Het is drie uur ’s nachts als Sophie door haar slapeloosheid als enige nog wakker is in het weeshuis waar zij woont. Als ze haar eigen regels overtreedt en uit bed stapt, naar het raam loopt en achter het gordijn kijkt komt ze oog in oog te staan met een grote reus. De reus, beter bekend als de Grote Vriendelijke Reus, ontvoert haar en neemt haar mee naar de wonderlijke wereld van Reuzenland. Daar blijken de andere reuzen niet zo vriendelijk als de GVR, want zijn soortgenoten zouden Sophie het liefste met huid en haar oppeuzelen. Maar niet alleen Sophie, want al snel komen de twee erachter dat de reuzen naar de mensenwereld willen afreizen om zich daar tegoed te doen aan kinderen. Samen smeden zij samen een plan om alle kinderen te redden en zo voor eens en altijd af te rekenen met de mensetende reuzen.    

De verfilming van De GVR had de nodige voeten in aarde. Al in 1991 werden de eerste stappen voor een live-action versie gezet door producenten Frank Marshall en Kathleen Kennedy voor Paramount Pictures. Dit resulteerde in 1998 uiteindelijk tot een script, waarbij Robin Williams onderhandelde voor de titelrol. Een doorloop van het verhaal was echter teleurstellend en de plannen belandden in de ijskast. Vervolgens werden in september 2011 de rechten van het boek bemachtigd door DreamWorks en daarmee begon de tombola opnieuw. Toen in april 2014 bekend werd gemaakt dat Steven Spielberg als regisseur zou optreden kwam de realisering van de film weer een stuk dichterbij.

Het is natuurlijk nogal wat. De verfilming van een boek waarmee sinds deze werd uitgebracht in 1982 generaties zijn opgegroeid. Maar Steven Spielberg zou Steven Spielberg niet zijn als hij met een dergelijk hartverwarmend verhaal niet de juiste snaar weet te raken. Belangrijk hierbij is de keuze voor Mark Rylance als de GVR. Rylance werkte eerder onder Spielberg voor Bridge of Spies en dat bleek zo’n succes dat dit hem prompt een Oscar opleverde voor de beste mannelijke bijrol. Voor zijn vertolking van de GVR tapt Rylance uit een totaal ander vaatje. De GVR werd namelijk tot leven gewekt door middel van motion capture, waarbij het opvallend is dat de GVR nog steeds lijkt op de beeltenis die wij kennen van het boek, maar toch ook veel weg heeft van Mark Rylance. Rylance krijgt overigens alle ruimte om te schitteren, zeker op de manier waarop hij de wonderlijke dialogen overbrengt.

Het belangrijkste personage naast de GVR is het weesmeisje Sophie. Zij wordt gespeeld door Ruby Barnhill en ook zij voldoet met haar uitstraling precies aan de verwachting die je hebt bij de Sophie die je uit het boek kent. Een sterk staaltje casting dus. Wel is het behoorlijk wennen als je de film bekijkt met het originele Engelse taalspoor, want daarin mis je de ondertussen klassiek geworden woorden als bijvoorbeeld ‘snoskommers’ en ‘bloedbottelaar’ uit de Nederlandse versie van het boek. Gelukkig wordt dit ondervangen met een nasynchronisatie, die tevens gelijk uitkomst biedt voor een nog wat jongere doelgroep. Voor de finishing touch deed Spielberg weer een beroep op zijn vaste componist John Williams, wat alweer hun 27^ste samenwerking betekent.

Toch zijn er ook wat puntjes van kritiek. Zo zijn de special effects vaak levensecht, maar overtuigen deze zeker niet altijd. Zo zijn de reuzen toch net iets te duidelijk uit de computer komen rollen. Daarnaast is de film een stuk kindervriendelijker dan het boek, dat bijvoorbeeld met het oppeuzel van kinderen een beroep deed op de levendige kinderfantasie. Ook is de humor wel ruimschoots aanwezig, maar mist die vaak het venijn zoals in Dahls’ boek. Als laatste valt het op dat deze film hetzelfde einde aanneemt als die van de tekenfilm uit 1989. Hierin zagen we ook  dat de GVR in Reuzenland blijft wonen om met Sophie als assistent door te gaan met het uitdelen van dromen, terwijl hij in het boek met Sophie naar het Verenigd Koninkrijk vertrekt naar een huis naast het paleis van de koningin.

Extra’s:
▪ Bring The BFG to Life (27:09) Een videodagboek, gepresenteerd door Ruby Barnhill die haar ervaringen op de set deelt. Daarnaast geeft de film een interessante blik achter de schermen.
▪ The Big Friendly Giant and me (1:55) Een (erg) korte animatie die het verhaal uit de doeken doet.
▪ Gobblefunk: The wonderful words of The BFG (3:16) Een leuke (maar korte) special over het rijke vocabulair van De GVR.
▪ Giants 101 (4:54) Een blik op de casting van reuzen en de weg naar het scherm.
▪ Melissa Mathison: A tribute (5:54) Een eerbetoon aan scenarioschrijfster Melissa Mathison, die overleed voordat de film was afgerond.

The BFG – De GVR is een heerlijke avonturenfilm die jong en oud zal plezieren, al zal de film nooit de klassieker worden die het gelijknamige boek wel is. Steven Spielberg laat nog maar eens zien hoe hij een dergelijke magisch verhaal, waar vele mensen kostbare herinneringen bij koesteren, op een waardige manier weet te verfilmen. Hij wordt daar in dit geval overigens voortreffelijk bij geholpen door de prestaties van Mark Rylance en Ruby Barnhill. Wel mist de film veel van Roald Dahls humor en de scherpe randjes die het boek wist te roepen in de fantasie van de lezers. Dat is jammer, want dat had de film zeker voor de volwassenen nog iets beter kunnen maken. Wat overblijft is een heerlijke familiefilm waar het hele gezin veel plezier aan zal beleven!

Met dank aan Entertainment One Benelux voor het recensie-exemplaar.