In The Hive, een ondergronds laboratorium voor genetisch onderzoek, gaat het gruwelijk mis als een onbekend persoon weet binnen te dringen. Hij laat een gevaarlijke goedje los, waarmee het detectiesysteem van The Hive in werking komt en iedereen in The Hive, uit voorzorg, wordt gedood. Even verderop in een landhuis ontwaakt Alice, al weet ze niet precies waar ze zich bevindt door geheugenverlies. Ze ontmoet daar Matt, maar tijd om te onderzoeken wie hij is, of waar ze zijn, is er niet als ze door zeven commando’s worden ingerekend en op een ondergrondse trein worden gezet met andere, voor hen, onbekende personen. Hun bestemming: The Hive, als lid van het geheime Umbrella, zonder dat ze zich kunnen herinneren dat ze werkzaam zijn voor die organisatie. De groep krijgt de taak om The Hive veilig te stellen, maar binnen de muren van het ondergrondse laboratorium waadt de dood rond in de vorm van het zeer dodelijke T-virus. Kunnen ze het T-virus veilig stellen zonder dat deze het aardoppervlak zal bereiken om zo de stad Raccoon City te redden? Of staat wellicht de veiligheid van de hele wereld op het spel zonder dat Alice het weet? En is het T-virus überhaupt wel tot stoppen te brengen?

Nu de actiefilm Monster Hunter in de bioscopen te bewonderen is van filmmaker Paul W.S. Anderson, en met actiester Milla Jovovich in de hoofdrol (tevens vrouw van), zal het Sony Home Entertainment ongetwijfeld een goed moment hebben geleken om de oude Resident Evil films weer eens opnieuw onder de aandacht te brengen. Ditmaal uiteraard in glorieuze 4K-beeldkwaliteit zoals het een heruitgave anno 2020 betaamt. Grappig genoeg gaat het hier echter alleen om de eerste twee films, waarvan de tweede door regisseur Alexander Witt werd gemaakt, en het vijfde deel in de reeks. Een bijzondere keuze, al zal dat ongetwijfeld liggen aan het feit dat de distributierechten voor de overige delen in handen is van een andere maatschappij. Een gezamenlijk pakketje was voor de echte fans natuurlijk de meest ideale oplossing geweest, maar helaas is die set enkel verkrijgbaar in het buitenland. Hier in Nederland moeten we het dus doen met de losse versies van de Resident Evil-films, maar goed nieuws: Ook de laatste film in de reeks, The Final Chapter uit 2016, is inmiddels uit als 4K-editie. Deze maakt echter helaas geen deel uit van de films die wij ter recensie aangeboden kregen.

Resident Evil (2002)
Regisseur Paul W.S. Anderson keerde na het succes van zijn verfilming van de game Mortal Kombat uit 1995 terug naar de gameverfilmingen met Resident Evil in 2002. De filmmaker was echter niet van plan om de eerste game uit de reeks, die alweer stamt uit 1996, letterlijk te verfilmen. De reden daarvoor was om ook de gamende filmliefhebber die bekend was met de reeks te kunnen verrassen. Op zich een goed argument om de zaken anders aan te pakken, maar bijzonder goed viel die wijziging niet bij liefhebbers. De suspense-horror van de games had plaatsgemaakt voor knallende actie en rondvliegende kogels. Op zich vermakelijk voor het witte doek, maar ook een weg die mijlenver afstaat van haar bronmateriaal. Bovendien introduceerde Anderson het karakter Alice, gespeeld door Milla Jovovich, die niet in de games voorkwam in een vrij standaard verhaaltje wat geen recht deed aan de games van geestelijk vader Shinji Mikami. Toch scoorde de film behoorlijk aan de boxoffice waarmee een nieuwe filmreeks was geboren. En actrice Milla Jovovich definitief op de kaart zette als actieheldin. Een rol die ze in de jaren die zouden volgen nog vaker zou spelen in uiteenlopende films.

