Aan het begin van de 18^e eeuw ligt Engeland in oorlog met Frankrijk. De kwetsbare en tere koningin Anne bekleedt de troon en haar hechte vriendin Lady Sarah regeert het land in haar plaats, en zich daarnaast bezig moet houden met Anne’s slechte gezondheid en temperament. Wanneer er een nieuwe dienstmeid Abigail arriveert, weet ze Sarah met haar charme voor zich te winnen. Sarah neemt haar onder haar hoede en Abigail ziet kansen om terug te keren bij haar aristocratische roots. Wanneer de politieke kant van de oorlog een tijdrovende taak wordt voor Sarah, treedt Abigail op als vervangende metgezel van de koningin. Hun ontluikende vriendschap geeft haar een kans om haar ambities waar te maken en ze zal niet toestaan dat man, vrouw, politiek of konijn, haar in de weg staan. 

De nieuwste film van Yorgos Lanthimos lijkt op het oog als een traditioneel kostuumdrama, maar iedereen die bekend is met de eigenaardige Griekse regisseur weet wel beter. In de films van Lanthimos bestaan seks, liefde, vriendschap en familiaire plichten alleen maar in hun relatie tot de macht die ze over elkaar geven. The Favourite onderscheidt zich ten opzichte van zijn voorgaande films (The Lobster, The Killing of a Sacred Deer, Dogtooth), door een periodestuk te zijn en niet door hem geschreven. Ondanks de historische setting heeft het niets met een doorsnee kostuumdrama van doen, maar is het een typische Lanthimos. Een heerlijk eigentijdse mengelmoes van modernistische absurditeit, in lijn met zijn voorgaande werk. In The Favourite gooit hij het ook over de feministische boeg, waarbij drie vrouwen centraal staan en met geweren schieten, zich onderwerpen aan voedsel en strijdvaardig zijn naar elkaar toe. Waarbij de mannen eigenlijk allemaal bijrollen spelen en dienen als kijkvoer met hun absurde make-up en volumineuze pruiken.

De absurdistische toon van de film wordt versterkt door de cinematografie van Robbie Ryan, die groothoeklenzen gebruikt om de hoeken van de wereld te verbuigen op een manier zowel realistisch als surrealistisch. Zwervend en zwevend van het ene onverwachte uitkijkpunt naar het andere, bieden de camera’s van Ryan een verwarrende blik op het leven in het paleis. Het paleis is als een hermetisch afgesloten realiteit, losgekoppeld van een specifieke tijd en plaats. Er heerst een bepaalde Alice in Wonderland gekkigheid rondom het koninklijke domein van Anne, en middels de camera turen we door het konijnenhol. Ook de klassieke soundtrack draagt bij aan de ironische sfeer van de film. Met weelderige melodieën van Händel, Purcell en Vivaldi wordt je als kijker scherp, onrustig maar bovenal enorm vermaakt.

Te midden van alle visuele schoonheid en krankzinnigheid, zijn het de performances van het centrale trio die onze aandacht trekken en blijven behouden. Olivia Colman is gewoonweg subliem als de tere vorstin Anne, een combinatie van kinderlijke aandoenlijkheid met schijnheiligheid en een tastbaar gevoel van oprechte pijn. In een fluistering van tragedie, leren we halverwege de film dat Anne rouwt om het verlies van 17 kinderen. In een bijzonder ontroerende scène, waarin Anne boos wordt bij de aanblik van een groep zingende kinderen, grijpt Anne een baby uit de armen van een hoveling voordat ze bijna in elkaar zakt van gedesoriënteerde paniek. Tussen alle perfect getimede komische momenten van Colman zijn het juist die van existentiële angst die het meest imposant zijn. Rachel Weisz is de belichaming van vastberadenheid, een onbevreesd voorkomen die haar vijanden dichtbij houdt om ze ieder moment te kunnen elimineren. Emma Stone is uitstekend als altijd en schakelt moeiteloos tussen schijnbare onschuld en ambitieuze doortraptheid.

The Favourite is het nieuwste kunstwerk van Yorgos Lanthimos. Het is een kostuumdrama in een setting die daadwerkelijk plaatsgevonden heeft, maar verteld op eigentijdse bizarre wijze, zoals we van hem kunnen verwachten. De drie hoofdrolspeelsters Olivia Colman, Rachel Weisz en Emma Stone zijn fascinerend om te zien, waarbij hun doelen en motivaties voortdurend veranderen en hun ware aard steeds duidelijker wordt. Colman steelt de show, maar Weisz en Stone zijn verre van omstanders. Hun personages leven in een wereld van overdaad, waar hoge heren wedden op eendraces of om onverklaarbare reden een naakte man bekogelen met tomaten. Het zijn dergelijke absurditeiten die de films van Lanthimos uniek maken, maar eveneens niet aan iedereen besteedt zullen zijn. Veelzeggend is dat The Favourite zijn meest toegankelijke film tot nu toe is. Het is hilarisch absurd, met prachtige sets en kostuumontwerpen, een catchy klassieke soundtrack en fantastisch acteerwerk.