Elf jaar na de gebeurtenissen in Birma keert John Rambo terug naar zijn geboorteplaats Bowie in de staat Arizona. Zijn vader is gestorven en John heeft ondertussen de familieboerderij overgenomen om zo een teruggetrokken leven te leiden. Op het stuk land woont hij samen met Maria Beltran, een oude vriend en eigenaresse van het landgoed, en haar kleindochter Gabrielle, die John door de jaren heen als zijn eigen dochter is gaan beschouwen. Gabrielle vertelt aan John dat Jezel, een vriend van haar, haar vader heeft gevonden in Mexico. Geheel tegen de wensen van Rambo en Maria in rijdt Gabrielle in het geheim naar Mexico, om daar aan haar vader te vragen waarom hij haar en haar moeder heeft verlaten. De hereniging verloopt echter niet als gepland en Gabrielle wordt keihard afgewezen door haar vader. Ze belandt in een bar waar ze gedrogeerd wordt en in handen valt van een Mexicaans kartel, dat meisjes uitbuit en verkoopt als slaven. Als John erachter komt wat er gebeurd is, reist hij af naar Mexico.

Tien jaar nadat het gelijknamige boek van David Morrell uitkwam, verscheen in 1982 de controversiële film First Blood. Het verhaal over getraumatiseerde veteranen die dienst hadden gedaan in Vietnam raakte destijds een gevoelige snaar in de Verenigde Staten. John Rambo is zo’n veteraan en op doortocht belandt hij in het kleine dorpje Hope. De sheriff ziet hem als uitschot en geeft hem een lift tot buiten het dorp, maar niet veel later keert Rambo terug waarop hij wordt gearresteerd. Als vervolgens zijn oorlogstrauma opspeelt, begint een oorlog met de lokale politie. De film bleek een groot succes en een vervolg kon niet uitblijven. Toch bracht deze Rambo: First Blood Part II ons in 1985 iets wat het publiek nog niet eerder had gezien; een actiefilm vol testosteron en adrenaline. De opzet was compleet anders dan de eerste film; Waar First Blood nog een realistische setting had, ging dat voor het vervolg flink overboord. Ook deze film werd in succes en in 1988 werd dit nog eens dunnetjes over gedaan in Rambo III. Daarna werd het lang stil rond de eenmansoorlogsmachine.

Het zou uiteindelijk maar liefst twintig jaar duren voordat Rambo in 2008 terugkeerde in de bioscopen. De film werd vol scepsis ontvangen, vooral met oog op de op dat moment al de respectabele leeftijd van Stallone, maar de film was verrassend sterk en vooral ook een stuk bloederiger dan zijn voorgangers. Nog eens elf jaar later was daar vorig jaar een nieuw vervolg. Het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan. Toch voelt het verhaal dit keer niet echt aan als een Rambo-film. Eerder is de film een soort variant van Taken, waarin de hoofdpersoon het moet opnemen tegen een Mexicaanse drugskartel. Het lijkt daarnaast ook niet echt een goed teken dat regisseur Adrian Grunberg met deze film zijn regiedebuut maakt. Gelukkig keert Sylvester Stallone wel weer terug, maar de rest van de cast is dan weer onbekend. Vooraf was er dan ook niemand die een gat in de lucht sprong toen het nieuws naar buiten kwam dat deze film aanstaande was. Dat veranderde niet met de eerste beelden, maar goed, eerlijk is eerlijk, dat was ook het geval met Rambo uit 2008.

“I’m your worst nightmare”, een quote uit Rambo III, en dat is eigenlijk precies wat Rambo: Last Blood is geworden. De gehele film raakt namelijk kant noch wal. En ondanks dat je na de eerste film al je vraagtekens kan hebben bij de identiteit van Rambo, kunnen we gerust stellen dat daar hier helemaal niets meer van over is. Zo valt op dat het onverwerkte oorlogstrauma totaal naar de achtergrond is verdwenen. Toch is het grootste probleem nog wel dat Last Blood gewoonweg geen goede film is. Als de film geen Rambo-film was de film zonder twijfel direct in de afprijsbakken beland. Neem het simpele verhaal, dat werkelijk stikt van alle denkbare cliché’s. Een meisje gaat op zoek naar haar vader, wordt afgewezen en valt in handen van mensenhandelaren; tijd voor actie, veel meer is het niet. En die actie moet de kijker verdomde lang op wachten en als je vervolgens even met je ogen knippert is het alweer voorbij. Zeker het geweld is explicieter en harder dan in de voorgaande Rambo-films, maar als alles in de akelig korte finale volledig over de top gaat maakt dat deze film er niet bepaald beter op. Je zou kunnen stellen dat de rek behoorlijk uit de franchise is, maar zelfs dan had hier meer in gezeten.

Extra’s: Naast de film is een interview met Sylvester Stallone als bonusmateriaal toegevoegd aan de Blu-ray release. Er komt niets wereldschokkend aan bod, maar het is wellicht leuk voor de meest verknochte fans van de beste man.

Rambo: Last Blood heeft eigenlijk totaal niets meer te maken met de getraumatiseerde oorlogsveteraan van weleer en is de minste film uit de reeks. Werkelijk elk denkbaar cliché wordt uit de kast getrokken en het is duidelijk dat de makers vooral toewerken naar een finale met zo expliciet mogelijk geweld. Waar de vorige Rambo-films daar opvallend genoeg nog mee weg kwamen, werkt dat hier toch vooral op de lachspieren. Er wordt nog wel gepoogd om het Rambo-gevoel en een gevoel van nostalgie los te weken, dit door middel van de tune van First Blood te gebruiken, maar eigenlijk is dat de enige connectie die je met Rambo kan maken. Wie hoopt op een spetterende finale wordt ook teleurgesteld. We belanden in een setting waarbij men gerust van een hoeveelheid gore kan spreken die je in een gemiddelde horrorfilm op dat vlak nog niet aantreft. Het maakt Rambo: Last Blood tot een teleurstellend laatste avontuur en voor een fijne avond vol actie kan je beter een van zijn voorgangers opzetten met Rambo in de titel. First Blood kunnen we sowieso beter buiten beschouwing laten, want die genreklassieker blijft in alle opzichten ver uit zicht. Stallone heeft reeds aangegeven dat als deze film een succes wordt er nog meer Rambo-films gemaakt zullen worden, maar een eerste blik op de ontvangst weet ons hier wellicht voor te behoeden.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.