Resident Evil: Apocalypse (2004)
Twee jaar later was het alweer de beurt aan het eerste vervolg dat de subtitel Apocalypse meekreeg. Anderson maakte echter op de regiestoel plaats voor Alexander Witt, tot dan toe alleen bekend van zijn camerawerk voor tientallen films. Apocalypse gaat verder waar de vorige film ophield en krijgen we daarnaast de destructieve gevolgen van het T-virus te zien. Bovendien kan Alice zich alles weer herinneren, daar waar ze in het vorige deel nog last had van geheugenverlies, en is ze gebruikt als proefpersoon voor bovenmenselijke krachten die het T-virus teweeg kan brengen. Alice heeft dus een streepje voor op de hordes zombies die door de straten van Raccoon City struinen.
Apocalypse voelt iets groter aan dan zijn voorganger, niet zo gek ook aangezien we ons nu buiten de muren van de ondergrondse bunker bevinden, maar voor de rest doet de film niet onder, of boven, voor zijn voorganger. Wederom is het vooral een hoop actiespektakel die kant nog wal raken als we naar de gelijknamige gamereeks kijken. Wel is er ditmaal ruimte voor personages uit de games zoals Jill Valentine en Carlos Olivera. Bovendien duikt ook de boomlange Nemesis, de schurk uit de derde game, op om Alice het leven zuur te maken. Apocalypse wist het financieel net iets beter te doen dan zijn voorganger en dus kon men zich opmaken voor een derde film.

Resident Evil: Retribution (2012)
Voor Retribution zagen eerst nog de delen Extincion uit 2007 en Afterlife uit 2010 het levenslicht. Beiden overigens weer met prima resultaten aan de boxoffice waarbij het Afterlife zelfs lukte om meer dan 300 miljoen Dollar wereldwijd in het laatje te brengen. De serie kwam dus voorlopig nog niet tot stilstand, getuige de vijfde film in de reeks met de subtitel Retribution waarvoor regisseur Paul W.S. Anderson, na zijn terugkeer voor Afterlife, wederom terugkeerde om de serie zelf te eindigen die hij in 2002 begonnen was. Toen nog niet op de hoogte dat er uiteindelijk, na wederom prima prestaties aan de bioscoopkassa’s, een afsluitend zesde deel zou volgen.
Ondanks het succes van de filmreeks is er wel degelijk de nodigde slijtage te bekennen. Alice blijft maar vechten in een wereld van zombies om de mensheid te kunnen redden. Ook al is er van die mensheid nog bijzonder weinig over. Je kunt je afvragen waarom ze überhaupt nog de moeite doet om de wereld te redden, maar goed… wat moet ze anders? Ze trekt in Retribution de hele wereld over, van Tokio tot New York, om uiteindelijk weer in Raccoon City uit te komen en baant zich, al vechtend, een weg door hordes zombies, op zoek naar de verantwoordelijke voor de wereldwijde uitbraak. Retribution brengt wederom weinig nieuws onder de zon, maar zolang de films als een malle blijven scoren, is het logisch dat ze met grote regelmaat blijven verschijnen. Al geldt ook voor Retribution dat de fans van de games er waarschijnlijk weinig lol aan zullen beleven.

Extra’s: Met het opnieuw uitbrengen van de films hoop je natuurlijk op een special edition, maar helaas liggen de drie films als kale editie in de schappen. Daarnaast is het artwork exact hetzelfde als de twee voorgaande mediums. Bijzonder veel werk lijkt er dus niet in deze heruitgaves te zijn gestoken.

Resident -Evil -Apocalypse -Retribution 4K mogen dan prima zijn opgepoetst in een betere beeldkwaliteit, de kwaliteit van de films zelf laat nog steeds te wensen over. Fans van de filmreeks zullen blij zijn dat ze deze drie delen nu in betere kwaliteit kunnen aanschouwen, maar daarmee is ook meteen het grootste pluspunt van deze heruitgaves genoemd. Voor wie hoopt dat de films gepaard gaan met fijne extra’s komt bedrogen uit. De films van filmmaker Paul W.S. Anderson blijven daarnaast nog steeds niet meer dan simpel actievermaak dat op zich zo zijn momenten heeft, qua actiescenes is er creatief gezien genoeg om even van te genieten, maar mijlenver afstaat van haar bronmateriaal. Inmiddels is de filmreeks van Anderson, en zijn vrouw Milla Jovovich die de hoofdrol speelt, ten einde en is het aan een nieuwe generatie filmmakers de taak om de games wel met de juiste toon naar het witte doek te brengen. Laten we hopen dat er daarbij minder ruimte is voor actie, maar des te meer voor suspense-horror waar de games zo geliefd mee zijn geworden.

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment en Weber Shandwick voor het recensie-exemplaar.