Kim Ki-taek is een werkloze chauffeur die met zijn vrouw Chung-sook en zijn zoon Ki-woo en dochter Ki-jeong in een armoedig semi-kelderappartement wonen. Het gezin worstelt om te overleven en werkt met laagbetaalde bijbaantjes zoals het vouwen van pizzadozen. Ki-woo’s vriend Min-hyuk bezoekt de familie, vlak voordat hij naar het buitenland vertrekt om te studeren, en geeft ze een grote steen die hen rijkdom zou moeten brengen. Hij stelt voor dat Ki-woo zijn baan als docent Engels voor de jongste dochter, Da-hye, van de rijke Park-familie overneemt. In het weelderige herenhuis van de Parks wordt Ki-woo door mevrouw Park geïnterviewd om Da-hye te begeleiden, en wordt vrijwel onmiddellijk aangenomen. Mevrouw Park onthuld dat ze ook een kunstleraar voor haar jonge zoon nodig heeft om zijn schildertalenten te vormen. De snel denkende opportunist Ki-woo ziet al gauw een kans om banen te bemachtigen voor zijn hele familie, zonder enige wetenschap van de Parks.

De Zuid-Koreaanse filmregisseur Bong Joon-ho keert, na enkele internationale producties terug naar zijn thuisbasis met een verwoestende aanval op de luxueuze levensstijl van de rijken in het satirisch suspense-drama Parasite. In zijn voorgaande genre gedreven films zoals “The Host”, “Snowpiercer” en “Okja” experimenteerde Bong al op het allegorische potentieel van sciencefiction om de onrechtvaardige aard van kapitalisme en klassenhïerarchie te bekritiseren. In Parasite groeft hij metaforische lagen af en neemt een register aan dat dichter bij het sociaal realisme ligt, hoewel doordrenkt met donkere satire en noir-achtige thrillerelementen. De doet wellicht vermoeden dat we hier met een heel ander genre te maken hebben, maar de moreel gebrekkige monsters in Parasite zijn volledig menselijk.

Met de focus op een verarmde sluwe familie die heimelijke invasies organiseren tegen gastheren uit de hogere klasse, om hun sombere vooruitzichten te stimuleren, arriveert Parasite kort na het vergelijkbare Japanse drama “Shoplifters”. Zoals veel van het werk van Bong is Parasite omslachtig opgezet en behoorlijk hardhandig in zijn sociale commentaar. De grotendeels naturalistische benadering met een trage opbouw en langzame ontplooiing van het plot zal niet iedereen kunnen bekoren. Ook de vele metaforen die de film rijk is, behoeft de juiste stemming en aandacht om ze te herkennen en vooral te waarderen. Vanaf de openingsscène vormt Bong een schril visueel contrast tussen de ongelijke sociale verschoppelingen.

Ki-taek (Song Kang-ho) en zijn gezin bevinden zich in een smerig, verzonken en door insecten besmet kelderappartement aan het eind van een armoedige straat. Ki-taek, zijn vrouw Chung-sook (Chang Hyae-jin), zoon Ki-woo (Choi Woo-shik) en dochter Ki-jung (Park So-dam) zijn allemaal geld- en werkloos en zijn zelfs niet in staat om een gedeeld bijbaantje in het vouwen van pizzadozen te behouden. Maar er schijnt licht aan de horizon, als de familie zich van hun meest creatieve kant laat zien met grote vakkundigheid in vervalsingstechniek. Na een tip van een vriend, weet Ki-woo een bijbaantje te scoren als privéleraar voor de dochter van de rijke Park familie. In tegenstelling tot het gezin van Ki-taek wonen de Parks hoog boven de stad in een modern landhuis, afgeschermd door dikke betonnen muren. Ki-woo, een snel nadenkende opportunist, ziet al gauw kans om banen te bemachtigen voor zijn hele familie, zelfs als dat betekent dat ze het complete huishoudelijke personeel moeten verdringen.

De film won de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes en is daarmee de eerste Koreaanse film die dat wist te presteren. “Cannes” kan doen vermoeden dat we te maken hebben met een ontoegankelijke arthouse film, maar niets is minder waar. Regisseur Bong houdt de vaart er goed in, varieert met verschillende genres en weer de kijker steeds op het verkeerde been te zetten. Van een echte mindfuck kun je niet spreken en het heeft ook niet een enorm grote twist die je van de stoel doet vallen. Het zijn vooral meerdere kleine wendingen en onthullingen die de inzet blijven verhogen. De film bouwt op dynamische wijze de spanning op, met een absurde en chaotische climax die zijn weerga niet kent. Bong’s rigoureuze aanval op economisch en maatschappelijk onrecht is wellicht meer passie dan nuance, maar de film laat je op veel vlakken vrij in je interpretatie over de film.

Parasite is één van de meest verrassende films van het jaar en zou zomaar eens kunnen uitgroeien tot een moderne filmklassieker. Het sociale commentaar dat de Koreaanse regisseur Bong Joon-ho wil meegeven leidt tot chaos, maar het voelt nooit als een onderwijzende film die het contrast tussen arm en rijk door onze strot wil duwen. Parasite is op narratief vlak een zeer vermakelijke en vooral absurde film, maar bevat tevens zo enorm veel metaforen dat het bijna onmogelijk is om ze allemaal te ontrafelen. De niet zo subtiele boodschap is zonder meer dat de rijken in vele gevallen overleven omwille van de arbeid die geleverd wordt door de armen. Het arme gezin uit de film zal worden herinnerd aan die kloof en de wreedheid van ongelijkheid op manier je onmogelijk kan voorspellen. Parasite is een zeer gewaagde en originele film die donkere satire laat samen vloeien met keiharde realiteit. De indrukwekkende visuele stijl, krachtige acteerprestaties en onvoorspelbaarheid van het ingenieuze verhaal maken van Parasite een film om absoluut niet te missen.