Een jonge vrouw wordt wakker in een cryogene hi-tech pod, die iets groter is dan een kist. Ze wordt omringd door digitale schermen en uitlezingen, die aangesloten zijn op verschillende levensondersteunende bedradingen. Ze kan zich niet herinneren wie ze is en waarom ze opgesloten zit in een futuristische pod. Ze wordt bijna onmiddellijk geplaagd door traumatiserende flashbacks van spoedbezoeken naar het ziekenhuis. Ze kan niet bewegen en ze kan er niet uit. Nog verontrustender wordt het, wanneer ze zich realiseert dat haar zuurstof langzaam op raakt. Een indicator geeft het percentage aan, welke in aantal minuten wordt uitgesproken door de enige ‘vriend’ die haar bij staat in de pod; een controlerende A.I. met de naam MILO. Door de juiste vragen te stellen aan MILO en met behulp van haar herinneringen probeert ze te achterhalen wat haar overkomt.

Netflix’ meest recente sci-fi thriller Oxygène is een kleinschalige Franse productie van regisseur Alexandre Aja en een slim voorbeeld van creativiteit binnen een zeer beperkte setting. De film kan het beste worden omschreven als ‘Buried’ (2010) in de ruimte. Een tijdtikkend sci-fi overlevingsdrama rond een enkel personage, gespeeld door Mélanie Laurent (Inglourious Basterds), opgesloten in een chique cryo-pod met een kritisch laag zuurstofgehalte. Ze ontwaakt eerder dan gepland, in een futuristisch membraan, met alleen de behulpzame HAL 9000-achtige pratende computer MILO (Medical Interface Liaison Operator) om haar te helpen. In zijn eerste Franstalige speelfilm sinds ‘High Tension’ uit 2003, was de hoofdrol oorspronkelijk bedoeld voor actrice Noomi Rapace, die vanwege de COVID-19 lockdown in Frankrijk verstek moest laten gaan en alleen nog als uitvoerend producente optrad.

Nu de mensheid langzaam maar zeker uit een soort wereldwijde hyperslaap ontwaakt, zou het basis scenario van de film enigszins kunnen resoneren met het isolement waar we ons allemaal deels in hebben bevonden. De grotere vraag is dan hoe en of we weer terug kunnen keren naar dat wat we kennen. Een proactieve keuze, en een keuze die personage van Laurent moet maken naarmate haar zuurstofniveaus dalen, met zeer beperkte tijd om haar situatie en herinneringen te achterhalen, om zichzelf te redden. De wilde regie van Aja kan soms afleidend zijn, maar dat is nog niet perse storend. De belangrijkste pion van de film, buiten de hoofdrolspeelster, is de witte hypermoderne cryopod, eentje waar Apple jaloers op zou kunnen worden als men een compacte machine wil bouwen voor het invriezen van menselijke exemplaren!

Het is lastig om meer informatie te verstrekken over de toedracht en het doel van de cryopod. De uiteindelijke oplossing, zoals gegeven wordt door de schrijver van het originele boek Christie LeBlanc, kan toch als zeer origineel worden ervaren. Het zijn de details van de puzzel die het interessant maken en je voor de volle 100 minuten durende speelduur geboeid houden. Laurents’ karakter Liz of ‘Omicron 267’ zoals MILO haar identificeert, haast zich om alle stukjes in elkaar te zetten en haar (en ons) mysterie te ontrafelen. In het eerste uur voegt Aja visuele aanwijzingen toe aan het claustrofobische scenario. Opnamen van laboratoriumratten in doolhoven, ogenschijnlijk onethische medische experimenten en vlagen uit het privé verleden van Liz met een mogelijke echtgenoot Léo. Het schakelen met flashbacks is zeker een noodzaak, maar het steeds terugkeren naar de pod vlak voor een mogelijke ‘doorbraak’ van het mysterie, gaat op den duren wat vervelen.

Oxygène is geen overlevingsverhaal in de conventionele zin. In tegenstelling tot het in bepaalde hoedanigheid vergelijkbare ‘Buried’, waarin Ryan Reynolds ontwaakt in een doodskist, is de essentie van Oxygène meer van existentiële aard. Liz moet weten wie of beter gezegd wat ze is, en als die openbaring eenmaal voltrokken is, zal ze een bewuste keuze moeten maken of ze überhaupt wil blijven leven. Dit zou waarschijnlijk een stuk beter hebben gewerkt zonder de abstractie glimp van Lizs’ leven vóór de bevriezing. Volgens kenners is het boek een stuk effectiever, omdat deze op verbeeldingskracht vertrouwde. Het zorgt ervoor dat Aja’s verfilming niet helemaal vlekkeloos is, maar voor de gemiddeld genomen standaarden van Netflix is het een intrigerende trip.