Februari 1969. Rick Dalton is een Hollywoodster en leading man van de westernserie Bounty Law. Hollywood staat echter voor een nieuw tijdperk en tegen Cliff Booth, zijn beste vriend en voormalig stuntdubbel, mijmert Dalton dat zijn carrière voorbij is. Booth is een oorlogsveteraan die samen met zijn pitbull Brandy in een trailer woont en feitelijk van Dalton afhankelijk is voor werk. Castingagent Marvin Schwarz probeert Dalton naar Italië te halen om te spelen in spaghettiwesterns, maar als Sharon Tate en haar man en regisseur Roman Polanski hun intrek nemen in het huis naast dat van Dalton, ziet Dalton kansen om zijn carrière op een andere wijze nieuw leven in te blazen. Als Booth wat rondrijdt in de auto van Dalton en een liftster oppikt, kan hij niet vermoeden dat deze ontmoeting het begin is van een avontuur dat hem en ook Dalton nog lang bij zal blijven.

Het moment dat de plannen voor de nieuwste film van Quentin Tarantino zich langzaam maar zeker begonnen te ontvouwen, viel samen met de beschuldigingen omtrent seksueel grensoverschrijdend gedrag aan het adres van Harvey Weinstein. Na jaren van samenwerking met The Weinstein Company vond Tarantinos’ nieuwe project uiteindelijk onderdak bij Sony Pictures. Aan de andere kant is het altijd spannend wie de regisseur cast voor zijn film. Diverse namen passeerden de revue, waaronder Samuel L. Jackson, die reeds vaker samenwerkte met Tarantino, en zelfs Tom Cruise. Beide belandde niet in de film en de eerste castingberichten gingen uiteindelijk om de rol van Sharon Tate, een actrice die gehuwd was met Roman Polanski en die werd vermoord door de Manson-familie. De strijd voor de rol ging tussen Jennifer Lawrence en Margot Robbie en werd beslist in het voordeel van de laatste. Het deed gelijk flink wat stof opwaaien, gezien de regisseur erom bekend staat het niet altijd zo nauw te nemen met de werkelijkheid. Al gauw volgde een reactie; de film zou niet om Manson draaien, maar om het jaar 1969.

In de maanden die volgde kreeg de cast steeds meer vorm. De oogst van Tarantino is op z’n minst indrukwekkend te noemen, want na Robbie werden ook Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Timothy Olyphant, Emile Hirsch, Bruce Dern, Dakota Fanning, Damian Lewis, Kurt Russell, Michael Madsen en zelfs Al Pacino gecast. Bruce Dern vervangt hier op het laatste moment de plots overleden Burt Reynolds, wiens opnames nog niet begonnen waren. Dit is wel het geval bij Luke Perry, de Beverly Hills 90210-acteur had zijn opnames reeds voltooid en is in de film te zien als de acteur Wayne Maunder. DiCaprio, Pitt en Robbie hebben het grootste aandeel in de film en heeft Robbie weinig diepte om mee te werken, iets waar uit de feministische hoek weer veel kritiek op kwam, gunt Tarantino zijn Tate wel het geluk dat haar zo was gegund. Toch zijn het toch vooral DiCaprio en Pitt die mogen schitteren. Het is niet voor niets dat nog voor de film in Nederland in première is gegaan de internationale pers zich alweer druk houdt met de eventuele Oscarskansen van de twee heren. Wie de film aanschouwt zal echter al snel begrijpen waarom.

DiCaprio en Pitt spelen personages die door de wol zijn geverfd, waardoor ze een hoop hebben om mee te werken. Niet alleen is er voorspoed, daar waar de film mee opent als we kennis maken met de twee op de set van Bounty Law, meer nog is er tegenspoed. Zo gaat het bergafwaarts met de carrière van Dalton, DiCaprios’ personage, na het maken van verkeerde keuzes, iets dat direct effect heeft op de carrière van Booth, Pitts’ personage, die daarnaast ook opbokst tegen de geruchten dat hij zijn vrouw vermoord zou hebben. Het laatste zorgt voor een klein Death Proof-momentje als we Kurt Russell en Zoë Bell, hoofdrolspelers uit die film van Tarantino uit 2007, zien als stunt coördinator en zijn vrouw. Het zijn dit soort zijplotjes die allemaal prettig in het grote geheel verweven worden en allen zo hun doel hebben. Zo zorgt het deel op de Spahn Ranch, waar de volgers van Manson zich ophouden, voor een fijne spanningsopbouw en is een herinnering die Cliff Booth heeft aan zijn treffen met Bruce Lee, hier gespeeld door Mike Moh, goed voor het meest hilarische moment uit de film.

