Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog staat het Ottomaanse Rijk op instorten. Mikael is een apotheker die in een klein Armeense dorpje woont. Om de kosten van de medische school te betalen, belooft hij zich aan de dochter van een welvarende buurvrouw. Hij laat de jonge vrouw achter en reist naar Constantinopel waar hij verblijft bij een vermogende oom. Hij raakt daar bevriend met Emre, de zoon van een hoge Turkse ambtenaar en ontmoet de beeldschone Ana, een in Parijs opgegroeide Armeense die is verloofd met een Amerikaanse reporter. Mikael en Ana worden verliefd, net op het moment dat de Turken zich aansluiten bij de Duitsers. De spanningen lopen steeds verder op en het leven van de Griekse, Assyrische en Armeense minderheden staat op het spel. Iedereen zal, ondanks de conflicten, een manier moeten vinden om te overleven.

The Promise is een historisch drama van regisseur Terry George, bekend van zijn film Hotel Rwanda dat speelt tijdens de genocide (volkerenmoord) van 1994. Een onderwerp dat hem schijnbaar ligt, want zijn meest recente film speelt tijdens de Armeense genocide. Het is een term die door de meeste westerse historici word erkent, al is de officiële lezing van de Turkse regering dat er geen sprake was van genocide, maar dat de mensen slachtoffer zijn geworden van burgeroorlog, hongersnood en andere ontberingen. Zij spreken dan ook van de Armeense Kwestie. Door de Armeniërs wordt deze volkerenmoord in het Ottomaanse Rijk (de voorloper van wat wij tegenwoordig kennen als Turkije) ten tijde van het regime van de Jonge Turken echter niet voor niets aangeduid als ‘Medz Yeghern’, wat letterlijk vertaald Grote Misdaad betekent. Tussen 24 april 1915 en 1918 overleden er anderhalf miljoen Armeniërs.

Voor het script bewerkte George eigenhandig een script van Robin Swicord, die zijn eigen script later amper nog terug herkende. Zo werden bijna alle personages veranderd en schreef George het fictieve personage van Bale in de film, omdat hij daarmee het belang van onafhankelijke rapportage tijdens oorlogstijd kon benadrukken. Speciaal aan de totstandkoming van deze film is dat het volledige budget van 90 miljoen dollar werd neergeteld door de van oorsprong Armeense zakenman Kirk Kerkorian, voormalig eigenaar van filmstudio MGM. Helaas heeft hij het eindresultaat zelf niet meer mogen aanschouwen, hij overleed 15 juni 2015 op 98 jarige leeftijd. Het bleek overigens een slechte investering, want de film bracht maar 10 miljoen dollar op. Wel was er de nodige aandacht voor het onderwerp en de film, want de film werd flink geboycot door de Turken. Zij gaven de film massaal een één ster recensie op de Internet Movie Database (IMDb). Het zorgt voor een score die zelfs vandaag de dag nog een behoorlijk vertekenend beeld geeft.

The Promise is namelijk een groots opgezette film, die met regelmaat doet denken aan het werk van David Lean en dan in het bijzonder Doctor Zhivago. Dit is vooral te danken aan het feit dat ook hier een driehoeksverhouding wordt neergezet tegen een historische achtergrond, al pakt dat hier minder goed uit en haalt de film nergens het niveau van die klassieker. Dat is natuurlijk geen schande, maar de impact van zowel de driehoeksverhouding als de Armeense genocide ontbreekt een beetje. Daarbij slaat de balans meer dan eens teveel door naar de driehoeksverhouding. Positieve punten zijn er gelukkig ook genoeg. Zo zijn er bij tijd en wijle prachtige beelden, gefilmd in Portugal, Malta en Spanje. Ook de cast is op dreef, waarbij de talenten van Oscar Isaac, Charlotte Le Bon en ‘onze’ Marwan Kenzari optimaal worden benut. Wel moet gezegd dat Christian Bale wat op de automatische piloot staat en veteraan James Cromwell in een korte rol zelfs zeer matig werk laat zien. Het maakt The Promise zeker niet perfect, maar de film is zeker de moeite van het kijken waard en maakt zeker wat los.

Extra’s: Naast de hoofdfilm is er geen ruimte op deze dvd release voor enig bonusmateriaal. Zeer spijtig, want een documentaire over de Armeense genocide was zeker op zijn plaats geweest.

The Promise is veel beter dan doet vermoeden, al wordt de belofte niet helemaal waargemaakt. Als tegenhanger van een van de gruwelijkste daden in de geschiedenis van de mensheid is gekozen voor een wat zoete driehoeksverhouding. Weinig origineel wellicht, maar op zich niets mis mee. Het is alleen wel jammer dat zeker richting het einde van de film het geheel iets te sentimenteel wordt. Dit is vooral te wijten aan dat de film iets teveel doorslaat in het verleggen van de focus naar de driehoeksverhouding en dat de impact wat ontbreekt. Dat is bijzonder spijtig, want zeker het eerste deel maakte de film veel indruk. Zo wordt de sfeer goed neergezet, zien we prachtige beelden en zorgen de dialogen en het sterke acteerwerk ervoor dat de interessante personages goed worden neergezet. Toch is The Promise een onverdiende flop, iets dat mede door de Turken op een wat flauwe manier werd ingezet. Ze zeggen weleens: ‘de waarheid is hard’, iets dat zeker geldt bij deze Armeense genocide die door de Turken doodleuk ontkent wordt. Voor wie in is voor een (niet helemaal geslaagd) meeslepend liefdesverhaal en een kleine geschiedenisles is The Promise zeker een aanrader!

Met dank aan Entertainment One Benelux voor het recensie-exemplaar.