In de jaren 30 is Herman J. Mankiewicz, bijgenaamd Mank, een succesvol scenarioschrijver en behoort hij tot de sociale kring van krantenmagnaat William Randolph Hearst en diens minnares, actrice Marion Davies. Toch is Mank in de jaren die volgen afgegleden van een geliefd man in hoge kringen tot iemand die de fles steevast verkiest boven een toekomstperspectief. Hierdoor is er bijna geen project geweest waar hij niet van ontslagen is. Terwijl ieder van mening is dat hij over zijn hoogtepunt heen is, wordt hij in het begin van de jaren 40 ingehuurd door Orson Welles om te werken aan het scenario van Citizen Kane. Vanuit een ziektepunt in een afgelegen ranch dicteert hij zijn secretaresse, maar ondanks dat zijn schrijven intelligent en scherpzinnig is nooit tevoren, is zijn drankprobleem nooit ver weg.

Zodra een regisseur als David Fincher een nieuwe film aankondigd, trekt dit direct de aandacht trekken van menig filmliefhebber. Niet zo gek, want hij is met films als Se7en, Fight Club en The Social Network verantwoordelijk voor flink wat moderne klassiekers. Als vervolgens blijkt dat Fincher de kijkers in zijn nieuwe film meeneemt in de strijd om de schrijverscredits van klassieker der klassiekers Citizen Kane, loopt het water bij de meeste in de mond. Mank is onderdeel van de exclusieve deal die Fincher tekende met streaminggigant Netflix. En ondanks dat de film wellicht niet direct een groot publiek zal aanspreken en vooral doorgewinterde filmliefhebbers zal bereiken, kunnen we er niet omheen dat de timing van deze release perfect is. Doordat elke grote bioscoopfilm naar 2021 is uitgesteld, is er namelijk amper sprake van concurrentie in de bioscoop.

Toch had alles er heel anders uit kunnen zien. Zo was Fincher al van plan om het scenario van zijn vader Jack Fincher te verfilmen nadat hij The Game had afgerond in 1997. Hij had hierbij Kevin Spacey en Jodie Foster op het oog voor de hoofdrollen, maar destijds kwam het project niet van de grond omdat Fincher voet bij stuk hield om de film in zwart-wit te schieten. Achteraf gezien is de tijd Fincher niet ongenadig geweest. Zo bewijst de film nog maar eens dat Fincher het bij het rechte eind had betreffende zijn keuze voor zwart-wit. De film ademt werkelijk de jaren 40 en zo misstaat deze verfilming van een klassiek Hollywoodverhaal zeker niet tussen de klassiekers uit die tijd. Ook verloor hij wellicht zijn beoogde acteur met de in de ban gedane Spacey, maar op zijn beurt voegt Gary Oldman, met zijn optreden als scenarioschrijver Herman J. Mankiewicz, weer een schitterende karakterrol toe aan zijn toch al omvangrijke oeuvre.

Het verhaal achter de schrijverscredit van Citizen Kane is in zijn handen dan ook om van te smullen. Het is een verhaal dat wel bekend is uit de boeken, maar door Fincher weer echt tot leven wordt gebracht. Aan de hand van flashbacks zien we een beetje hoe Mank van een geliefd man, afglijdt tot een veel ontslagen dronkenlap. Zo zien we ook hoe hij na een auto-ongeluk bedlegerig is geworden en op de een of andere manier altijd weer in staat is om een fles drank te pakken te krijgen. In plaats van deze strijd letterlijk te tonen, zien we vooral de invloed die dit keer op keer heeft op Mank. Zo is hij met regelmaat volledig van de kaart en gaat zijn schrijven niet zo snel, maar is wat hij aanlevert wel van hoogwaardige kwaliteit. Het schept hiermee een beeld van een man die enerzijds de controle over zijn probleem kwijt is, maar anderzijds nog wel in staat blijkt om zijn beste werk af te leveren. Een boeiende karakterstudie die het ongetwijfeld goed zal doen in het awardseizoen.

Mank is aan de hand van een excellerende Fincher een instant klassieker over het oude Hollywood. Natuurlijk leunt de film deels op de acteerprestaties, met name van die van Oldman, maar Fincher laat nog maar eens zien een van de beste regisseurs te zijn van zijn generatie. Zijn keuze om de film in stijlvol zwart-wit te filmen lijkt de enige juiste en door het scenario van zijn vader te gebruiken hebben we hier te maken met een persoonlijk passieproject dat ook nog eens geliefd zal zijn bij een ieder die het oude Hollywood (en gewoonweg een goede film) een warm hart toedraagt. In een tijd waarin veel mensen publieke ruimtes als een bioscoop lijken te vermijden door de Corona-pandemie, lijkt Mank voor liefhebbers van het oude Hollywood in elk geval het antwoord op de in de film gestelde vraag; “We got to get people into theatres, but how?”.