Aan het einde van de Ierse burgeroorlog in 1923, op het eiland Inisherin, maakt volksmuzikant Colm Doherty op abrupte wijze een einde aan zijn levenslange vriendschap met drinkmaatje Pádraic Súilleabháin door hem van het ene op het andere moment te negeren. Hoewel geliefd bij de eilandbewoners is Pádraic te saai voor Colm, die de rest van zijn leven wil wijden aan het componeren van muziek en doen van dingen waarvoor hij herinnerd zal worden. Pádraic ziet zijn leven gedestabiliseerd worden door het verlies van een van zijn weinige vrienden en besluit het er niet bij te laten zitten. Maar waar Pádraic steeds meer van streek raakt door de afwijzingen, krijgt Colm steeds meer weerstand tegen de pogingen van zijn oude vriend om met hem te praten.

Regisseur Martin McDonagh is, mede doordat hij veel werk verricht in de theaterwereld, niet bepaald productief als filmregisseur. Nadat hij in 2004 debuteerde met de short Six Shooter, was hij verantwoordelijk voor In Bruges, Seven Psychopaths en Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Allen zeer succesvolle films die naast de nodige lof ook flink wat prijzen wisten binnen te slepen. Nu is daar The Banshees of Inisherin, welke afgelopen jaar in première ging op het Filmfestival van Venetië. En vooral de liefhebbers van In Bruges zullen uitkijken naar de film, aangezien McDonagh bij zijn vierde film herenigd wordt met hoofdrolspelers Brendan Gleeson en Colin Farrell. Wie echter een film verwacht in lijn met In Bruges zal bedrogen uitkomen, want waar In Bruges een actiedrama was, is ‘Inisherin’ nog het beste te omschrijven als een tragikomedie.

Toch zijn beide films onmiskenbaar van de hand van McDonagh. Zo is ook ‘Inisherin’ doordrenkt met een flinke dosis absurdistische zwarte humor. Het verhaal is ontstaan tijdens de coronapandemie en roept de vraag op wat je na de pandemie met je tijd doet; verval je weer in oude gewoontes of ga je daadwerkelijk bewuster leven? Dat lijkt wellicht een zware boodschap, zeker als je je iets in de achtergrond verdiept. Zo werd de film afgezet tegen de Ierse burgeroorlog, waarvan de strijd tussen de twee gewezen vrienden een mooie metafoor biedt. Toch doet de film vooral een beroep op de lachspieren. Zo is het genieten van de spitse dialogen tussen de mokkende Gleeson en de steeds radelozer wordende Farrell. Hun gezichten spreken boekdelen. En juist die tegenstrijdigheden van hun personages maakte eerder van In Bruges een topper en McDonagh weet de chemie tussen beide acteurs hier nog verder te optimaliseren.

Het is overigens niet zo dat het goede acteerwerk zich beperkt tot deze twee toppers. Zo speelt de Ierse Kerry Condon een sterke rol als Siobhán Súilleabháin, de vrouw van Pádraic. Het is mooi om te zien hoe zij soms de enige normale persoon lijkt te zijn in de geschetste wereld en er enerzijds wil zijn voor haar man, maar op den duur ook niet meer weet wat ze met hem aan moet en kiest voor zichzelf. En dan is er nog Barry Keoghan, die indruk maakt als de wat simpele en toch aandoenlijke Dominic. Ondanks dat het een relatief kleine bijrol is, weet hij zijn rol goed op te bouwen met enerzijds het zuipen en vrouwenjagen, maar anderzijds ook steeds weer het hart op de goede plek. Oh en dan vergeten we bijna nog Jenny, de trouwe ezel van Pádraic. Een andere hoofdrol is er voor de ruige Ierse kust. Het verlaten landschap ziet er waanzinnig fraai uit en doet soms zelfs een western vermoeden. Richting het einde van de film wordt de luchtige toon steeds meer ingeruild voor een grimmigere setting, waarmee de ‘burgeroorlog’ duidelijk richting een climax gaat.

The Banshees of Inisherin is een even meeslepende als grappige schets van mannelijke eenzaamheid en ingehouden woede. Ondanks de metafoor met de Ierse burgeroorlog heeft het verhaal eigenlijk niet al te veel om het lijf. Het sterkste punt aan de film is dan ook het acteerwerk en McDonaghs’ kenmerkende absurdistische zwarte humor. Dat In Bruges geen toevalstreffer had McDonagh al bewezen, maar wel laat hij hier zien dat hij opnieuw het beste naar boven weet te halen bij Colin Farrell. Farrell is fenomenaal als man met een liefde voor dieren en vaste routines, die eigenlijk gewoonweg maar niet kan begrijpen waarom zijn beste maat hem negeert. Dat de film richting het einde toe wat donkerder wordt en we daarnaast ook de emoties hoog oplopen ontwaren voegt uiteraard alleen maar toe. Het maakt van The Banshees of Inisherin een heerlijke film voor de liefhebbers van het werk van McDonagh en laten we vooral hopen dat we in de toekomst uit mogen kijken naar een hernieuwde samenwerking van McDonagh, Farrell en Gleeson, want deze tweede samenwerking smaakt naar meer!