Als Sam Bloom met haar gezin op vakantie in Thailand is, neemt haar leven een ingrijpende wending als een verrotte balkonleuning afbreekt en zij meters naar beneden valt. Ze weet het ongeluk te overleven, maar moet verlamd vanaf haar borst door het leven. Waar haar zoon zichzelf de schuld geeft, omdat hij zijn moeder meenam naar het punt, worstelt Sam om haar nieuwe ‘ik’ te accepteren. Waar het verdriet het gezin steeds verder dreigt te overschaduwen, is daar opeens een gewond eksterkuiken dat uit een nest is gevallen. Ze besluiten hem Penguin te noemen. De zorg voor Penguin en de liefde die de familie daarvoor terugkrijgt, laat zien dat er altijd hoop is op betere dagen, hoe verloren je je ook voelt.

Een vakantie naar Disneyworld of naar Thailand? Het voorstel van de kinderen, of het laatste woord van de ouders? Het is een wereld van verschil en voor de familie geldt dat dubbel en dwars als in Thailand de moeder van het gezin ten val komt als een balkonleuning afbreekt. Wat volgt is een periode van zelfmedelijden, acceptatie en uiteindelijk ook een soort berusting in hun nieuwe leven. Dat dit vinden van hoop en troost min of meer komt door een eksterkuikentje is natuurlijk een wonderlijk verhaal. Misschien nog wel meer als je bedenkt dat het hier een waargebeurd verhaal betreft dat werd gevonden door Bradley Trevor Greive in samenwerking met Cameron Bloom, de echtgenoot van Sam.

Voor Naomi Watts betekent Penguin Bloom een terugkeer naar Thailand, daar waar zij eerder tegen een tsunami vocht in Lo Imposible. Wat dat betreft heeft het land weinig goeds voor haar in petto, want ook hier is er een naderend onheil. Waar dat rampendrama vooral uitmondt in een wanhopige zoektocht, worstelt Watts als Sam Bloom vooral met zichzelf. Ze kwijnt het liefste weg in zelfmedelijden, en de bijkomende frustraties weet Watts sterk bloot te leggen. Het valt hierbij op dat ze de film vrijwel alleen moet dragen, want het aandeel van The Walking Deads’ Andrew Lincoln, Jacki Weaver en de kindacteurs beperkt zich echt tot bijrollen. Enige andere belangrijke personage is het eksterkuiken Penguin, liefkozen Peng genoemd.

Dat Peng met grote regelmaat uit de computer is komen rollen is meer dan eens goed zichtbaar. Het is logisch, maar in deze tijd had het allemaal best wat minder zichtbaar gekund. En hoe goed Watts haar rol ook speelt, de film stikt van de clichés, alsof het een RTL4-waargebeurd woensdagavonddrama is van weleer. Zo dramt de film flink op het feit dat bij een ongeluk dat een iemand in het gezin treft, feitelijk het gehele gezin hieronder lijdt. En natuurlijk is daar die ommekeer, het is amper een spoiler te noemen. Toch is het fijn kijkvoer voor degene die zich graag laat raken door de opzichtige momenten die dienen te werken op de emoties. Dat men het verhaal besluit met het verdere verloop van Sam haar prestaties zal menigeen zelfs inspireren. Maar het mag allemaal best iets subtieler.

Penguin Bloom is een weinig subtiel drama, dat vooral door de sterke rol van Naomi Watts de moeite waard is. Daarnaast ziet de film er prachtig uit, met schitterende uitzichten gefilmd in Australië. Toch draait de film vooral om Watts. Als Sam Bloom neemt zij de kijker mee in een achtbaan van emoties. Zo is er in het begin haar zelfmedelijden en twijfels, maar later ook haar overgave en hoop, dat uiteindelijk uitmondt in de acceptatie van een nieuw leven. Het eksterkuiken lijkt er wat bijgehaald om niet alleen hoop te brengen bij het gezin, evenals de boel bij elkaar te houden, maar ook wat parallellen te schetsen tussen dier en mens. Dat het hier een waargebeurd verhaal betreft maakt Penguin Bloom echter tot een uit het leven gegrepen verhaal dat menigeen zal inspireren. Al ligt het er voor de ander allemaal veel te dik bovenop.