Als MI5 en MI6 na een reorganisatie samengevoegd worden, ontstaat de nieuwe Joint Intelligence Service met C aan het roer. Om verdere veranderingen door te voeren heeft hij zijn zinnen gezet op het nieuwe ‘Nine Eyes’ systeem, een samenwerking van negen landen die de ‘00’-sectie overbodig moet maken in de toekomst. Ondertussen heeft Bond genoeg andere problemen aan zijn hoofd nadat hij door een stunt in Mexico-Stad geschorst wordt door M. Het houdt hem niet tegen om het spoor van een ring te volgen die hem naar Rome voert, waar hij wordt geconfronteerd met SPECTRE. Met hulp van collega’s die hun eigen baan in gevaar brengen en de belofte aan een oude bekende komt Bond langzaam achter de waarheid van dit mysterieuze syndicaat.

Een nieuwe James Bond-film is al generaties lang iets om naar uit te kijken. Iets wat na succes van Skyfall zeker niet minder is geworden. Dat er vertrouwen is in het team achter die film blijkt uit het feit dat Sam Mendes voor deze 24^ste Bondfilm terugkeert op de regiestoel. In de rol van de geheim agent zien we opnieuw Daniel Craig, die met zijn vertolkingen een totaal andere Bond heeft neergezet dan we in eerdere decennia gewend zijn. Zo ging de bekende formule met Casino Royal vrijwel volledig op de schop en keerde men terug naar de eerste opdracht van Bond. Ondertussen zijn we drie avonturen verder en mogen we spreken van een doorlopende verhaallijn. Eentje die met Spectre overigens netjes wordt voortgezet en wellicht zelfs beëindigd.

Bond wordt ditmaal namelijk geconfronteerd met het syndicaat SPECTRE en de man aan het hoofd hiervan blijkt geen onbekende van Bond. Het maakt de missie in Spectre na Skyfall opnieuw tot een persoonlijke. Aan de indrukkende adrenaline rush die de (in Mexico-Stad gefilmde) pre-credit sequentie biedt, houdt Bond een ring over die hem leidt naar een oude bekende in de vorm van Mr White. Met de belofte van zijn woord krijgt Bond van hem de hulp die hij nodig heeft voor het voortzetten van zijn missie. Tegelijkertijd heeft M op kantoor zo zijn eigen problemen met de nieuw aangestelde C, die een nieuw systeem wil introduceren dat de ‘00’-sectie overbodig maakt. Het zorgt ervoor dat het verhaal wat relevante zijplotjes krijgt en mede hierdoor vliegen de tweeënhalf uur voorbij zonder lang aan te voelen. Toch zijn er ook punten van kritiek.

Spectre is namelijk de film die alle films met Daniel Craig als James Bond met elkaar verbindt, maar helaas gaat dit soms wat geforceerd. Hierbij lijkt Mendes ook teveel odes te willen brengen aan Bondfilms uit het verleden. Zo lijken de maskers op het Dia de Muertos Festival in Mexico-Stad zo uit Live and Let Die te komen, is het personage Mr. Hinx een referentie aan Oddjob uit Goldfinger en zien we een gebouw in de Alpen dat een moderne variant lijkt op de verblijfplaats van Blofeld in On Her Majesty’s Secret Service. Daarnaast zien we ook een treingevecht die memoreert aan de onovertroffen confrontatie tussen Sean Connery en Robert Shaw in From Russia With Love. Het is een scène die overigens een compleet belachelijk vervolg krijgt waar zelfs de Bond van Roger Moore nog een puntje aan kan zuigen.

Ook is het zonde dat een geweldige actrice als Monica Bellucci amper benut wordt. Zo dient zij als een pion voor Bond om verder te komen in zijn zoektocht en is zij krap vijf minuten in de film te bewonderen. Dit in tegenstelling tot Léa Seydoux, die juist ten volste wordt benut. Dit tot zover dat een Bondgirl toegelaten wordt natuurlijk. Wat ook opviel is dat Bond net zo makkelijk als Bellucci verdwijnt, opeens een vliegtuig tevoorschijn tovert als hij jacht maakt op Mr Hinx. Toch is er ook genoeg positiefs te melden. Zo opent de film met een geniaal tracking shot, waarbij Bond vanaf de straat een gebouw inloopt en hij via een lift het dak bereikt. Het is een technisch hoogstandje waar de Nederlandse inbreng van cameraman Hoyte van Hoytema debet aan is. Het camerawerk is sowieso prachtig, zo oogt de autoachtervolging over de straten van Rome bijna als een balletvoorstelling. Dit alles begeleidt door de soms wat aanwezige soundtrack van Thomas Newman.

Daarnaast worden ook personages als M, Q en Moneypenny ten volste benut, een duidelijke voortzetting van de ontwikkelingen in Skyfall. Als laatste is hebben we natuurlijk aandacht voor Christoph Waltz, die de eer krijgt om in de huid te kruipen van Franz Oberhauser. Oberhauser blijkt een verleden te hebben met Bond, gezien het zijn vader was die de zorg voor Bond als jonge wees op zich nam. Na Skyfall opnieuw een verdieping van het karakter van Bond dus, waarbij men ver terug gaat in zijn verleden. Waltz blijkt de juiste keuze als schurk en lijkt de rol alleen al te kunnen dragen met zijn indrukwekkende stemgeluid, waardoor hij uiteindelijk letterlijk en figuurlijk een klassieke schurk neerzet in het Bond universum. Het zorgt ervoor dat Spectre de fans meer dan tevreden zal stellen, ondanks dat de film niet kan tippen aan Skyfall of Casino Royale.

Spectre lijkt iets te geforceerd een link te willen leggen tussen alle avonturen van Daniel Craig als James Bond. Het zorgt ervoor dat Spectre zeker niet de sterkste Bondfilm is sinds Craig zijn intrede deed. Toch valt er weer genoeg te genieten. Zo is het verhaal zeer interessant, met zijn zeer relevante zijplotjes en maakt de film cinematografisch grote indruk. Iets waarbij enig chauvinisme ons niet vreemd is gezien de aanwezigheid van Hoyte van Hoytema. Na het zien van Spectre lijkt het oorsprongsverhaal van Bond in een vierluik vertelt en is het nog maar de vraag of Daniel Craig daadwerkelijk opnieuw in de huid zal kruipen van ’s werelds beroemdste geheim agent. Het maakt de liefhebber nieuwsgierig welke weg de makers in zullen slaan bij het volgende avontuur, maar vast staat… ‘James Bond will return’.