1977. De Amerikaanse Susie Bannion arriveert in Berlijn om auditie te doen voor de Tanz Dance Academy. Haar aankomst valt samen met de plotselinge verdwijning van Patricia, een andere studente. Susie slaagt de auditie door te komen, ondanks dat ze geen professionele training heeft genoten en sluit zich aan bij de lessen van Madame Blanc, een vrouw met een passie voor het dansen maar met bikkelharde lesmethodes. Tijdens een repetitie beschuldigd Olga, een vriendin van Patricia, de hoofden van de academie van hekserij en dat zij meer weten van haar verdwijning. Ze probeert de school te ontvluchten, maar raakt verward en opgesloten in een kamer. Als Susie een dans doet voor Madame Blanc, blijken haar bewegingen vervolgens fysieke schade toe te brengen aan Olga’s lichaam. Wat later bezoekt Patricia´s psychiater de dansschool en uit hij, gesteund door de dagboeken van Patricia, zijn achterdocht over de schoolhoofden en hun duistere praktijken aan een studente.

Een remake Suspiria, dé cultklassieker van vermaard regisseur Dario Argento; vooraf leek het een wanstaltig plan en bovendien tekenend voor de creatieve armoede in filmland. Toen ook nog eens bekend werd dat de speelduur ruim een uur langer zou worden hield menig filmliefhebber zijn hart vast. Het is niet voor niets dat Argento de film nog voordat er een minuut gefilmd werd als bestempelde als ‘nutteloos’. Toch waren er ook positieve geluiden, die ervoor zorgden dat de interesse toch behouden bleef. Zo nam Luca Guadagnino het stokje van David Gordon Green over betreft de regie en kondigde hij bij de première van zijn A Bigger Splash op het Filmfestival van Venetië aan dat hij Dakota Johnson en Tilda Swinton ook hier zou casten. Alsof de buzz vanaf dat moment nog niet groot genoeg was, boekte Guadagnino twee jaar later zijn grootste succes met de gewaagde en zeer sterke boekverfilming Call Me by your Name.

Alles zorgde ervoor dat de scepsis plaatsmaakte voor verwachtingen. Verwacht geen gemakzuchtige remake, want behalve de geleende titel verschilt deze remake behoorlijk van zijn voorganger. Zo is deze nieuwe film voorzien van een flinke politieke lading en realistische setting. Zo zijn de felle, kenmerkende kleuren van Argento ingeruild voor sombere, grauwere tonen en de film gesitueerd tijdens de Duitse Herfst, een periode waarin de RAF (een naoorlogse link-extremistische terreurgroep) grote onrust veroorzaakte in Duitsland. En dan is er nog de soundtrack van Thom Yorke, die zich volop liet inspireren door krautrock, een naam voor de experimentele muziekgroepen in Duitsland. Het zorgt weliswaar voor een totaal ander geluid dan de Italiaanse prog-rock band Goblin afleverde voor het origineel, maar steekt de klassieke soundtrack verrassend naar de troon. Wat dat betreft zorgt de combinatie van dit alles voor de toon van de film, maar weet de film zich hiermee ook direct te onderscheiden van het origineel.

Toch is het verhaal verder in grote lijnen hetzelfde gebleven. Net als in het origineel is de dansschool een soort dekmantel van een bolwerk van een duister geheim. Zoals in eerste instantie Patricia, maar later ook Olga al doen vermoeden in het eerste deel van de film wordt er in de kelder van de school hekserij bedreven, waarbij bovennatuurlijke krachten worden opgeroepen en gemanipuleerd. Zeker als Olga het hiervan verliest levert dit een staaltje fraai gefilmde en intense body horror op. Toch is er nog een heel groot ander verschil met het origineel; echt eng wil het allemaal niet worden. Natuurlijk is de cultklassieker van Argento vandaag de dag soms zwaar over de top, maar die film heeft iets angstaanjagends en juist dat ontbreekt hier. Wellicht komt het doordat er teveel plotjes bij zijn bedacht, maar anderzijds geven die deze film juist de benodigde extra lading om op eigen benen te staan. Toch lijkt de film hier net iets te missen, waar het moeilijk de vinger op te leggen is.

Extra’s: Ondanks dat de film in Nederland enkel een dvd release krijgt, heeft deze toch twee aardige bonusfeatures meegekregen.
· Making Of (03:56) Een vrij korte en ook algemene making of, waarin zowel Argentos’ origineel wordt besproken alswel de plotwendingen van deze remake.
· Secret Language of Dance (04:13) Choreograaf Damien Jalet neemt je mee in de vele dansscènes van de film.

Suspiria is een vrije remake die met gemak op eigen benen kan staan. De film verschilt qua realistische achtergrond en toon van de soundtrack bijvoorbeeld zeer van zijn voorganger, maar omdat dit ook hier van ongekende kwaliteit is blijkt een totaal andere film het resultaat. In plaats van een remake is het eerder een eerbetoon die een extra dimensie weet te geven aan de cultklassieker van Dario Argento. Het zorgt ervoor dat deze Suspiria alle kwaliteit bezit heeft om op eigen benen te staan. Enige punt van kritiek is dat het nergens echt eng wordt, maar gelukkig zijn de overige steunpilaren van de film dusdanig sterk dat we dit toch essentiële punt voor een werk als deze de maker vergeven. Na A Bigger Splash en Call Me by your Name legde Guadagnino de lat hier ernstig hoog voor zichzelf, maar hij komt ermee weg en we hopen dat hij zich blijft toeleggen op het vertellen en verbeelden van meer moois.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.