De hulpbehoevende Chloe is in volledige thuis-isolatie opgevoed door haar moeder Diane. Ze is chronisch ziek, maar is handig met techniek en wacht op een acceptatiebrief voor de Universiteit van Washington. Diane houdt hierbij vol dat ze het niet erg vindt dat Chloe het huis gaat verlaten om te sturderen, maar beetje bij beetje ontdekt Chloe dat dat niet helemaal waar is. Al sinds haar geboorte controleert haar moeder namelijk alles. Chloe ontdekt pas echt dat er iets niet klopt aan het verhaal van haar moeder als ze opeens een onbekende pil moet slikken, die lijkt te zijn voorgeschreven aan haar moeder. Langzaam maar zeker komt Chloe achter de beklemmende waarheid.

Run is de nieuwe film van Aneesh Chaganty. Nu zal die naam bij velen niet direct een belletje doen rinkelen, maar als je weet dat deze Indiaas-Amerikaanse regisseur twee jaar geleden verantwoordelijk was voor Searching zal dit je ongetwijeld iets zeggen. Dat was namelijk die film waarin het verhaal rond de zoektocht naar een 16-jarig meisje zich op redelijk unieke wijze ontvouwt via computerschermen. Het was dan ook zeker geen onverdienstelijk debuut en dat maakt het interessant waar zo iemand mee komt bij de altijd lastige opvolger. Die is er nu in de vorm van Run, een thriller-mysterie die eigenlijk al eerder uitgebracht zou worden, maar waar de COVID-19 pandemie roet in het eten gooide. Op de valreep van het jaar krijgt de film nu alsnog een kans in de bioscoop.

En dat is idee is helemaal niet zo gek. De concurrentie is redelijk beperkt en het is wel een origineel verhaal dat zomaar veel mensen zou kunnen trekken bij gebrek aan de grote blockbusters. De hoofdrollen zijn er voor American Horror Story-actrice Sarah Paulson, hier te zien in de moederrol van Diana Sherman. Haar dochter Chloe wordt gespeeld door Kiera Allen, die buiten een short jaren geleden hier haar debuut maakt. Je zou het niet zeggen als je Run bekijkt, want ze houdt zich goed staande naast de ervaren Paulson. En dat acteerwerk is van groot belang bij deze film, die zich voornamelijk rond deze twee personages concentreert op een locatie. En net als eerder bij Searching laat Chaganty zien hier het maximale uit te kunnen halen.

Centraal staat een aparte variatie op het Münchhausen by proxy Syndroom, een syndroom waarbij je doelbewust het kind ziek maakt. Maar waar het meestal is gericht op het verkrijgen van aandacht van artsen en/of buitenstaanders, zien we hier dat het kind ziek wordt gehouden om controle te houden. Chloe zit in een rolstoel, slikt elke dag handenvol medicijnen, krijgt thuis les en komt bijna nooit buiten het huis, zeker niet alleen. Uiteraard is het wachten tot hier een eind aan komt, en wat dat betreft is Run redelijk voorspelbaar. Toch weet Chaganty alles dusdanig te brengen dat de film met regelmaat spannend is en je vooral met Chloe meeleeft in haar strijd om achter de waarheid te komen. Aan het eind vliegt de film wat uit de bocht, maar alles is bijzonder effectief uitgewerkt.

Run is een sterk geacteerde psychologische thriller. In een tijd waarin mensen noodgedwongen veel thuis zitten, is het interessant om te zien hoe Chloe al sinds haar geboorte aan huis gekluisterd zit. Het is alleen jammer dat regisseur Chaganty vrij snel vol inzet op de moeder als dader en daar niet wat meer spanning omheen weet te bouwen. Maar toch, hoe hij het verhaal vervolgens laat ontvouwen is dusdanig effectief dat we het hem vergeven. En net als bij Searching is het slotakkoord niet het sterkste punt, daar moet hij bij een volgende film duidelijk meer aandacht aan besteden, maar het gegeven, de setting en het acteerwerk zijn sterk genoeg om de spanning bij tijd en wijlen flink op te drijven. En met opnieuw een angstaanjagende Sarah Paulson in horrormodus weet je als kijker al snel dat de dochterfiguur de titel van de film eer aan moet doen!