Katie Mitchell is een eigenzinnige tiener die droomt van een carrière in de filmwereld. Ze botst vaak met Rick, haar door de natuur geobsedeerde en technofobe vader. Katie kan haar geluk niet op als ze wordt aangenomen op de filmacademie, maar als Rick per ongeluk Katies’ laptop vernield, ziet hij het als ultieme goedmaker met Katie om haar samen met het hele gezin naar de school te brengen. Hij annuleert haar vlucht en samen met moeder Linda, Katie’s broertje Aaron en hond Monchi gaat het gezin op een roadtrip naar haar universiteit. Hun reis wordt echter verstoord wanneer alle technische apparaten wereldwijd beginnen uit te vallen.

Phil Lord en Christopher Miller zijn twee Amerikaanse filmmakers doorbraken met animatiefilm Cloudy with a Chance of Meatballs en op hun succes voort borduurden met 21 Jump Street en het vervolg 22 Jump Street. Als regisseurs en schrijvers beleefden zij in 2014 hun voorlopige hoogtepunt met The Lego Movie, maar als je bedenkt dat zij ook producenten waren van het originele en waanzinnig succesvolle Spider-Man: Into the Spider-Verse, kunnen we gerust stellen dat deze heren lekker aan de weg timmeren. Dit keer schuilen ze achter deze film, al ligt het script en de regie in handen van Mike Rianda. Net als veel andere films die deze periode uitkomt, had ook hier de Corona-pandemie flinke invloed op de release. Zo zou de film eerst door Sony Pictures Releasing in de bioscoop worden gebracht onder de titel Connected. Uiteindelijk werden de rechten verkocht aan Netflix, die besloten om Rianda en mede-auteur Jeff Rowes’ originele titel te respecteren.

Het eerste wat opvalt aan de film is het hoge feel good gehalte. De energie spat werkelijk van de scherm en in werkelijk alles staat de film in het nu. Zo is Katie, het centrale personage van de film, een openlijk LGBT-personage. Ook zit de film vol leuke details, die herkenbaar zijn uit de wereld van nu. Wat te denken van Katie die alleen kan typen, afhankelijk van haar autocorrect. Waarom zou je er over nadenken als de technologie het corrigeert. En daar zit precies ook een mooie aanklacht in de film. Zo is het bedrijf PAL een mooie combinatie van verschillende grootheersers in de digitale wereld van nu. Eigenaar Mark Bowman lijkt met zijn voornaam een verwijzing naar Mark Zuckerberg, de Tesla uit de presentatie lijkt te refereren naar de Tesla van Elon Musk en het logo is een duidelijke knipoog naar Amazon. Het ontbreekt net aan de zelfspot dat ook Netflix zichzelf even op de hak neemt.

Het hoge tempo van de film resulteert in eerste instantie in een vuur waarin de grappen elkaar in hoog tempo opvolgen. Op den duur wordt het allemaal wel een beetje veel, maar door de goede verdeling tussen de personages sneeuwt geen van de gezinsleden uit. De makers leken overigens ook te beseffen dat een energiebom van twee uur wellicht wat veel zou zijn, waarna ze de reeds opgezette, hartverwarmende emotionele kern van de film verder naar voren schuiven. Waar dit bij animatie-concurrent Disney nog weleens als drammerig wordt ervaren, is het hier weliswaar wat zoet en klef, maar zeker passend. Dit is vooral te danken aan het feit dat er geen partij wordt gekozen. We zien meer van technofobe wereld van vader, maar ervaren ook het opgroeien in de digitale wereld van Katie. Wat dat betreft kan de film zelfs gezinnen dichter bij elkaar brengen. En ondanks dat technologie de vijand is, wordt er ook duidelijk gemaakt dat zeker niet alle technologie slecht is. Toch knap dat deze boodschap op een treffende manier het publiek bereikt.

The Mitchells vs. the Machines is een heerlijke, energieke animatiefilm met een hoog tempo van grappen en een wat moralistische, maar toch geslaagde boodschap. De film komt uit de koker van de mensen achter bijvoorbeeld Spider-Man: Into the Spider-Verse en dat is duidelijk aan de animatiestijl valt af te zien. Maar waar Pixar tot een jaar of tien terug de enige animatiestudio leek die hoogstaande animatie, een sterk verhaal en rake humor in een film wist samen te brengen voor jong en oud, zit de concurrentie duidelijk niet stil. Natuurlijk, de humor is soms wat flauw, maar ook gevarieerd en daardoor werkt het allemaal wel. En het maatschappijkritische randje richting de grote internetgiganten in de wereld opent hier wellicht meer de ogen, dan met de taaie kost die we weleens voorgeschoteld krijgen. Het is in de echte wereld dan ook een beetje zoals we hier te zien krijgen; we weten het allemaal wel, en ze hebben ook gelijk, maar er is wat voor nodig om de stap te zetten.