In een wereld waar poppen leven naast mensen, al worden ze door de samenleving beschimpt en gezien als tweederangs burgers, was Phil Phillips ooit de eerste poppenagent bij het politiedepartement van Los Angeles. Ondertussen is hij privédetective en als een seriemoordenaar het heeft gemunt op de poppen wordt hij gedwongen om samen te werken met zijn menselijke ex-partner Connie Edwards. Echter, door strubbelingen uit het verleden kunnen de twee elkaar niet meer luchten of zien. Als het ernaar uitziet dat dat Phil’s ex-vriendin Jenny het volgende slachtoffer gaat worden van de moordenaar, wordt duidelijk dat alles erop wijst dat Phil de dader is van alle moorden. Samen met Edwards zal hij zijn onschuld moeten bewijzen en de waarheid achterhalen van de echte moordenaar. Dit blijkt alleen nog niet zo makkelijk te zijn in een wereld vol sex, drugs en agressieve poppen.

De Muppets zijn een creatie van het in 1990 overleden icoon Jim Henson. Vrijwel iedereen kent de kindvriendelijke poppen wel, denk alleen maar aan hun aandeel in het leerzame kinderprogramma Sesamstraat. Zoonlief Brian Henson probeert met deze film de Muppets nieuw leven in te blazen, waarbij hij van mening is dat ze niet alleen een jeugdig publiek hoeven te dienen. Het resultaat is een komedie voor volwassenen. Op papier klinkt dit zo slecht nog niet en er is dan ook voldoende potentie aanwezig. Er werd een blik aan bekende namen aan de cast toegevoegd, waaronder Melissa McCarthy en Elizabeth Banks, om de film aan de man te brengen. Toch roept het project ook grote vragen op, want hoe wil je verantwoorden dat de van origine kindvriendelijke poppen plots drugs gebruiken, zeer seksueel actief zijn en daarnaast ook nog eens grove taal gebruiken? Een nieuwe hype bleef dan ook uit en we kunnen gerust stellen dat vader Jim zich zou omdraaien in zijn graf.

In plaats van een positieve verrassing is de film dan ook weinig meer dan een verzameling van de meest banale onderbroekenlol. Het is een typisch voorbeeld van een project waarbij cast en crew zich tijdens de opnames vast hebben geamuseerd, maar het eindproduct erg tegenvalt. Dat is vooral te wijten aan een werkelijk bloedirritante rol van Melissa McCarthy. Keer op keer herhaalt zij hetzelfde kunstje, waar ze zich hier ook nog eens verliest met taalgebruik dat het daglicht amper kan verdragen. In sommige films kan dit voor een bepaald publiek wellicht nog aardig uitpakken, maar hier kan het gewoonweg echt niet. Wat de film ook niet helpt is dat het verhaal verre van origineel is. Het doet dan qua verloop en opzet nog het meest denken aan Who Framed Roger Rabbit uit 1988. Ook dat hoeft op zich nog geen probleem te zijn, maar de makers lijken er vooral op uit te zijn om de kijkers goedkoop de lachspieren te kietelen. Meest bizarre voorbeeld is de scène waarbij muppet Phil seks heeft met zijn ex-vriendin Jenny om vervolgens de hele kamer met Muppetsperma onder te spuiten. Op zich al twijfelachtig natuurlijk, maar dan duurt de scène ook nog eens zo dusdanig lang dat er niets grappigs meer aan is.

Wat ook niet helpt is dat er absoluut geen vaart in de film komt, ondanks dat deze gezegend is met de beperkte speelduur van krap anderhalf uur. Dit komt met name door de vele (bedoelde) grappen en grollen die veel te lang worden uitgesmeerd. Neem de scène waarin Edwards een soort Muppet cocaïne snuift en totaal van god los raakt, terwijl het duo net op dat moment dichtbij de ontmaskering van de moordenaar is. Het resulteert in een vreselijk langdradige scène waarbij McCarthy pijnlijk geforceerd probeert om leuk te zijn. Als de scène al enige kracht had is deze direct na enkele seconden weer verloren. Op deze manier moddert de film maar wat aan, waarbij de kijker werkelijk de grootste moeite zal hebben om na een half uurtje niet de stopknop in te drukken. Als we dan iets positiefs moeten noemen is het dat de mix van poppen en mensen nog steeds erg leuk is. Dat gezegd hebbende moeten we ergens toch blij zijn dat de makers niet de fout hebben gemaakt om computer gegenereerde poppen te gebruiken, maar gewoon gebruik maken van klassieke handpoppen. Eigenlijk is het alleen op dat punt dat de film nog wat punten scoort, maar daarmee heb je het helaas ook echt wel gehad.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal op de Blu-ray release te vinden. Hoewel de film niet al te best is, is het ontbreken van het bonusmateriaal wel jammer. Een kijkje achter de schermen zeker een interessant inzicht kunnen geven. Een gemiste kans.

The Happytime Murders is een zeer flauwe film, waarbij de legendarische Jim Henson zich zal omdraaien in zijn graf als hij kon zien wat zoonlief met zijn zo geliefde Muppets heeft uitgespookt. De nogal aanwezige Melissa McCarthy is hier ronduit irritant te noemen en leunt eigenlijk alleen maar op het gebruik van een fikse vocabulaire aan grof taalgebruik, iets dat blijkbaar erg grappig moet zijn. Toch levert niet alleen McCarthy een wanprestatie, want ook het verhaal is een vreemde mix van zaken die we in het verleden al veel vaker (en beter) hebben gezien. Toch is het grootste punt van ergernis de soms werkelijk pijnlijke scènes, met als absolute dieptepunt een minutenlang klaarkomende Muppet die even de hele kamer van zijn witsel voorziet. Het is een totaal kansloze poging om een beroep te doen op de steeds verder ineen krimpende lachspieren van de kijker. Achter de schermen zullen de betrokkenen vast erg veel plezier hebben gehad op de set, maar het eindresultaat is helaas gewoon niet om aan te zien. Wellicht zal een puberaal publiek hier op een melige avond nog om kunnen lachen, maar eigenlijk kunnen we gerust stellen dat we hier met een van de slechtste films van het afgelopen filmjaar te maken hebben.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.