Toen raadslid Jor-El de raad van Krypton er niet van kon overtuigen dat zijn planeet ten onder dreigde te gaan, stuurde hij voor de vernietiging zijn piepjonge zoon Kal-El richting planeet aarde om hun ras van een toekomst te verzekeren. Kal-El wordt gevonden door de familie Kent, die hem de naam Clark geven en hem opvoeden als zoon van hunzelf. Al snel wordt de familie geconfronteerd met de superkrachten van de jonge Clark, maar om problemen te voorkomen wordt dit verder verzwegen voor de buitenwereld. Jaren verstrijken en als Clark volwassen besluit hij om in Metropolis voor het dagblad The Daily Planet te gaan werken als reporter. Daar wordt hij al snel verliefd op zijn collega Lois Lane. Ondertussen is crimineel Lex Luthor bezig om plannen te smeden om daarmee de wereld te kunnen overnemen. Hij had alleen niet gerekend op Superman, de geheime identiteit van Clark, de enige die de wereld nog kan redden van de plannen van Luthor.

Het is veertig jaar geleden dat de wereld Christopher Reeve voor het eerst mocht aanschouwen in zijn iconische rol als Superman. Ondanks dat Kirk Alyn, George Reeves en David Wilson Reeve voorgingen, wordt hij door velen gezien als de enige echte Superman. Toch is Marlon Brando ongetwijfeld de grootste naam die aan de cast werd toegevoegd. Dat zowel Brando als Gene Hackman nog voor Reeve worden genoemd in de credits, en vrijwel al het promotiemateriaal, bleek dan ook vooral een handige marketingtruc aangezien Brando’s schermtijd nogal beperkt is. De regie is in handen van Richard Donner, nu vooral ook bekend van de Lethal Weapon-films, maar destijds alleen bekend van genreklassieker The Omen. De film bleek zo’n succes dat Donner twee jaar later zelfs ook nog aangesteld voor het vervolg, waarbij hij op staande voet werd ontslagen na onenigheden met de filmstudio. Veertig jaar na de oorspronkelijke releasedatum werd de film geëerd door de film opnieuw eenmalig in de bioscopen terug te brengen. Het is een initiatief dat ook ons land heeft bereikt en zorgt dat iedere liefhebber kan genieten van deze legendarische superhelden-film op het grote witte doek.

Ondanks de status van klassieker is het zeker niet zonder gevaren om een veertig jaar oude film terug te brengen op het witte doek. Zo kampt de film nogal met het feit dat (vooral) de special effects de tand des tijds niet hebben overleefd. Een goed voorbeeld is te zien als Superman het luchtruim kiest. In een tijd waarin men nog geen beroep deed op computer gegenereerde effecten werd hierbij de hulp in geroepen van optische effecten. Hiermee werd een filmbeeld gemanipuleerd met behulp van bluescreen, waarbij een neutrale achtergrond werd vervangen met een ander (bewegend) beeld. Voor de liefhebbers van het eerste uur is dat geen probleem en het valt juist te prijzen dat de film geen digitale nabewerking heeft gekregen (zoals bijvoorbeeld de originele Star Wars-trilogie). Aan de andere kant hadden wat minimale bewerkingen de film bij een dergelijk hoogwaardige release wel goed kunnen doen. Gelukkig heeft het ook zo zijn charme en doet het verder niets af aan twee uur nostalgisch genot, zonder alle poespas die er bij de huidige DC-films valt te bespeuren. Toch is het voor mensen die voor het eerst kennismaken met de film wel aan te raden om de tijdsgeest in acht te nemen, om zo ten volle te kunnen genieten van de film.

Als we dan kijken naar de inhoud van de film kunnen we stellen dat het verhaal vrij standaard is voor een superhelden-film. In een notendop; Kal-El komt naar de aarde, ontdekt zijn superkrachten en gebruikt deze om de aarde te redden van een schurk die uit is op wereldsuprematie. Daarbij neemt regisseur Donner met een speelduur vrij uitgebreid de tijd om het verhaal te vertellen. Wat hierbij opvalt is de soort dubbele proloog die de film kent. Zo is daar ten eerste de ondergang van Krypton, waarbij men krijgt te zien hoe Jor-El zijn zoon naar de aarde stuurt, maar ook het deel waarin de focus ligt op de tienerjaren van Clark. Het is vooral in dit deel dat de film wat langdradig wordt. Dat wordt dubbel en dwars goedgemaakt in het laatste deel, waarin de logica overigens steeds verder naar de achtergrond wordt geschoven. Zo is Clark opeens de Man van Staal die aan de lopende band mensen uit benarde situaties redt en is daar opeens megaschurk Lex Luthor. Het is duidelijk dat de film hier een paar versnellingen opschakelt en vooral uit is om te vermaken. De film wordt hierin gesteund door de epische soundtrack van John Williams, waarvan vooral de main theme heerlijk door de bioscoop heen schalt.

Superman – 40th Anniversary is een nostalgische superheldenklassieker, die met de jaren vooral op technisch vlak flink achterop is geraakt. Toch heeft dit zo zijn charme en kan het ook weleens lekker zijn in een tijd waarin we werkelijk worden bedolven onder de overvloedig geanimeerde superheldenfilm. Het maakt Superman vooral vanuit nostalgisch oogpunt heerlijk om naar te kijken. Christopher Reeve vertolkt op iconische wijze de rol van Kal-El alias Clark Kent alias Superman en wordt op komische wijze bijgestaan door Gene Hackman, die de rol van Lex Luthor op zich nam, en een even omstreden als korte rol van Marlon Brando als Jor-El. Het is typisch om te zien hoe de huidige superhelden-films in grote lijnen nog steeds dezelfde opbouw hebben als toen, iets dat ervoor zorgt dat Superman de blauwdruk was van de hedendaagse superhelden-films. Superman is in deze opgepoetste versie dan ook zeker een aanrader om eens te bewonderen op het witte doek, alleen dat zal een kans zijn die menig liefhebber niet aan zich voorbij wil laten gaan.

Superman – 40th Anniversary is 2 en 4 februari exclusief te zien bij Pathé.