In een meldkamer van de alarmcentrale beantwoordt Joe Baylor door omstandigheden tijdelijk noodoproepen. In afwachting van een onderzoek omtrent zijn handelen bij een incident als politieman is hij namelijk uit zijn functie ontheven. Met tegenzin maakt hij zijn uren, waarbij hij meer dan gewenst is zijn emoties laat doorgalmen in zijn werkzaamheden. Wanneer hij een oproep aanneemt van een geëmotioneerde en naar eigen zeggen ontvoerde vrouw wil hij in eerste instantie zo snel mogelijk van het gesprek af, maar toch is er iets dat zijn aandacht vasthoudt. Als plotseling de verbinding verbroken wordt begint de zoektocht naar de vrouw en haar ontvoerder. Met zijn telefoon als enige hulpmiddel begint Joe aan een strijd die misschien wel veel groter is dan hij eigenlijk dacht.

Naast dat veel films uit de Verenigde Staten een vervolg of reboot betreffen van eerdere successen, zijn daar nog de remakes van films die gemaakt zijn buiten de landsgrenzen. Het is een behoefte die maar blijft omdat Amerikanen zo verknocht zijn aan hun eigen taal en iets tegen ondertitels lijken te hebben. Er zijn dan ook voorbeelden te over, maar eigenlijk komt het maar zelden voor dat een remake beter is dan het origineel. Veelal wordt een film van zijn tijd en plaats ontdaan of elders aangepast om beter toepasbaar te zijn voor de Amerikaanse markt, maar hierdoor verliest een film juist weer net dat specifieke wat de originele film tot een succes maakte. En dan zijn er nog de een-op-een remakes; films die gewoonweg een kopie zijn van het origineel en zich alleen onderscheiden door de Amerikaanse taal en een meer aansprekende acteur in de hoofdrol. The Guilty valt in die categorie. De film is een remake van het Deense Den Skyldige uit 2018 en nog datzelfde jaar stelde Jake Gyllenhaal de rechten voor een remake veilig namens zijn Nine Stories Productions productiemaatschappij.

Gyllenhaal neemt voor de remake ook de hoofdrol op zich en hij vult daarmee dus die rol in van aansprekende acteur. En we moeten toegeven dat hij het goed doet als vervanger van Jakob Cedergen, die diezelfde rol speelde in het origineel. Hij wordt voor de film herenigd met Antoine Fuqua, met wie hij eerder al het aardige boksdrama Southpaw afleverde. Toch ging het filmen allemaal niet vanzelf. De Corona pandemie gooide weer eens roet in de plannen toen 48 uur voor de opnames een crewlid positief werd getest. Ondanks het feit dat de regisseur zelf negatief testte, mocht hij volgens het strikte beleid niet op de set van zijn eigen film aanwezig zijn. En dus deed hij zijn werkzaamheden vanuit een bestelwagen vanaf een nabij gelegen parkeerplaats, gevolgd door flink wat tijd via FaceTime. Het leverde de unieke situatie op dat Gyllenhaal en Fuqua elkaar tijdens de gehele shoot nooit face-to-face hebben gezien. Naast Gyllenhaal zien we overigens namen als Ethan Hawke, Riley Keough, Paul Dano en Peter Sarsgaard op de credits staan, maar het betreft hier stemrollen die redelijk inwisselbaar zijn en waarvoor die namen dus puur aanwezig lijken te zijn om te zorgen voor een op papier aantrekkelijker affiche.

Als we dan naar de film zelf kijken kunnen we deze benaderen op twee verschillende manieren. Omdat het hier namelijk een exacte kopie betreft van de originele film is er werkelijk niets origineels te vinden aan de film. En ergens is dat natuurlijk heel erg kwalijk, zeker ook gezien het origineel pas net drie jaar oud is. Ook de toevoeging van de branden die de stad bezig houden voegt weinig toe, behalve dat het nog iets toevoegt op visueel vlak. Toch valt er ook zeker wel iets positiefs te melden, vooral voor de mensen die onbekend zijn met het origineel. Zo weet Gyllenhaal weer eens het beste uit zichzelf te halen als centraal personage die eigenlijk de gehele film de camera op zich gericht ziet. De intensiteit waarmee hij zijn rol speelt maakt indruk en de wanhoop die hij tentoonspreidt is continu voelbaar voor de kijker. Toch is al snel duidelijk dat er meer aan de hand is met zijn personage, iets wat steeds meer blijkt als het verhaal zich verder ontvouwt. Zo wordt hij meermaals op zijn vingers getikt als hij op zijn mobiel een privégesprek aanneemt en straalt hij een niet al te frisse tegenzin uit. Toch bijt hij zich vast in het gesprek. Dat hij hierbij verder gaat dan menig ander medewerker in zijn situatie zou doen is dan weer goed te rijmen met zijn persoonlijke situatie. Het zorgt voor een welkome uitdieping van het verhaal, dat zodoende een flinke psychologische laag meekrijgt. Het wekt dan ook direct begrip als hij zijn emoties en frustraties op een begeven moment uit.

The Guilty is een compleet overbodige remake die werkelijk niets toevoegt aan het al zinderend spannende Deense origineel. Het is niet eens dat de regie van Fuqua, of het spel van Gyllenhaal, ergens tekort schieten. Het tegendeel is waar. Zo kopieert Fuqua het werk van Gustav Möller op een vaardige wijze en Gyllenhaal laat zichzelf van zijn beste kant zien en doet weinig onder voor Jakob Cedergen. Toch is het voor de kenners van het origineel vooral juist het feit dat de film een een-op-een kopie is een doorn in het oog. Ergens hoop je nog verrast te worden, maar die blijft uit. Het maakt dat The Guilty zeker geen slechte film is, maar wel eentje eigenlijk alleen voor de Amerikaanse markt en de verstokte fans van Gyllenhaal. Je zou deze versie zelfs eens kunnen opzetten als je Den Skyldige zou willen herkijken, de films doen weinig voor elkaar onder, maar juist dat punt is eigenlijk stuitend te noemen. Het maakt van The Guilty een schoolvoorbeeld van jaloezië in de filmwereld, waarbij Hollywood maar gewoon iets kopieert in plaats van zelf met iets origineels te komen. Er is ongetwijfeld een markt voor, en als je het origineel niet kent is het een prima film, maar eigenlijk zou Hollywood zich kapot moeten schamen!