Laine Morris en Debbie Galardi zijn hartsvriendinnen van elkaar sinds hun jeugd. Als kind zijnde speelde ze vaak op een Ouija bord om zo in contact te komen met de spirituele wereld. Maar dan pleegt Debbie plots zelfmoord en Laine wil koste wat het kost weten waarom ze dat heeft gedaan. Met een aantal vrienden legt Laine door middel van een Ouija bord contact met Debbie om zo haar overlijden een plekje te kunnen geven. Al snel blijkt dat ze geen contact hebben met Debbie, maar met een entiteit met kwade bedoelingen. Alles loopt al snel uit de hand en de vrienden moeten erachter zien te komen hoe ze deze kwade geest kunnen stoppen voor het te laat is.

De laatste jaren komen er een hoop horrorfilms over geesten uit Hollywood. De één is beter als de andere, zo kregen we het geniale The Conjuring al te voorduren en ook de Insidious-reeks was een groot succes en is alweer bij zijn derde hoofdstuk beland. Helaas kan Ouija zich niet bij dat rijtje van geestenfilms aansluiten, want hoewel het uitgangspunt vol potentie zit faalt de film bijna op elk gebied. Geen goed regiedebuut dus voor regisseur Stiles White. Hij wordt daarbij overigens niet bepaald geholpen door de cast, want die is even belabberd. Hoofdrolspeelster Olivia Cooke spant hierbij de kroon. Deze talentloze actrice speelde eerder al mee in de serie Bates Motel en was ook daar eerder een stoorzender dan een toevoeging.

Het is vandaag de dag ondertussen bijna onmogelijk geworden om buiten de gebaande paden te treden met het maken van een horrorfilm. Er is weinig wat nog origineel is. Toch houdt dat films niet tegen om ons eens goed de stuipen op het lijf te jagen. Ouija valt hier helaas niet onder en maakt het op dit gebied echt te bont en weet na een half uur vooral flink te gaan irriteren. Nergens lijken de makers ook maar een poging te doen om enge scènes of schrikmomenten goed uit te werken. Dit, in combinatie met het verschrikkelijke acteerwerk van de gehele cast die de houterige dialogen niet normaal uit hun strot krijgen, maakt van Ouija een verschrikkelijke kijkervaring. Hier komt nog eens bij dat het uiteindelijk niet duidelijk wordt wie nou eigenlijk Debbie heeft vermoord. Hieruit blijkt nog maar eens dat ook het script slecht is uitgewerkt en er als je alle eindjes aan elkaar probeert te knopen er gewoonweg geen hout van het hele verhaal klopt.

Om toch positief te eindigen was het even zoeken naar wat pluspuntjes. Deze waren uiteindelijk te vinden is het camerawerk en de soundtrack, de enige twee dingen die wel goed uit de verf komen. Je kan namelijk veel over deze film zeggen, maar cinematografisch zit het dan weer best goed in elkaar. De soundtrack is sfeervol en zou normaal gesproken precies de juiste snaar weten te raken bij de kijker. Dit maakt het dan ook dat de film niet helemaal sterloos op onze site door hoeft, maar als je de gezochte puntjes weglaat hou je echt bar weinig over. En ergens is dat toch vreemd, want de film is geproduceerd door niemand minder dan Michael Bay, die de laatste jaren zijn naam wel meer verbind aan horrorfilms. Wellicht had hij een schep van zijn verdiende dollars in een beter script en idem acteurs moeten steken.

Extra’s: Mocht je na de film nog fut hebben om het bonusmateriaal te bekijken dan heeft de Blu-Ray nog drie relatief korte documentaires voor je in petto. Zo kan je The Spirit Board: An Evolution, Adapting The Fear en Icon Of The Unknown bekijken, ieder met een speelduur van rond de vier minuten. Hierin wordt wat achtergrond informatie gegeven over het Ouija-bord, maar over het geheel genomen is alles veel te kort om echt informatief te kunnen zijn. Natuurlijk lopen de documentaires ook nog eens over van het welbekende uitdelen van veren naar elkaar onder de cast en crew.

Ouija is een wanproduct dat al snel de geest geeft. Buiten het feit om dat de cast zeer slecht werk levert, hebben ze ook weinig om mee te werken gezien het verhaal ronduit slecht is uitgewerkt. Als je het einde van hebt gehaald, vallen de plotgaten direct op en is er simpelweg geen touw meer aan vast te knopen. De Blu-Ray lijkt aardig gevuld met maar liefst drie documentaires, maar de speelduur is kort dus schijn bedriegt. Het is hopen dat de scriptschrijvers in Hollywood beter hun best gaan doen dan het afleveren van dit soort wanproducten, want zowel voor cast en crew valt hier geen goed garen van te spinnen.

Met dank aan Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.