezen. Wat volgt is een strijd om vertrouwen, liefde en de confrontatie met zijn verleden waarbij alles waar Luce zo hard voor gewerkt heeft aan het wankelen wordt gebracht. Is Luce echt veranderd of schuilt er diep in hem nog een monster dat op het punt staat om zich te openbaren?

De speech die Luce Edgar, gespeeld door Kelvin Harrinson Jr. (Waves) geeft in de eerste minuten van de film is er duidelijk over: hier staat de nieuwe Barack Obama. Afkomstig uit een arm land dat in de greep is van oorlog en geweld, maar een tweede kans gekregen in het rijke westen. Een kans die hij met beiden handen heeft aangegrepen en hem heeft doen veranderen in een grote belofte voor de toekomst. Wat dat betreft is er vrij weinig mis met de jonge Luce, maar het zou een bijzonder saaie film opleveren als het daarbij zou zijn gebleven. Al sluimert er iets op de achtergrond, ingegeven door de eerste seconden van de film waarbij we enkel een locker zien opengaan waar een papieren tasje in wordt geplaatst. Wat het precies is, is niet meteen duidelijk. Maar dat het een grote rol gaat spelen in deze thriller van regisseur Julius Onah (The Cloverfield Paradox) is al meteen voelbaar. De nieuwsgierigheid brand bij de kijker. Toch is het lang wachten voordat duidelijk wordt wat het papieren tasje met Luce te maken heeft.

De eerste stappen naar een eerste breukje in het stemloze studentenleven van Luce worden veroorzaakt door zijn leerkracht Harriet Wilson, bijzonder sterk neergezet door actrice Octavia Spencer. Ze confronteert de ouders van Luce met een opzienbarend opstel over het verheerlijken van geweld van Luce. Dat ze daarbij ook meteen even in zijn locker heeft gesneuveld is voor haar een logische stap, aangezien ze vermoedt dat er nog steeds een kindsoldaat in Luce schuilgaat. Zijn ouders moeten in eerste instantie niks weten van de aantijgingen van zijn leerkracht, maar toch hebben haar vermoedens de ouders aan het wankelen gebracht. Het is het begin van een psychologisch spel tussen Luce, zijn leerkracht en de ouders die constant de focus op een andere plek legt. Als kijker weet je snel niet meer wie nou precies de waarheid spreekt. Iedereen lijkt een goed mens, maar ook iedereen heeft iets op zijn kerfstok.

Het is daar waar de grootste kracht van de film Luce schuilgaat: het spel met de daarbij behorende dialogen tussen de vier hoofdpersonen. Ze zijn heftig, emotioneel en vooral verwarrend. De twijfel bij de kijker is groot, de vraag waar het allemaal naar toe leidt is groot en als die climax na 100 minuten dan eindelijk de kop opsteekt is het maar de vraag of je daar als kijker de juiste voldoening uithaalt. Regisseur Onah legt door de sterke dialogen en het fantastische acteerwerk de lat gedurende de film bijzonder hoog, maar echt een bevredigende slotconclusie blijft uit. Luce is vuurwerk van de bovenste plank door de uitmuntende cast, maar helaas mist het de film aan een even spetterende finale. Het punt dat Onah op het gebied van racisme probeert te maken is duidelijk, maar de aanloop is uiteindelijk sterker dan de boodschap zelf.

Extra’s: Helaas bevat de Blu-ray release van Luce geen bonusmateriaal.

Luce is een bijzonder sterk geacteerd drama dat knettert tussen haar vier hoofdpersonages waarbij de spanning iedere seconde voelbaar is. Luce is de modelstudent met een duister verleden, Amy en Peter zijn bezorgde adoptieouders en Harriet de lerares die twijfelt aan de goede bedoelingen van Luce. Regisseur Julius Onah weet de spanning gestaag op te bouwen, waarbij hij het acteertalent van zijn cast ten volste weet te benutten. Toch is het maar de vraag of de boodschap voor de kijker net zo bevredigend is als de weg er naartoe. Luce is vooral de moeite waard door het fantastische spel waarbij de focus continu in beweging is en je als kijker lang in het gewisse blijft wie je nu wel of niet kan vertrouwen. Een ijzersterk drama dat helaas wat onbevredigend tot zijn slotconclusie komt.

Met dank aan The Searchers voor het recensie-exemplaar.