David is een zachtaardige man die niet uit geheel vrije wil pas gescheiden is. In een totalitaire dystopie waarin het verboden is om single te zijn, wordt David naar een hotel gestuurd om binnen 45 dagen een nieuwe partner te vinden. Als hij hier niet in slaagt, wordt hij getransformeerd in een dier naar eigen keuze en in het wild vrijgelaten. Alle gasten die in het hotel arriveren worden geheel toepasselijk ‘singletons’ genoemd. Waar de meesten ervoor kiezen om te reïncarneren als een hond, wil David graag een kreeft worden. Zijn motivatie voor deze opmerkelijke keus is dat kreeften honderd jaar kunnen worden, net als aristocraten blauw bloed hebben en hun hele leven lang vruchtbaar blijven. Om je verblijf in het hotel te verlengen en dus de kans om een koppel te vormen te vergroten, wordt er met een verdovingspistool gejaagd op ontsnapte hotelgasten, de zogeheten ‘Loners’. Voor ieder gemaakt slachtoffer wordt de bewuste schutter beloond een dag extra tot zijn/haar deadline.

The Lobster beleefde haar première op het filmfestival van Cannes en werd bekroond met de juryprijs. Het is de eerste Engelstalige productie van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Net als bij zijn vorige geprezen films, Dogtooth en Alps, komt hij opnieuw met een surrealistisch recept van identiteitscrisis en verdraaide communicatie. Toch zit er in The Lobster een kern van herkenning in de boodschap die Lanthimos ons lijkt te willen vertellen. De bizarre en duistere eigenaardigheden die de revue passeren komen redelijk overeen met onze hedendaagse perceptie op relaties en het single leven. Hoe groter de druk in het vinden van een (juiste) partner, hoe meer mensen open zullen staan voor een ogenschijnlijk minder geschikte levensgezel. Lanthimos hanteert een bittere aanpak in de wereld van weduwnaars, gescheidenen en bewuste singles. De film is doordrenkt met zwartgallige humor en absurdisme, maar blijft op een bevreemdende manier toch erg naturalistisch aanvoelen.

Met zijn sobere en mollige uitstraling lijkt David (briljant vertolkt door Colin Farrell) één van de weinige singles in het hotel die echt wanhopig op zoek is naar een potentiële match. Tevens is hij de enige die een officiële naam draagt. Alle anderen worden slechtst gekenmerkt door hun beperking. Onder de hotelgasten bevinden zich onder andere de Lisping Man (een slissende John C. Reilly) en de Limping Man (een manke Ben Whishaw). Na een pijnlijke aanvaring met de Heartless Woman (Angelika Papoulia) besluit David het hotel te verlaten. In de bossen stuit hij op de leidster van de Loners (Lea Seydoux) en ontmoet hij de mooie Short Sighted Woman (de altijd overtuigende Rachel Weisz). Eén van de regels van de Loners is het verbod op iedere vorm van romantische interactie. Wie zich hier toch schuldig aan maakt, wordt bestraft op manieren die ironisch genoeg veel verder gaan dan de extreme idealen van het hotel waar hij zojuist aan ontsnapt is.

Een groot deel van The Lobster focust zich op de waarde die we hechten aan het vinden van een partner met gemeenschappelijke overeenkomsten en de moeite die we daarvoor bereid zijn te doen. In deze wereld wordt alleen leven en sterven nagenoeg onmogelijk gemaakt en ligt de druk om een partner te vinden zo enorm hoog, dat mensen zelfs een emotionele connectie willen faken om maar genoegen te nemen met een minder ideale partner. Daarnaast lijken geliefden in de eerste plaats niet onderling tot elkaar aangetrokken door hun meest aantrekkelijke eigenschappen, maar juist door de tekortkomingen die zij in elkaar herkennen. Gedeelde onvolkomenheden als bijziendheid, kwetsbaarheid in neusbloedingen en mank lopen zijn doorgaans niet de meest toonaangevende kenmerken waar een relatie mee opgebouwd kan worden,

De geniale eerste acte van de film, dat zich voornamelijk afspeelt in het curieuze hotel, wordt gekenmerkt door de gitzwarte humor en absurditeit. Het begint al wanneer David een dag lang met één hand achter zijn rug vast geboeid wordt om zo beter inzicht te krijgen in het belang van ‘twee’. De staf van het hotel voert dagelijks workshops uit, waarin zij de noodzaak van paren demonstreren. Tevens wordt benadrukt dat de keus van een partner ook in dierlijke vorm een constante moet zijn. Een wolf zou bijvoorbeeld nooit met een pinguïn kunnen, want dat zou volgens de hotelmanager absurd zijn! Dit soort verwrongen logica zit overal subtiel in de film verweven. Vanaf het moment dat David het hotel ontvlucht (tweede acte), maakt de humor grotendeels plaats voor warmhartigheid en verlangen, al dan wel niet op een tragische manier. Wel is het jammer dat een deel van de magie uit de eerste helft van de film een beetje verloren gaat. Het concept van de dier-transformatie komt amper nog aan bod en een aantal vindingrijke creatieve ideeën worden niet verder uitgewerkt.

The Lobster is een surrealistische tragikomedie die eigenlijk met geen enkele andere film te vergelijken valt. Het uitgangspunt van de film, om als vrijgezel binnen 45 dagen een partner te vinden omdat je anders in een dier transformeert, is niet alleen bizar en origineel maar tevens een satirische aanklacht tegen de huidige maatschappij. Zijn we niet allemaal naarstig op zoek naar een partner? En vinden we het stiekem niet heel vreemd als iemand geen partner zou willen? Dit zijn slechts enkele van de onderliggende vragen die de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos op subtiele wijze in zijn eerste Engelstalige film heeft verwerkt. Wel is het jammer dat het concept van de dier-transformatie in het tweede deel van de film wat stilletjes naar de achtergrond verdwijnt. The Lobster zal vanwege zijn zwartgallige humor en absurditeit niet ieders cup-of-tea zijn, maar op het gebied van thema’s, originaliteit onder leiding van een geweldig acterende cast is het zeker één van de meest interessantste films van het jaar.