Een explosie in een diamantmijn in Manitoba, in het noorden van Canada, zet 26 mijnwerkers in de val. Al snel wordt er een reddingsoperatie in gang gezet om de ingesloten mijnwerkers te helpen. Als Mike McCann en zijn broer Gurty een melding ontvangen voor vrachtwagenchauffeurs die nodig zijn om materiaal naar de mijn te brengen, besluiten zij zich aan te melden voor de gevaarlijke reddingsmissie. Ze worden ingehuurd door Jim Goldenrod, de eigenaar van het transportbedrijf, en samen met de mysterieuze jonge vrouw Tantoo en verzekeringsagent Varnay vertrekken ze in drie trucks om de risico’s te spreiden. Om tijd te winnen zijn ze genoodzaakt om een oude brug te nemen, die een stuk minder stabiel is dan een verder gelegen nieuwere brug, maar als de motor van Goldenrots’ truck vastloopt blijkt dat al snel voorlopig hun minste zorg.

Wie de serie Ice Road Truckers weleens gekeken heeft, is ongetwijfeld bekend met alle gevaren die de vrachtwagenchauffeurs tegenkomen die zich met hun zware ladingen op winterwegen wagen. De serie ontstond aan het begin van dit millennium niet voor niets als onderdeel van de reeks Suicide Missions. De mannen (en vrouwen) achter het stuur hebben weliswaar ballen van staal, maar vooral ook veel geduld en daadkracht. Ze weten precies wat elk kraakje in het ijs kan veroorzaken en juist dat zorgt voor een hoog spanningsniveau voor de kijker. Scenarioschrijver en regisseur Jonathan Hensleigh zag er blijkbaar een interessante achtergrond in voor zijn nieuwste actie-thriller, overigens zijn eerste film sinds hij tien jaar geleden het aardige Kill the Irishman afleverde.

In de hoofdrol zien we Liam Neeson, naast wiens naam die van Laurence Fishburne op gelijke hoogte pronkt op het promotiemateriaal. Toch verdwijnt Fishburne al snel uit beeld en is The Ice Road vooral toch weer een nieuw Neeson-verhikel. Het moge dan ook duidelijk zijn dat Neeson de laatste tijd niet bepaald stil zit. Zo verscheen eerder dit jaar al The Marksman en heeft hij ook al weer wat films in de steigers staan. Het maakt dat hij onlangs weliswaar aangekondigde dat het tijd wordt om te stoppen met actiefilms, maar we de komende jaren nog zeker niet van Neeson als actieheld af lijken te zijn. Nu is daar op zich helemaal niets op teken, maar we kunnen er niet omheen dat de sleet er steeds meer op begint te geraken. Het helpt niet dat hij ook hier de kar vrijwel in zijn eentje moet trekken, want waar Fishburne weinig schermtijd krijgt, geldt dat eigenlijk ook voor de wat ondankbare rol van Mindhunters’ Holt McCallany. Een gemiste kans, want met wat meer interactie hadden ze het niveau wellicht nog wat op kunnen krikken.

Niet dat het van The Ice Road overigens opeens een goede film had gemaakt hoor, daarvoor is er gewoon veel te veel mis. Zo is de film veel te voorspelbaar en ongeloofwaardig. Waar de eerder genoemde docu-serie Ice Road Truckers er vooral voor zorgde dat je veel respect kreeg voor mensen die het aandurven om hun zwaar beladen trucks over de ijswegen te sturen, overkomt Neeson en zijn metgezellen dusdanig veel dat het bijna lachwekkend wordt. Zeker ook omdat keer op keer de ergst denkbare situaties weer opgelost worden op een manier waarop MacGyver jaloers zou zijn. Zo zou je denken dat alleen het geluid van het krakende ijs je al van spanning naar het puntje van je stoel kan brengen, maar Hensleigh vond het blijkbaar niet genoeg en gooit er flink wat natuurgeweld, kogelregens, achtervolgingen en zelfs explosies tegenaan. Het is allemaal weinig subtiel en haast lachwekkend, vooral ook omdat het merendeel hiervan overduidelijk uit de computer komt rollen. En dan zijn er nog een handvol overbodige subplotjes vol melodrama, samenzwering en verraad die eigenlijk bar weinig toevoegen.

The Ice Road is een spectaculair bedoelde rit voorzien van een forse dosis voorspelbaarheid en flink wat lachwekkende visuele effecten. Ondanks dat de jaren begin te tellen en hij hier wat broos oogt, is de 69-jarige Liam Neeson nog steeds een man waar je een film omheen kan bouwen. Na het succes met Taken ontdekte hij een nieuwe carrière als actiester en daar plukt hij 13 jaar later nog steeds de vruchten van. Wel moet gezegd worden dat zijn films in dit genre er niet bepaald beter op worden de laatste tijd. Het is allemaal een beetje dertien in een dozijn, waarbij Neeson er eigenhandig voor moet zorgen dat de films niet helemaal kopje onder gaan. Dat lukt hier maar met moeite, wat overigens allerminst de schuld is van Neeson. Wat dat betreft mag men wijzen naar scenarioschrijver en regisseur Hensleigh, die de film dusdanig vol stopt met zijplotjes, ongeloofwaardige wendingen en allemaal knotsgekke actiescènes, liefst tot leven gewekt met een overdosis aan visuele effecten. Het maakt het geheel er niet bepaald beter op, want zoals zo vaak geldt ook hier; ‘less is more’.