Wanneer de Amerikaanse militair analist, Daniel Ellsberg, tot zijn grote afkeer hoogte krijgt van de diepte van misleiding van de Amerikaanse regering over de nutteloosheid van de oorlog in Vietnam, onderneemt hij actie door topgeheime documenten te kopiëren. Deze geheime documenten zouden later aangeduid worden als de “Pentagon Papers”. Kay Graham is sinds het overlijden van haar echtgenoot, de nieuwe eigenaar van de Washington Post. Terwijl ze nog bezig is met de overname van zaken, ontdekt redacteur Ben Bradlee dat de New York Times de papieren in handen heeft en ze wil publiceren. Vastberaden om te concurreren, weten de Post redacteurs Ellssberg te vinden inclusief een volledige kopie van de papieren. Hun plannen voor publicatie wordt echter in gevaar gebracht door een federaal verbod, waardoor ze allemaal aangeklaagd kunnen worden voor minachting. Kay moet nu beslissen of ze terugvalt voor de veiligheid van behoudt van haar krant of de papieren publiceert en vecht voor de vrijheid van de pers en journalistiek.

The Post is de nieuwe film van Steven Spielberg, die hij in recordtempo geregisseerd heeft omdat hij al bezig was met zijn aankomende Sci-fi spektakel “Ready Player One”. Amper een jaar geleden las Spielberg het script van Liz Hannah en voelde de noodzaak om dit verhaal zo snel mogelijk te vertellen. Er werden gesprekken gevoerd met Meryl Streep en Tom Hanks voor de hoofdrollen en kort daarna begon de productie van The Post, die eerst nog de titel “The Papers” kreeg. Het resultaat is gemengd, niet zozeer vanwege de korte productietijd, maar het laakt vooral om interessant of spannend te worden. De gebeurtenissen van de beruchte Pentagon Papers zijn zonder meer legendarisch en een groot onderdeel van de Amerikaanse geschiedenis, maar voor niet-Amerikanen is er wel iets meer voor nodig om er een goede film van te maken. Daarnaast lijkt Spielberg vooral makkelijk te willen scoren in het huidige Trump-tijdperk waarin we ons bevinden, om nog maar te zwijgen over de aankomende Academy Awards, die altijd een zwak voor politiek of historisch getinte Spielberg films lijken te hebben.

Wat vooral opvalt aan The Post, is dat Spielberg verhaaltechnisch niet alleen in lijn ligt met het Watergate-schandaal, maar aan het eind van de film een overduidelijke link legt. De eindscène met de inbraak is immers identiek als het begin van de klassieker All The President’s Men uit 1976.
Hiermee schiet Spielberg zichzelf echter opzichtig in eigen voet, want waar die film nog steeds geldt als studiemateriaal voor een student journalistiek, is dat bij The Post wel anders. Terwijl All the President’s Men de kijker echt meeneemt in het monnikenwerk, het navragen en zwoegen dat vreet aan de journalist, is The Post veel te braaf en geforceerd. De film opent kort met archiefbeelden van de Vietnamoorlog, om het thema en de ernst van de situatie te benadrukken. Hierna zien we diverse journalisten in de weer, worden er een dozijn aan karakters geïntroduceerd maar weet het verhaal het eerste uur nooit echt je aandacht vast te houden.

Om weer terug te vallen op de film die de meeste associatie heeft met The Post, oogt het centrale duo van All The President’s Men veel meer gedreven en wordt het grondige onderzoekswerk veel meer belicht. Meryl Streep en Tom Hanks zijn op voorhand natuurlijk een fantastische match, en ondanks alle lof voor hun prestaties in de media is dit behoorlijk uit de lucht gegrepen. Voor beide lijkt het een opzichte en gemakzuchtige jacht naar Oscars en lijken ze veelal op de saaie automatische piloot te spelen. Spielberg is een vakkundig regisseur maar over dramatiseert The Post met inzoomende close-ups en melodramatische muziek om het onheil of tragedie te versterken. Ook wordt er tot grote ergernis nog even nadrukkelijk gewezen op de positie van vrouwen in dit tijdperk, met een gênante scene van buiten de rechtbank richting het einde van de film.

The Post is een matig politiek drama over de beruchte Pentagon Papers die een belangrijk onderdeel zijn van de Amerikaanse geschiedenis. Nadat Spielberg het script las, achtte hij het noodzakelijk om de productie van zijn eerstvolgende film, Ready Player One, tijdelijk stop te zetten, om eerst The Post te regisseren. Na het zien van de film kun je dit onmogelijk los zien van de actuele situatie in de Verenigde Staten. Met Meryl Streep en Tom Hanks haal je doorgaans de kwaliteit in huis om echte topfilm af te leveren, maar ze weten helaas nergens te imponeren of echt uit te blinken in hun rol. De rest van de cast is vrij degelijk maar gezien de vele karakters is ook daar niemand die er echt bovenuit springt. The Post barst weer van die typische Spielberg trucjes die we al zoveel vaker (en beter) hebben gezien. Het is soms lastig om de vinger op de zere plek te leggen waarom The Post als politiek en journalistieke film niet volledig tot zijn recht komt. Spielberg maakt gebruik van al zijn ervaring en die van de cast, maar het lijkt veelal een routine klus die puur gemaakt is om een links statement te maken.