Tijdens de jaren 80 gaat douanebeambte en special agent Robert Mazur undercover. Onder zijn alias ‘Bob Musella’ introduceert hij zich als een cruciale pion in het witwassen van geld voor drugsbaronnen. Al snel klimt hij steeds hoger op de ladder, waarbij hij uiteindelijk weet te infiltreren in de organisatie van drugsbaron Pablo Escobar. Vanuit zijn nieuw verworven positie probeert hij de witwaspraktijken van Escobar bloot te leggen alsmede private banken te ontmaskeren die op illegale wijzen de financiën beheren van corrupte wereldleiders.

The Infiltrator is gebaseerd op de gelijknamige autobiografie van Robert Mazur, die in zijn boek beschreef hoe hij in de jaren 80 undercover ging en er hiermee grotendeels alleen voor zorgde dat er flink aan de stoelpoten van Pablo Escobar werd gezaagd. Een even interessant als boeiend relaas en een verfilming kon dan ook niet uitblijven. Dat Mazur nog steeds een leven leidt waarbij hij dagelijks over zijn schouders kijkt uit angst voor represailles voegt daarbij veel toe aan het gewaagde en meeslepende verhaal. Natuurlijk is het maar de vraag of dit ook goed naar film vertaald kon worden. Een vraag die alleen maar groter werd na de aanstelling van Brad Furman als regisseur, want hij scoorde dan wel een flinke hit met The Lincoln Lawyer, maar leverde al zijn verkregen krediet direct weer in met de miskleun Runner Runner.

Wat direct in het voordeel van de film spreekt is de casting, waarover ook Mazur zelf zich meermaals goedkeurend uitliet. Dat is op zich ook niet zo vreemd, want Bryan Cranston, die Mazur speelt, is een grote naam sinds zijn rol als Walter White in de televisieserie Breaking Bad. De laatste jaren toonde hij zich in film als Argo en Drive al een stabiele kracht in memorabele bijrollen. Toch trad hij pas echt naar voren als hoofdrolspeler en dragende kracht in Trumbo, waarvoor hij dan ook terecht genomineerd werd voor zowel een Academy Award als een Golden Globe. Hier schittert hij opnieuw als flamboyante zakenman en hij neemt de film dan ook ogenschijnlijk moeiteloos op zijn schouders.

Naast de rol van Mazur zijn ook de bijrollen goed vertegenwoordigd. Om de undercoverrol van Mazur als Musella nog geloofwaardiger te maken werd hij vergezeld door Kathy Ertz, hier gespeeld door de beeldschone Diane Kruger. Daarnaast speelt John Leguizamo de rol van Emir Abreu, de streetwise partner van Mazur. Een ander bekend gezicht is dat van Benjamin Bratt, die de rol van Roberto Alcaino speelt. Alcaino was een rijke Chileen die het geld van het Medellínkartel beheerde in de Verenigde Staten. We mogen dan ook gerust stellen dat naast het interessante uitgangspunt, de cast de grootste steunpilaar van de film is.

Het is dan ook jammer om te moeten constateren dat het verhaal van de film maar niet tot leven komt. Natuurlijk is het interessant om te zien hoe Mazur met gevaar voor eigen leven infiltreerde in de drugswereld, maar de echte spanning blijft uit. Het enige moment wat hierop een uitzondering vormt, is wanneer de koffer die speciaal is geprepareerd met opname apparatuur openvalt terwijl Mazur in gesprek is met een belangrijke regelneef voor het Medellínkartel. De potentie is er dan ook zeker, maar het script mist duidelijk de nodige balans om echt indruk te maken. Ook is de film niet altijd even trouw aan de feiten, al heeft de geschiedenis ons geleerd dat dit een succesvolle film zeker niet in de weg hoeft te staan.

Extra’s: Waar de internationale release kan rekenen op een commentaartrack van de regisseur, verwijderde scènes en wat korte blikken op hoe het script door de acteurs vertaald is naar het scherm is deze release wat minder uitgebreid. Zo zien we een interview met de cast en Robert Mazur zelf, die voor de gelegenheid onherkenbaar is gemaakt.

The Infiltrator weet de potentie van het indrukwekkende en waargebeurde verhaal van douanebeambte Robert Mazur niet optimaal te benutten. Dit ligt zeker niet aan de cast, want deze leveren zonder uitzondering een topprestatie. Het is zelfs te danken aan de cast dat de film nog enigszins geslaagd is te noemen, want wat dat betreft maken zij er echt het beste van en redden zij echt de film. Maar ondanks dat niemand verzaakt is The Infiltrator vooral de film die Bryan Cranston alle ruimte geeft om te schitteren. Regisseur Brad Furman daarentegen laat ons vrezen dat zijn The Lincoln Lawyer een positieve uitschieter was, want hij toont zich hier net als met Runner Runner een matig regisseur die niet de visie heeft om een film naar een hoger plan te tillen. Zijn regie en het ongebalanceerde script zorgen ervoor dat de film dan ook nergens echt spannend wordt en dat is bijzonder spijtig, want hier had nog veel meer in gezeten.

Met dank aan Source 1 Media voor het recensie-exemplaar.