Billy ‘The Great’ Hope is een bokser die in de kracht van zijn leven is, terwijl het levensgeluk hem toelacht. Met de steun van zijn vrouw Maureen en dochter Leila trotseert hij de ene na de andere tegenstander om zijn kampioenstitel lichtzwaargewicht boksen te verdedigen. Toch krijgt zijn leven een noodlottige wending als zijn vrouw overlijdt in de hectiek die ontstaat als hij wordt uitgedaagd door de gretige Miguel Escobar. In zijn rouw droogt het geld snel op en bij zijn herintrede in de boksring blijkt de wil om te winnen te zijn verdwenen. Tot overmaat van ramp verliest hij de voogdij over zijn dochter en worden ook zijn huis en inboedel geveild. Eenmaal dit dieptepunt bereikt besluit Billy om langzaam maar zeker het leven weer op te pakken, daarbij geholpen door een trainer uit de plaatselijke boksschool.

Antoine Fuqua heeft na de eeuwwisseling een aardige naam opgebouwd met aansprekende films als Training Day en Shooter. Stuk voor stuk bovengemiddelde films, die het daarnaast goed deden aan de box-office. Toch lijkt hij een regisseur die geen klassieker zal neerzetten en het daarnaast vooral ook moet hebben van een sterk acterende hoofdrolspeler. Met Southpaw is dat niet anders, gezien Jake Gyllenhaal gecast werd als Billy Hope. Gyllenhaal brak jaren geleden door met Donnie Darko, maar heeft zich vooral de laatste jaren laten zien in een grote verscheidenheid aan rollen. Met zijn rol van Billy Hope voegt hij opnieuw een geweldige rol toe aan zijn oeuvre, want Southpaw is vooral een ware tour de force van Gyllenhaal. Compleet afgetraind en voorzien van grote tatoeages toont hij zich een waar beest in de boksring.

De film leunt dan ook zwaar op de vertolking van Gyllenhaal. Zo roept de film wederom de vraag op wat mensen zien in Curtis ’50 Cent’ Jackson als acteur, want in zijn rol als bokspromotor toont hij zich wederom tamelijk talentloos. Dat hij heeft gewerkt met vele van de grote acteurs op aarde lijkt hem ook niet bepaald te helpen, want des te schriller steken zijn prestaties daarbij af. Gelukkig is de rest van de cast goed verzorgd. Zo ziet Rachel McAdams er weer appetijtelijk uit als Maureen (de vrouw van Billy Hope) en zet Forest Whitaker een zeer degelijke rol neer als gelouterde bokstrainer. De rest van de ingrediënten van de film zijn helaas absoluut niet bijzonder te noemen en zouden we zelfs kunnen bestempelen als onorigineel.

Hoe vaak zagen we tenslotte niet al een gewezen (sport)held helemaal afdalen tot de goot, om zich vervolgens vanaf de basis van het leven weer op te werken naar de top. In Southpaw zien we wat dat betreft niets nieuws. En ook voor innovatieve boksscènes hoef je de film niet te zien, wat dat betreft zijn we verwend geraakt met films als Rocky, Ali en natuurlijk het onovertroffen Raging Bull. Tegen het einde van de film hoop je als kijker stiekem nog op een originele draai aan het einde, maar helaas blijft ook dat uit. Toch kijkt Southpaw heerlijk weg en geeft de film je wellicht niet meer dan je verwacht, maar gelukkig ook zeker niet minder.

Southpaw leunt in een poging tot het uitdelen van een knock-out volledig op hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal. Dat deze uitblijft ligt dan ook zeker niet aan Gyllenhaal, die zich opnieuw één van de beste acteurs van zijn generatie toont. Rachel McAdams pronkt op al het promotiemateriaal naast Gyllenhaal, maar haar rol in de film is vrij beperkt. De film is dan ook echt een one-man show van Gyllenhaal, maar gelukkig zoveel meer dan een ijdel prestigeproject. Wel had de film zeker gebaat geweest bij een originelere invalshoek in het scenario. Hierdoor blinkt de film uiteindelijk vooral uit in degelijkheid.