Richting het einde van de film gaat Tarantino zich vervolgens weer eens te buiten aan een manier van geweld, sommigen zullen al snel het woord ‘verheerlijken’ laten vallen, zoals eigenlijk alleen hij dat kan. Het is een manier van vermaak waar de vonken soms letterlijk vanaf vliegen en dat bij sommigen ongetwijfeld in het verkeerde keelgat zal schieten, maar de liefhebber zal er juist van smullen. Het is een finale met een heerlijke mix van feiten en fictie, een paralelle werkelijkheid zoals Tarantino hem ons vaker schetst. Wie herinnert zich bijvoorbeeld niet de geslaagde aanslag op Hitler in Inglourious Basterds? Het verklaart ook direct de titel, die eigenlijk niet beter gekozen had kunnen worden. Once Upon a Time in Hollywood is namelijk niet alleen een heerlijk geschreven creatief werk met een eigen kijk op de werkelijkheid, het is ook een sprookje op zijn Tarantinos’. Een ding is in elk geval zeker; na het toch wat mindere The Hateful Eight is het een terugkeer naar Tarantino in topvorm.

Extra’s: Er valt het nodige te vertellen over deze Collector’s Edition. Niet alleen is de vormgeving uiterst fraai, ook is deze voorzien van de nodige fysieke extra’s. Wat te denken van een 7 inch vinyl met twee tracks van de soundtrack, een fake movie poster van Rick Daltons’ Operazione Dyn-O-Mite en een speciale uitgave van het MAD magazine. Daarnaast zit er in de digipack ook een adapter verwerkt om de 7 inch vinyl mee af te spelen. Alles bij elkaar een uitgave om je vingers bij af te likken en dan hebben we het nog niet eens over alle extra’s op de bijgeleverde Blu-ray.
· Deleted scenes (25:01) Een zevental scènes die sneuvelden op de montagetafel (ook beschikbaar op de 4K disc). Hieronder zien we diverse promo’s die gebruikt werden voor de trailer maar niet in de film te zien waren, een verlengde versie van een lied van Rick Dalton, een extra scène met Charles Manson en scènes van Lancer, de pilot van Rick Dalton.
· Quentin Tarantino’s Love Letter to Hollywood (04:58) Aan de hand van beelden uit de film spreekt Tarantino op zijn kenmerkende passievolle manier over dit project.
· Shop Talk – The Cars of 1969 (05:56) Een feature over de prachtige auto’s uit eind jaren 60 die in de film zijn gebruikt.
· Restoring Hollywood – The Production Design of Once Upon a Time in Hollywood (09:15) Een blik op het prachtige design van de film. Aan de hand van vele rekwisieten werd 1969 dusdanig tot leven gewekt dat het lijkt alsof de film daadwerkelijk uit die periode stamt.
· Bob Richardson – For the Love of Film (04:32) Een wat korte feature over cameraman Bob Richardson, die niet alleen eerder samenwerkte met Tarantino, maar ook met Martin Scorsese en Oliver Stone.
· The Fashion of 1969 (06:35) Een blik op het modebeeld van 1969, wat uitgebreid terugkomt in de outfits die we in de film zien.

Once Upon a Time in Hollywood – Collector’s Edition 4K is een sprookje zoals alleen Tarantino hem kan vertellen. Werkelijk alle elementen kloppen. Het schrijfwerk is van grote klasse, de heerlijk gekozen soundtrack staat volledig in dienst van de film en de acteurs presteren op de top van hun kunnen. En het belangrijkste van alles is dat het plezier er vanaf straalt. Natuurlijk, Pitt en DiCaprio zijn de sterren van de film, maar ook de kleinere rollen krijgen de ruimte om te schitteren. Het meest opvallende voorbeeld hiervan is Julia Butters, een tienjarige actrice in wie DiCaprio zijn gelijke lijkt te vinden. En zo zijn er meerdere sequenties of acteurs aan te wijzen, “Hollywood” zit er vol mee. En of het nou de achtste, negende of misschien zelfs wel tiende (en dus laatste) film van Tarantino is; Tarantinos’ stijl is misschien niet altijd even origineel, maar wel voorzien van een eigen sausje en daardoor herkenbaar uit duizenden. Het is voor de liefhebber eigenlijk alleen maar te hopen dat het hier niet bij blijft.

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment en Weber Shandwick voor het recensie-exemplaar.