Het zijn de jaren 80. Jules Brenner en Will Cooper zijn kampioen videogames spelen, als Jules het wereldkampioenschap verliest aan zijn aartsvijand Eddie. Jules en Will zweren wraak, maar die blijft uit. Jaren later is Will de President van Amerika geworden en Jules installateur van thuisbioscopen, als de aarde aangevallen wordt door vreemde buitenaardse wezens. Deze wezens hebben beelden van de aarde opgevangen van de ouderwetse videogames en gebruiken de videogame figuren voor de oorlogsvoering om de aarde over te nemen. In een poging om de wereld te redden van figuren als Pac-Man en Donkey Kong doet President Cooper een beroep op zijn oude jeugdvriend Jules en diens vijand Eddie om de aarde te redden. Natuurlijk gaat dit alles niet zonder slag of stoot.

Chris Columbus is de man achter deze humoristische en bizarre komedie, die veel gamers en filmfreaks zal aanspreken. Met monsterhits als Home Alone en diens opvolger en natuurlijk de eerste twee Harry Potter-films hebben we natuurlijk een kleine selectie films opgenoemd uit het oeuvre van Columbus. Na een aantal missers probeert Columbus zichzelf opnieuw op de kaart te zetten met Pixels. Op papier leek dat een goed idee, maar de eerste recensies waren vernietigend. Toch is dit niet geheel terecht. Hoewel het verhaal van Pixels wellicht te simpel voor woorden is, is het idee natuurlijk geweldig. In de hoofdrol zien we Adam Sandler, een wisselvallig acteur met films waar je echt van moet houden. Naast hem zien we King of Queens-acteur Kevin James, die zijn publiek veelal in dezelfde hoek zoekt getuige zijn films als Paul Blart: Mall Cop en Grown Ups.

De film opent begin jaren 80 als de populariteit van de arcadegames zich op het hoogtepunt bevindt. De sfeer wordt erg goed neergezet en je waant je echt helemaal terug in dit geweldige decennium. Met games als Pac-Man, Missile Command en Donkey Kong doen we een kleine greep uit de games die de revue passeren. We zien hoe het wereldkampioenschap gaming wordt gehouden en Jules uiteindelijk in de finale belandt. waar hij het moet opnemen tegen Eddie. Als Jules verliest vermoeden Jules en Will dat er vals gespeeld is en zweren wraak. Na deze inleiding belanden we aan in het heden en wat volgt is een aaneenschakeling van onwaarschijnlijkheden. Zo is Will de President van Amerika en gaat hij nog steeds om met Jules, die zijn carrière heeft voortgezet als thuisbioscoopinstallateur. Het duurt dan ook even voordat de film echt goed opgang is gekomen en je als gameliefhebber krijgt waarvoor je komt.

De scène waarin Jules met zijn team de stad gebruikt om een reusachtige Pac-Man te vernietigen is zonder twijfel één van de meest hilarische. Gewapend in Mini Coopers gaan ze de strijd aan, iets dat in 3D erg leuk tot zijn recht komt. Omdat ze hier met Pac-Man te maken hebben ontmoeten ze de maker van Pac-Man, Toru Iwatani, ook nog eens. Een leuk feitje is dat de echte Toru Iwatani in een cameo te zien is als Electric Dream Factory Repairman. In de film wordt Iwatani vertolkt door Denis Akiyama, die de rol erg komisch neerzet. Als Iwatani als een heus vaderfiguur voor de reusachtige Pac-Man verschijnt, denkt hij dat het retrofiguur hem wel zal herkennen. Niks is minder waar en Pac-Man gaat direct over op de aanval, waarbij er direct weer een aanval op de lachspieren wordt gedaan. Bij het slot van de film komen alles retro gamefiguren aan bod, waarbij alles dik aangezet en bombastisch is en meer dan eens flink over de top. Een feest voor de liefhebbers!

Toch zijn er wel een aantal minpunten op te noemen. Zo duurt de film wel wat aan de lange kant. Dit komt omdat de makers aan het begin van de film teveel tijd nemen om de karakters uit te diepen. Dat is natuurlijk krankzinnig, want daar zit je niet op te wachten bij een film als deze. De makers hadden er dan ook beter aan gedaan om de film met een kleine vijftien minuten in te korten. Ook de acteerkwaliteiten laten nogal eens te wensen over. Zo staat Sandler volledig op de automatische piloot en brengt hij zo niets dat we niet al van hem kennen. Ook namen als Sean Bean, Dan Aykroyd en Brian Cox lijken met hun kleine rolletjes vooral present voor hun loonstrookjes. Vooral Bean hebben we zelden zo’n slechte rol zien spelen. Toch moet de film het vooral hebben van de nostalgie en daar raakt de film een voltreffer, want de film is leuk genoeg om door de genoemde minputen heen te prikken.

Pixels is vooral een leuke film geworden voor de liefhebbers van videogames uit de jaren 80, waarbij je je niet te veel moet storen aan de matige acteerprestaties. Zo is het hilarisch om de retro videogame helden op het grote doek te zien en dan vooral om hoe ze de wereld op de meest absurde manier willen overnemen. Het begin van de film duurt helaas zeker een kwartier te lang, wat vooral te wijten is aan de poging tot een oninteressante uitdiepingen van de karakters. Zaak dus om even door te bijten, want daarna zal je zeker kunnen genieten van de film. Een krappe voldoende en dat komt vooral door dat er gemikt is op het heerlijke nostalgische gevoel dat je bij bepaalde scènes zal krijgen. Als film an sich schiet Pixels helaas toch echt net een beetje tekort.