Een wereld niet groter dan een kamer. Het is deze kamer waar het leven zich afspeelt voor de vijfjarige Jack en zijn moeder. Maar waar Jack al sinds zijn geboorte verblijft in wat hij Kamer noemt, is dat voor zijn moeder heel anders. Met een oppervlakte van niet meer dan drie bij drie meter is Kamer voor haar als een gevangenis zonder tralies. Toch probeert zij Jack zo goed en kwaad als het gaat een zo compleet mogelijke opvoeding te geven. Maar als Jack steeds nieuwsgieriger wordt naar het leven buiten de muren van Kamer probeert zijn moeder een plan te bedenken om te ontsnappen.

Het script van Room werd geschreven door Emma Donoghue, die zich hierbij baseerde op haar gelijknamige roman uit 2010. Dit waar de roman op zijn beurt weer is gebaseerd op de spraakmakende zaak van Josef Fritzl, die zijn eigen dochter jarenlang gevangen hield in de kelder van zijn huis. Het script leverde Donoghue prompt een Oscarnominatie op. Regisseur Lenny Abrahamson komt diezelfde eer toe. Hij wist zichzelf in 2014 in de kijker te spelen met het wat vreemde Frank, waarin Michael Fassbender de gehele film te zien was met een groot papier-maché masker. Wat dat betreft is Room een stuk realistischer. Natuurlijk valt en staat de film bij de chemie tussen hoofdrolspelers Brie Larson en Jacob Tremblay, maar gelukkig is deze ruimschoots aanwezig en kunnen we daarnaast met gemak stellen dat beiden een fenomenale prestatie neerzetten.

De film vindt zijn kracht in de manier waarop we de situatie steeds zien vanuit het oogpunt van de vijfjarige Jack. Zijn kinderlijke onschuld en soms zelf onbegrip voor bepaalde zaken maken het verhaal intens en vooral aangrijpend. Zo is zijn beleving en situatie heel anders dan die van zijn moeder. Hij is geboren in de kamer en hij begrijpt totaal niet waarom zijn moeder zo verlangt naar de buitenwereld. De twee hebben wel een televisie maar Jack weet niet beter dan dat die wereld niet echt is. Maar als Jack steeds meer vragen begint te krijgen die zijn moeder niet meer kan beantwoorden binnen de wereld die zij creëerde bedenken ze samen een plan om uit de kamer te ontsnappen. Dat dit uiteindelijk lukt lijkt wellicht een grote spoiler, maar zowel in de trailer als in de afbeeldingen die zijn vrijgegeven ter promotie komt dit duidelijk naar voren.

Room is dan ook niet de thriller die menig kijker op basis van het gegeven wellicht zal verwachten, maar eerder een psychologisch drama. Het leven van Jack krijgt dan ook een totaal andere wending als hij en zijn moeder eindelijk vrijkomen uit de kamer. Hij komt in een wereld terecht waarvan hij geen weet had. Een wereld met vrijheid, familie en vooral invloeden van buitenaf. Dit zorgt ervoor dat de band tussen Jack en zijn moeder flink op de proef wordt gesteld, want de wereld is met sommige belangrijke zaken toch wel heel anders dan zij hem altijd heeft willen doen geloven. Zo is alles wat hij op de televisie zag opeens zijn wereld en simpele zaken voor prachtige scènes. Een goed voorbeeld hiervan is de eerste keer dat Jack de stem van zijn moeder hoort door de telefoon.

Naast een drama is de film ook een coming of age-verhaal te noemen. Door alle invloeden die Jack te voortduren krijgt nadat hij ontsnapt is uit zijn beperkte wereld wordt hij namelijk een totaal ander persoon die de wereld nooit meer hetzelfde zal bekijken. De film gaat namelijk ook over opgroeien. Als we dan toch een minpunt moeten aanstippen aan deze prachtige film is dat iets dat eigenlijk niet aan de film zelf ligt. Het is namelijk het beste om vooraf zo min mogelijk te weten van Room en dat je dus eigenlijk niet bekend bent met teveel van het verhaal en de trailer van de film. Hoeveel groter was de impact geweest als je als kijker niet bekend bent met de ontsnapping uit de kamer en het voor te stellen effect op Jack en zijn moeder is nu voor het overgrote deel van de kijkers alleen naar te gissen en dat is eigenlijk best jammer.

Room is een krachtig psychologisch drama waarin we de wereld steeds zien vanuit het oogpunt van een vijfjarig kind. De grote verandering in zijn wereld zorgen voor de nodige aangrijpende scènes, waarbij menig kijker zich zal kunnen verplaatsen in zijn positie en dan ook flink geroerd zal achterlaten. Natuurlijk ligt de basis van kracht niet alleen in het heftige verhaal, maar ook in de prachtige vertolkingen van moeder en zoon. Het is niet voor niets dat Brie Larson diverse prijzen won voor haar vertolking van de moeder. Dit waar deze blijk van waardering overigens ook zeer op zijn plaats zouden zijn voor de voortreffelijke vertolking door de achtjarige Jacob Tremblay. Dat Jack uiteindelijk toch een opgroeiend kind is als geen ander blijkt uit de prachtige laatste scène waarmee de film de kijkers achterlaat. Een meesterwerkje!