Begin jaren ’50 groeit de tienjarige Aretha Franklin samen met haar zussen Erma en Carolyn op onder de vleugels van haar vader, dominee C.L. Franklin. Het plotselinge overlijden van haar moeder Barbara bezorgt haar een dusdanig trauma dat ze weigert te spreken, tot haar vader haar na weken van stilte dwingt te zingen in de kerk. Als tiener is Aretha een moeder van twee en heeft ze nog steeds dagelijks te stellen met de harde hand van haar vader. Zo verbiedt hij haar om contact te hebben met Ted White, een lokale muziekproducent. Toch verrast hij haar wel met kaartjes naar New York, voor een ontmoeting met John Hammond, directeur van Columbia Records. Hammond biedt haar een contract aan, maar een kenmerkende hit blijft uit. Negen albums later komt Aretha opnieuw in contact met Ted en begint ze opnamesessies over te slaan om hem te zien, wat haar vader ernstig in verlegenheid brengt. Uiteindelijk stemt haar vader met tegenzin in dat Ted haar manager wordt en als Ted vervolgens een deal sluit met de ervaren producer Jerry Wexler van Atlantic Records is dat het begin van muziekgeschiedenis.

Het lijkt haast overbodig om te vertellen, maar de Amerikaanse gospel-, soul- en r&b-zangeres Aretha Franklin staat bekend als een van de beste zangeressen aller tijden. De cijfers zijn dan ook op zijn zachtst gezegd indrukwekkend; zo had Franklin 112 singles in de Amerikaanse Billboard hitlijst en won zij maar liefst 18 Grammys. Gezien haar leven buiten de muziek ook de nodige pieken en dalen kende, schreeuwde Franklins’ verhaal om een verfilming. Het project was dan ook al lang in ontwikkeling en Franklin was zelf ook nauw betrokken tot aan haar dood op 16 augustus 2018. In de maanden na haar overlijden kwam er eindelijk schot in de zaak en werd Liesl Tommy aangesteld als regisseur. Hiermee werd een risico genomen want Tommy maakt met Respect haar speelfilmdebuut. Dat betekent overigens niet dat zij geheel onbekend is met het vak, want Tommy wist al naam te maken in vooral de toneelwereld en die ervaring komt haar hier duidelijk goed van pas.

De hoofdrol werd al in een vroeg stadium toebedeeld aan Jennifer Hudson, die zowel grote successen kende als zangeres en als actrice en naast twee Grammy Awards ook een Oscar en een Golden Globe op haar nachtkastje heeft staan. J.Hud had de goedkeuring van de ‘Queen of Soul’ herself en mocht niet alleen de legendarische zangeres spelen, maar ook een soundtrack vol zingen met covers van Franklins’ beste en mooiste werken. Nu is dat natuurlijk altijd een beetje gevaarlijk als je in de huid kruipt van een dergelijke grootheid, maar J.Hud slaagt hier met vlag en wimpel. Ze heeft dit voornamelijk te danken aan haar fabelachtige stem, waarbij ze in staat blijkt om Franklins’ kenmerkende intensiteit te vangen. Toch laat ze ook zeker zien dat ze kan acteren, iets wat vooral naar voren komt in de overgangsfase als zij het personage overneemt van de jonge Skye Dakota Turner en de scènes waarin zij gekweld wordt door demonen in verschillende vormen.

Toch ontstijgt Respect als biografie eigenlijk amper de standaard, die afgelopen decennia dan ook behoorlijk hoog is komen te liggen. Niet dat het levensverhaal van Franklin niet boeiend genoeg is, er gebeurt genoeg, maar we zijn met de jaren al behoorlijk verrijkt in dit genre natuurlijk. Opnieuw zien we een vader die met harde hand regeert, de echtgenoot met nare trekjes en uiteindelijk het zelf naar voren treden. Het zijn allemaal dingen die we al eens eerder hebben gezien en ook de opbouw, die vrij chronologisch is, is weinig onderscheidend. Het brengt ook allemaal weinig meer dan we al wisten. Wat wel opvalt is dat de film zich toelegt op een periode van twintig jaar uit het leven van Franklin. Het is een verstandige keuze van de makers, want door de focus wat te versmallen wandelen we langs alle muzikale hoogtepunten en achtergronden en stopt de film bij de opnames van haar best verkochte album Amazing Grace. De opnames hiervan uit 1972 werden overigens in 2018 op prachtige wijze getoond in de gelijknamige documentaire en voor de liefhebbers is het zeker aan te raden deze aansluitend te bekijken.

Respect is een aardige biografie over de ‘Queen of Soul’, die flink omhoog wordt getrokken door een sterk optreden van Jennifer Hudson. Nadat zij eerder al een Oscar wist te bemachtigen voor het eveneens muzikale Dreamgirls, gaat zij hier, sowieso op muzikaal vlak, nog een stapje verder. Ga er maar aan staan om de een van de beste zangeressen aller tijden tot leven te brengen op het witte doek, en dan ook nog eens zelf alles te zingen. J.Hud slaagt met vlag en wimpel in het vullen van deze grote schoenen en het zou ons niets verbazen als zij nog een Oscar aan haar toch al indrukwekkend accolades mag toevoegen. Deze zullen deze film zelf overigens voorbij gaan. Het is allemaal behoorlijk vermakelijk en zeer degelijk, maar blinkt behalve J.Hud eigenlijk nergens uit. Zo is het verhaal wellicht historisch gezien juist, maar verder weinig opwindend of vernieuwend qua structuur en draait de film ook dusdanig om Franklin dat er voor de bijrolacteurs weinig op zit dan te schikken in een ondergeschikte rol. Toch mag Respect zeker gezien en gehoord worden en dat is vooral te danken aan J.Hud die eer doet aan de grootsheid van de zangeres Aretha Franklin.