Zes, acht of twaalf jaar na de Burgeroorlog raast er een postkoets door het besneeuwde landschap van Wyoming. De passagiers zijn premiejager John Ruth en zijn gevangene Daisy Domergue, die op weg zijn naar de stad Red Rock. Ruth staat hier bekend als ‘The Hangman’ en wil zijn bijnaam eer aan doen door Daisy te berechten. Onderweg stuiten ze op twee vreemdelingen. Major Marquis Warren is een zwarte ex-militair en nu befaamd premiejager en de ander, Chris Mannix, een zuidelijke afvallige die beweert de nieuwe sherrif van Red Rock te zijn. Omdat ze vertraging op de aankomende sneeuwstorm hebben opgelopen besluiten ze toevlucht te zoeken bij Minnie’s Haberdashery, een tussenstop voor postkoetsen op een bergpas. Ze worden begroet door vier onbekende gezichten. Bob die de honeurs van Minnie tijdelijk waarneemt, Oswaldo Mobray de executeur van Red Rock, de mysterieuze en stille Joe Gage en General Sanford Smithers. Als de sneeuwstorm genaderd is en de spanning steeds verder oploopt, komen de reizigers tot de conclusie dat ze wellicht geen van allen Red Rock zullen bereiken.

The Hateful Eight is de achtste film van de eigenzinnige en meedogenloze regisseur Quentin Tarantino. Ook dit scenario heeft hij weer zelf geschreven, al had het maar weinig gescheeld of de film zou nooit gemaakt worden! Nadat het script uitlekte in januari 2014, stond Tarantino op het punt om de film te annuleren. Drie maanden later hield hij een live-reading met de voltallige cast en werd duidelijk dat de film alsnog in productie was. Het ijzersterke scenario wordt ondersteund door de cinematografie van Robert Richardson, met wie hij eerder samenwerkte in Django Unchained, Inglourious Basterds en het Kill Bill tweeluik. Richardson schoot de film met Ultra Panavision 70 lenzen, een medium wat bijna vijftig jaar niet toegepast is. Deze lenzen hebben een grotere hoogte-breedteverhouding dan de standaard en kan tot een kwart groter op een scherm geprojecteerd worden. Voor deze ultieme ervaring, zoals Tarantino deze met The Hateful Eight voor ogen heeft, zal je moeten uitwijken naar EYE in Amsterdam omdat deze als enigste in de Benelux de film in dit formaat vertoond. De legendarische componist Ennio Morricone verzorgt de onheilspellende score en het is het zijn eerst gecomponeerde western in 34 jaar.

Tarantino heeft opnieuw een adembenemende en stijlvolle film afgeleverd. Het is een totaal andere film dan wat Tarantino in de laatste pakweg twaalf jaar gemaakt heeft. Toen hij na de release van Jackie Brown in 1997 een onaangekondigde pauze inlaste van zes jaar, gaf hij zijn carrière als filmmaker een vervolg door wat meer epische films te maken. Onder invloed van zijn enorme filmische kennis van westerns, oorlogsfilms en het kungfu genre bracht hij grootschalige mythische producties als Django Unchained, Inglourious Basterds en Kill Bill. In tegenstelling tot deze titels, is The Hateful Eight een terugkeer naar zijn kleinschalige, dialoogrijke en non-lineaire verhaallijn. Hij valt dan ook eens te meer te vergelijken met zijn debuutfilm Reservoir Dogs. Scherpe conversaties en hoog oplopende spanning, en dat alles grotendeels in één beperkte ruimte, zoals een pakhuis of in ‘Eights’ geval Minnie’s Haberdashery. De magische sleutel tot een verhaal als deze is het verzamelen van een diverse groep persoonlijkheden in een beperkte ruimte en de hitte opvoeren tot op (of zelfs over) het kookpunt. Tarantino heeft meermaals bewezen hier superieur in te zijn.

Een vaste metgezel van Tarantino is Samuel L. Jackson die wederom een glorieuze en komische prestatie neerzet als Major Marquis Warren, met een hilarische en ontzagwekkende monoloog die sterk doet denken aan zijn klassieke Ezechiël versje uit Pulp Fiction. Quentin Tarantino staat erom bekend het uiterste uit acteurs te halen en verstevigd deze reputatie opnieuw. Oudgediende Kurt Russel is heerlijk op dreef als de onbezonnen premiejager John Ruth. Jennifer Jason Leigh steelt samen met Jackson de show als voortvluchtige Daisy Domergue. Overige rollen zijn weggelegd voor Walt Goggins (Chris Mannix), Bruce Dern (General Sanford Smithers), Michael Madson (Joe Gage) en Tim Roth (Oswaldo Mobray). Al deze rancuneuze en vreselijke karakters hebben niks dan hatelijke dingen tegen elkaar te zeggen wat resulteert in typische gitzwarte Tarantino dialogen. De speelduur bedraagt bijna drie uur en is verdeeld over zes hoofdstukken. De film neemt uitgebreid de tijd om het plot te ontvouwen met een trage maar fantastische opbouw naar de climax.

The Hateful Eight speelt zich af in een vergelijkbare setting als Tarantino’s vorige film, maar heeft veel meer draagvlakken met zijn eerdere werk. Het is een fraaie combinatie van de spaghetti westerns van Sergio Leone en de pulp westerns van Sam Peckinpah, maar dan geheel op Tarantino’s eigen onderscheidende manier. Met een inventief en bijzonder origineel script bewijst hij wederom een even grote regisseur als scenarioschrijver te zijn. Tarantino maakt voor het eerst gebruik van een compleet originele soundtrack, magistraal gecomponeerd door grootmeester Ennio Morricone. De film is geschoten in een antiek maar bovenal episch beeldformaat waar de prachtig geschoten winterse landschappen een lust voor het oog zijn. Het is jammer dat dit medium in slechtst één stad beschikbaar is, waardoor deze unieke ervaring aan velen voorbij zal gaan. Tarantino heeft wederom een grandioze cast tot zijn beschikking, die allen het maximale uit zichzelf weten te halen. Samuel L. Jackson steekt er echter met kop en schouders bovenuit, en heeft nu al de beste monoloog van het jaar. Quentin Tarantino heeft met The Hateful Eight opnieuw een parel afgeleverd met vlijmscherpe dialogen, zijn eigen kenmerkende stijl inclusief flashbacks en een fantastische gespannen sfeertje.