De onzekere, maar ambitieuze Faye, gaat in zee met muziekproducent Cook. Dit in de hoop haar muzikale carrière een boost te geven om zo een groter publiek te kunnen bereiken. Maar als ze BV ontmoet, wordt Faye hals over kop verliefd. Het probleem is alleen dat Faye Cook niet kan loslaten, iets dat voor grote problemen zorgt. Op zijn beurt verleidt Cook een serveerster, die diep in de wereld van Cook weet binnen te dringen, maar erg worstelt met het exorbitante leven dat Cook leidt. Het zorgt ervoor dat de geliefden om elkaar heen draaien, maar belangrijker nog, met zichzelf geconfronteerd worden. Ze moeten zichzelf dan ook de vraag stellen of ze wel zijn wie ze denken te zijn of dat ze worden wat ze ooit hopen te worden.

De eigenzinnige regisseur Terrence Malick weet elke keer weer op een kunstzinnige manier te imponeren met zijn films. Met titels als The Thin Red Line, The Tree of Life en The New World, laat Malick elke keer weer zien dat hij een regisseur is, waarbij een aankondiging van zijn films de verwachtingen erg omhoog schroeven. Voeg daar een cast met gerenommeerde en grote namen aan toe en het plaatje is compleet. Zo prijken de namen van Ryan Gosling, Rooney Mara, Michael Fassbender en Natalie Portman op het affiche en worden deze aangevuld met nog een aantal andere grote namen. De film wist op verschillende festivals al zeven nominaties in de wacht te slepen, dus ook hiermee weet Song to Song de verwachting torenhoog te leggen. De vraag blijft dus over of Malick weer een pareltje naar het scherm heeft weten te vertalen, iets dat in eerste instantie zeker het geval lijkt te zijn.

Zoals verwacht bevat de film prachtige locaties en puik camerawerk. Met Malick als regisseur verwacht je eigenlijk ook visuele pracht, maar in veel gevallen voelt het nogal nutteloos en chaotisch aan. Het zorgt er direct voor dat dit een film is waar veel mensen dan ook weinig mee zullen kunnen en dat de film alleen geschikt is voor een selectief publiek. Semi-intellectuele dialogen voeren de boventoon, waarbij je bijna het gevoel hebt dat je een flinke opleiding moet hebben genoten om het allemaal te kunnen begrijpen. Het zijn van die dingen die de stijl van Malick natuurlijk wel typeert, maar tegelijk voelt het aan alsof hij een overtreffende trap wil geven om zeer artistiek uit de hoek te komen. Natuurlijk kennen we dit trucje uit zijn voorgaande films, maar als je goed naar het verhaal kijkt leent het geheel zich er absoluut niet voor. Zo kabbelt de film in het middenstuk wat voort, om uiteindelijk zeer rommelig naar het einde toe te werken.

De karakterontwikkeling is ook niet echt aanwezig, iets dat het verhaal gaandeweg best wel nodig lijkt te hebben. Wat je overhoudt is een verhaal zonder echt plot, waarbij je je alleen nog maar kan laten overdonderen door het visuele aspect en een geweldige soundtrack. Hier is goed over nagedacht, waarbij liedjes van Bob Dylan en The Red Hot Chili Peppers worden afgewisseld met klassieke stukken van onder andere Gustav Mahler. Dit maakt het dat de film twee gezichten heeft, waarbij het geheel niet mislukt, maar door het romantische gezever en de wazigheid van het verhaal je absoluut niet bevredigend zullen achterlaten. De ruime twee uur die de film dan ook duurt voelt dan ook veel te lang aan, waarbij sommige scènes een flink stuk korter hadden gekund, of misschien wel helemaal geschrapt hadden mogen worden omdat deze totaal niets toevoegen aan het geheel.

Extra’s: Helaas is er geen bonusmateriaal aanwezig op de schijf. Vooral bij een film als deze had minimaal een interview met de regisseur wel op zijn plaats geweest om tekst en uitleg te geven over wat Malick nou eigenlijk wil bereiken met een film als deze.

Song to Song oogt prachtig, maar wordt keihard onderuitgehaald door de semi-intellectuele dialogen en een wazig verhaal. Deze combinatie zorgt ervoor dat het geheel nogal chaotisch naar het scherm wordt vertaalt, waarbij de kijker bij tijd en wijlen toch best wel verveeld begint te raken. Het zoete verhaal over de zoektocht naar romantisch geluk komt dan ook totaal niet uit de verf. Gelukkig blijft er voor de liefhebbers het visuele aspect over met een zeer gevarieerde soundtrack. Natuurlijk staat regisseur Terrence Malick erom bekend dat zijn films niet in een keer te bevatten zijn, maar hij wist daar in het verleden toch een sublieme artistieke draai aan te geven. Misschien is Song to Song net iets te artistiek, waardoor er toch een vrij matig geheel overblijft. Het is te hopen dat het volgende Malick-project wat beter uit de verf zal komen als deze.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.