Bryon “Babs” Widner is opgevoed door een zeer racistische familie. Met zijn getatoeëerde gezicht is Babs een aparte verschijning en hij haat alles dat anders als zijn familie is. Dat verandert als hij Julie Price ontmoet, die samenleeft met haar drie lieve kinderen Desiree, Sierra en de 6-jarige Iggy. De liefde die tussen hen ontstaat doen hem besluiten om uit zijn familie van skinheads te stappen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Babs besluit hulp te zoeken bij Daryle Jenkins, een zwarte man die mensen helpt bij hun proces om uit dergelijke organisaties te stappen. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee, maar Babs en zijn gezin lopen hierbij groot gevaar, waardoor hij snel moet gaan handelen.

In het segment waarin Skin in de schappen ligt, zullen veel mensen vooral een link leggen met het indrukwekkende American History X uit 1998. Wat dat betreft lijken de films wel wat op elkaar, want ook die film vertelde het verhaal van iemand die probeerde zijn leven weer in eigen hand te nemen door uit een strenge organisatie te stappen. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal volgen we dit keer Babs, die onder de tattoeages zit en een grote haat jegens kleurlingen heeft. De vergelijking houdt hier overigens niet op, want ook Skin opent direct heftig met een heftige confrontatie. Na deze scène volgen we Babs in zijn normale leven, wat nogal eenzijdig wordt getoond aan de kijker. Als we vervolgens scènes zien waarin Babs de tattoeages van zijn gezicht laat verwijderen, overigens een flink pijnlijke ingreep, is dat een signaal dat hij blijkbaar uit zijn vertrouwde wereld wil stappen. De grootste vraag die rijst is of Skin het lukt om ons American History X te doen vergeten en op eigen benen kan staan.

Aan het acteerwerk ligt het in elk geval niet. Zo wordt de rol van Babs op indrukwekkende wijze gespeeld door Jamie Bell. Hij braak in een ander leven door met Billy Elliot uit 2000, waar hij zelfs nog een BAFTA Award voor wist te winnen voor Best Performance by an Actor in a Leading Role, maar speelde later ook rollen in films als Fantastic Four en Jumper. Met Skin onderstreept Bell nog maar eens zijn talent, waarbij hij wordt bijgestaan door Danielle MacDonald en de altijd sterke Vera Farmiga. Danielle Macdonald speelt Julie, met wie het liefde op het eerste gezicht is als zij Babs ontmoet bij een bijeenkomst. Maar ondanks dat ze haar drie kinderen laat optreden voor de skinheads, weet ze ook wat voor een onguur type Babs is, met het nodige op zijn kerfstok. Als Babs Julie introduceert bij zijn familie, is het meteen moeder Shareen (Vera Farmiga) die laat doorschemeren dat ze niets van Julie moet weten en haar het liefste zo snel mogelijk ziet vertrekken. Maar Babs laat zich niets wijsmaken en komt achter de ware aard van zijn familie.

Alles verandert nog verder voor Babs als hij op een nachtelijke trip wordt meegenomen, onder zwaar protest van Julie. Hij ontdekt meer en meer dat hij dit leven niet langer wil en stapt uit de organisatie. Of althans, dat probeert hij. Al snel wordt hij namelijk geïntimideerd door zijn familie. Het is een stuk dat niet geheel geloofwaardige waardig is qua setting, vooral omdat Babs in de film denkt dat als hij maar niets meer laat horen aan zijn familie alles zomaar over waait. Uiteindelijk zoekt hij contact met Daryle Jenkins, een gekleurde man die zich bezig houdt met het bekeren van racisten door hen te helpen om een normaal leven op te bouwen. Jenkins kent Babs als geen ander en volgt hem al jaren. De vriendschap zorgt dat Babs ingrijpende stappen neemt om zijn familie een halt toe te roepen, maar roept daarmee ook het gevaar af over Julie en haar kinderen. Toch komt het uiteindelijk besluit van Babs om echt vol tegen zijn familie in te gaan wat uit de lucht vallen. Hier springt het verhaal wat teveel van de hak op de tak. De film trekt met recht twee uur uit om het verhaal te vertellen, maar wellicht had een extra kwartiertje de film nog beter kunnen maken.

Extra’s: Op de Blu-ray release van Skin is helaas geen bonusmateriaal te vinden die een blik achter de schermen geeft. Wel is de gelijknamige shortfilm terug te bekijken.
· Skin (20:53) De winnaar van de Oscar in de categorie Best Live Action Short Film.

Skin is een indrukwekkende film, die soms even aangrijpend als bikkelhard is. Het is iets dat wordt versterkt door puik camerawerk, de grauwe setting van de film en een zeer goede soundtrack. Toch ontbreekt de logica soms wel bij wat wendingen, het zorgt ervoor dat de film wat inboet op het vlak van geloofwaardigheid. Dit is wel bijzonder overigens, gezien de film op een waargebeurd verhaal. Het maakt dat film misschien nog beter had kunnen zijn als de speelduur iets langer was geweest en het verhaal net iets meer ruimte had om uitgewerkt te worden. Daarnaast doet de film meer dan eens sterk denken aan het soortgelijke American History X. Toch doet dit niks af aan de film. Dat mag zeker ook gezegd worden van Jamie Bell, die op indrukwekkende wijze de rol van Babs speelt en zijn naam als een van de talenten van zijn generatie nog maar eens onderstreept. Voor de liefhebbers van een sterk drama is Skin dan ook een echte aanrader!

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.