Irak, 2003. De oorlog is nog in volle gang, maar Saddam Hoessein is inmiddels uit zijn paleis verdreven. Kolonel Eric King arriveert met een nieuw geavanceerd systeem dat hem verteld waar de massavernietigingswapens van Saddam verborgen liggen. Samen met een klein team, waaronder zijn vrouw Rachel van wie hij na een noodlottige ongeval vervreemd van is geraakt, vertrekt hij naar de plek waar de wapens vermoedelijk onder de grond verborgen liggen. De missie wordt in alle stilte voortgezet, maar dan worden ze aangevallen door het Iraakse leger. Het vuurgevecht neemt echter een drastische wending als de grond onder hun voeten letterlijk wegzakt en ze allemaal in een eeuwenoude tempel belanden. Het team doet er alles aan om weer bovengronds te komen, maar iets in de tempel is door hun aanwezigheid ontwaakt. Ze ontdekken de restanten van een eerdere expeditie in de tempel uit 1946, maar ook waarom de expeditie nooit succesvol is afgerond. In de tempel leven monsterlijke wezens die, eenmaal bevrijdt, de wereld wel eens voorgoed zouden kunnen veranderen.

Nee, je bent als trouwe lezer van Filmdomein niet per ongeluk belandt op een oude pagina van Gamedomein dat ooit naast de filmversie van deze site heeft geleefd. Uitgever Bandai Namco heeft ons namelijk gevraagd of wij als filmliefhebbers ook wel eens een game speelde, aangezien ze de perfecte combinatie van die twee werelden in handen hadden en daar graag onze mening over wilden horen. Geen enkel probleem natuurlijk en dus pakte we de PlayStation 4 er bij, schoven de schijf in de console van Sony en waren klaar voor een avontuur met filmische proporties waarin we zelf verantwoordelijk zouden zijn over de afloop van het verhaal. Dat klinkt natuurlijk heel tof, maar hoe tof is The Dark Pictures Anthology: House of Ashes (een hele mond vol) echt voor filmliefhebbers?

The Dark Pictures Anthology: House of Ashes staat te boek als een interactief drama wat dus zoveel wil zeggen als dat je als speler zelf verantwoordelijk bent voor het verloop van het spel. Met enige regelmaat krijg je bepaalde keuzes voorgelegd die het verhaal in een bepaalde richting zullen duwen en dus zou je zo maar een heel ander verhaal voorgeschoteld kunnen krijgen dan een vriend of vriendin. Of levert het je een heel andere speelervaring op als je de game nogmaals doorloopt, maar dan voor de andere keuzeopties gaat. Wie van de vijf hoofdpersonages de eindstreep zullen halen ligt dus helemaal aan de keuzes die je maakt. Wat dat betreft ligt de replayvalue van een game als House of Ashes bijzonder hoog.

Het is overigens niet alleen maar het maken van keuzes dat je doet, zoals dat ook ging met de vergelijkbare games van Tell Tale Games (The Walking Dead, Game of Thrones), maar de game zit ook vol met Quick Time Events waarbij je op een bepaald moment snel op een bepaalde knop of knoppen moet drukken. Ben je te laat, dan heeft dat consequenties voor je personage. Soms zelfs met dodelijk afloop. Daarnaast valt er op bepaalde plekken in de game ook een beetje rond te neuzen om op zoek te gaan naar aanwijzingen over de expeditie uit 1946 om zo te ontdekken wat er toen allemaal is misgegaan. Daarnaast liggen er bepaalde stenen met afbeeldingen verborgen in de game die flink in je voordeel kunnen werken. Deze stenen laten je namelijk enkele seconden uit de toekomst zien van een levens bepalende gebeurtenis die later in de game zal plaatsvinden. Op die manier ben je een beetje voorbereid op dat wat komen gaat. Als je de juiste keuzes maakt tenminste.

Verwacht overigens ging innovatieve gameplay of moeilijke knoppencombinaties van House of Ashes, want daarvoor ben je bij deze titel aan het verkeerde adres. De game is dus het beste te omschrijven als een interactieve film waarin jij vooral bepaald welke richting het verhaal opgaat en daarmee is de game prima te spelen terwijl je heerlijk onderuit gezakt op de bank ligt te kijken. Waarbij je dan uiteraard niet moet vergeten om soms op tijd een knop in te drukken anders is je filmische avontuur van wel hele korte duur. Het is de vraag of gamers echt blij worden van een game waarvoor ze eigenlijk niet zo heel veel hoeven te doen, maar House of Ashes is inmiddels al het derde deel in de The Dark Pictures Anthology-reeks en dus lijkt het er op dat het concept in ieder geval prima aanslaat. Voor filmliefhebbers die soms een controller in hun handen hebben is het in ieder geval een prima combinatie van twee werelden.

The Dark Pictures Anthology: House of Ashes is officieel een game, maar voelt meer als een interactieve film waarin je als speler veel invloed hebt op het verloop van het spel. Voor gamers biedt het wellicht dus niet zoveel uitdagingen, maar voor filmliefhebbers is het een prima combinatie van twee werelden. House of Ashes is prima te spelen terwijl je onderuitgezakt op de bank ligt en soms een paar knoppen induwt om het verhaal een bepaalde richting op te duwen, zonder dat je daarvoor een hele rits aan besturingsopties uit je hoofd zult moeten kennen. Daarnaast is de game ook prima met vrienden te spelen waarbij iedere speler een bepaald personage toegewezen krijgt en dus verantwoordelijk is voor diens keuzes. Het verhaal van House of Ashes is onderhoudend genoeg om je bij te les te houden, maar het is overduidelijk door welke films de makers zich hebben laten inspireren. Dat is gelukkig geen ramp, want de makers hebben het verhaal prima een eigen smoel kunnen geven waarmee deze derde The Dark Pictures Anthology-game weer een heerlijke onvoorspelbare ervaring is geworden.

The Dark Pictures Anthology: House of Ashes is speelbaar op PC, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One & Xbox Series X/S.

Met dank aan Day One MPM en Bandai Namco Entertainment voor het recensie-exemplaar.