Luciano Pavarotti; hij was waarschijnlijk de bekendste en misschien wel meest getalenteerde operazanger ooit. Als tiener wordt hij lid van hetzelfde koor als waar zijn vader zingt. Een startpunt vanaf waar hij zijn stem ontwikkelt in de hoop een volleerd zanger te worden. Wanneer hij auditie doet voor zijn eerste opera, weet hij zich te onderscheiden door zijn vermogen om de mythische hoge c soepel uit zijn strot te krijgen. Al snel breidt zijn reputatie zich uit. Toch had hij een leven met uitzonderlijke hoogtepunten en zware dieptepunten. Het waren echter zijn artistieke ambities, zijn ongekende talent en zijn nauwe band met het publiek die hem maakten tot een absolute wereldster.

Ron Howard is een Amerikaanse filmmaker die zich de laatste jaren al een aantal malen heeft laten gelden als documentairemaker. Zo was hij verantwoordelijk voor Made in America, rondom Jay-Z, en The Beatles: Eight Days a Week. Deze ervaring maakte hem blijkbaar de juist persoon om een levensomvattende documentaire te maken van Luciano Pavarotti, al is samenstellen wellicht een beter woord. Het onderwerp zelf overleed dan ook al op 6 september 2007. Dat de documentaire tot stand kwam in samenwerking met zijn nalatenschap, zorgt er wel voor dat Howard de beschikking had over een compleet familie archief, interviews en de nodige livebeelden. Het maakt dat we niet alleen nieuw opgenomen interviews zien met mensen die terugblikken, maar ook de maistro zelf aan het woord komt.

De documentaire zelf is vrij rechtlijnig. Dit in de zin van een vrijwel chronologische vertelling van het levensverhaal van Pavarotti. De cirkel wordt verder rond gemaakt met een vraag aan Pavarotti over hoe hij herinnert wil worden, als artiest en als mens. Het is een vraag die vervolgens pas aan het eind beantwoord wordt. In de tussentijd zien we zijn gehele levensloop voorbij komen. Zo zien we hoe hij geboren werd als zoon van bakker Fernando Pavarotti en Adele Venturi, arbeidster in de plaatselijke tabaksfabriek. Ondanks dat hij in eerste instantie weinig op had met muziek, deed hij wat zijn vader deed; zingen in een plaatselijk kerkkoor, waar zijn vader geen onverdienstelijke amateurtenor was. Het is de opstap tot een debuut in de operawereld, dat uiteindelijk leidde tot een leven als popster.

Waar hij zich eerder volledig wijdde aan opera, was er aan de hand van manager Herbert Breslin ruimte voor concerten en recitals, een muziekprogramma met solostukken. Daarnaast had hij als maistro de wil om met zijn gave anderen te helpen. Ook had hij een voorliefde voor vrouwen en liet hij zich graag door hun in de watten leggen. Hoewel een prachtig eerbetoon, is er eigenlijk amper ruimte voor een kritische noot. Zo worden zaken als zijn voorliefde voor eten aangehaald, maar verbanden met zijn conditie worden gemeden. Daarnaast was ook regelmatig kritiek op Pavarotti. Zo verloochende hij volgens sommigen opera ten faveure van popmuziek en was daar nog zijn spraakmakende relatie met een 34 jaar jongere vrouw. Als geheel gezien schept de documentaire echter een mooi beeld van hoe Pavarotti was als man, als artiest en als filantroop.

Extra’s: Naast de documentaire zelf is er geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release.

Pavarotti is een rechtlijnig, maar compleet portret van de beste tenor van zijn generatie. Echt bijzonder wordt het allemaal nergens, maar gelukkig is Pavarotti zelf uniek genoeg om de documentaire interessant genoeg te houden. We zien een uiterst joviale man, die nooit eenzaam was voor zijn volledige entourage en liefde voor familie. Soms draaft Howard wat door met het afsteken van de loftrompet, maar gelukkig wisselt hij dit bijtijds weer af met beelden die tegemoet komen aan die grootsheid. Een goed voorbeeld zijn de commerciële successen die hij boekte als onderdeel van De Drie Tenoren, waarvan we prachtige beelden zien van het legendarische optreden bij de Thermen van Caracalla tijdens het WK voetbal van 1990. Het maakt Pavarotti tot een fraaie documentaire die nergens echt kritisch wordt, maar wel een mooi beeld geeft van een uniek talent.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.