P.T. Barnum droomt van een leven vol plezier en geluk, maar helaas schetst de werkelijkheid een heel ander beeld. Hij heeft een saaie kantoorbaan bij de spoorwegen en kan met zijn gezin maar net rondkomen. Als hij op een dag op straat komt te staan omdat het bedrijf waar hij voor werkte failliet gaat, ziet hij dat niet als een tegenslag maar als een kans. Een kans om eindelijk zijn dromen waar te kunnen maken. Met een goede smoes om bij de bank wat geld los te peuteren, begint hij in hartje New York een museum vol met rariteiten. Een succes is het echter niet, maar gelukkig komt Barnum als snel met een oplossing: hij voegt optredens toe van bijzondere mensen die in de echte wereld in de schaduw leven, maar in zijn circus in de spotlights komen te staan. Het succes maakt van Barnum tot één van de bekendste mensen van New York en daar buiten, maar hij leert al snel dat aan al dat succes wel degelijk wat nadelen kunnen kleven.

Met het awardseizoen in aantocht is het niet heel vreemd te noemen dat de musicalfilm The Greatest Showman zijn weg naar het witte doek gevonden heeft zo vlak voordat de prijzenregen losbarst. La La Land liet ruim een jaar geleden immers al zien dat een musical goed in de smaak kan vallen bij de verschillende jury’s en dus zou dat deze film van debuterende regisseur Michael Gracey zomaar ook ten deel kunnen vallen. Maar is dat ook echt zo? Of heeft de film vooral een beetje buzz nodig om goed te kunnen scoren nu er wat te verdienen valt qua prijzen?

The Greatest Showman is al een tijdje onderweg, aangezien acteur Hugh Jackman al sinds 2009 een film rondom de eerste showman ooit, Phineas Taylor Barnum, van de grond probeerde te krijgen. Toch slaagde dit plan pas vorig jaar. In eerste instantie wilde Jackman het verhaal in een dramatisch jasje stoppen met een biografische inslag, maar daar zag de studio weinig brood in. Het succes van La La Land, daar is ie weer, opende de deur echter naar een musicalfilm en zo geschiedde dat ook het levensverhaal van Barnum vertelt zou worden door veel muzikale bijdragen en danspasjes. En dat is wellicht nog niet eens een hele verkeerde keuze geweest.

Natuurlijk had de film makkelijk een loodzwaar drama kunnen zijn, aangezien Barnum zich van straatarm schoffie heeft weten op te werken tot één van de rijkste mensen van zijn tijd. Toch zou de film hiermee de droom van Barnum geen recht aan doen: de mensen vermaken. Want ondanks dat een film vol met vrolijke liedjes en danspasjes misschien niet voor iedereen is weggelegd, werkt het wonderwel allemaal wel. Toch maakt het The Greatest Showman niet zo’n klassieker als Marry Poppins, The Sound of Music of, laten we hem er maar weer bijhalen: La La Land. Daarvoor wordt er namelijk veel te veel op safe gespeeld en kleurt regisseur Gracey veel te veel binnen de lijntjes. Nergens weet de film zijn kijker te verrassen of maar enigszins op een vals spoor te zetten en daarmee voelt de film na afloop aan als te oppervlakkig. Het maakt The Greatest Showman zeker geen slechte film, maar echt beklijven zal het waarschijnlijk allemaal niet. Het zichtbaar harde werken van hoofdrolspeler Hugh Jackman ten spijt.

The Greatest Showman is op zich een meer dan vermakelijke film voor musicalliefhebbers, maar speelt helaas veel te veel op safe om er echt bovenuit te springen. Debuterende regisseur Michael Gracey kleurt zo netjes binnen de lijntjes dat er eigenlijk niks op de film valt aan te merken, maar dat werkt tegelijkertijd ook in het nadeel van de film. Er gebeurd namelijk nergens iets bijzonders, waarmee de film boven de rest uit zou kunnen springen. Het maakt The Greatest Showman een film die vooral te pruimen is voor liefhebbers van het genre of die klassiekers als The Sound of Music of Mary Poppins een warm hart toe dragen. En vooruit, liefhebbers van La La Land zullen er ook vast een fijne avond mee hebben.