1947. De 10-jarige Mary Lennox verliest haar beiden ouders in de oorlog voor een onafhankelijk Pakistan. Ze wordt naar haar oom in Engeland gestuurd die in een gigantisch landhuis woont, maar wie ze eigenlijk helemaal niet kent. Daar ontmoet ze haar neefje Colin. Colin is ziek en kan niet meer lopen. Uit verveling in de wereld die haar tot dan toe vreemd is, gaat Mary op onderzoek uit. Per toeval ontdekt ze een prachtige tuin die verborgen ligt in het gigantische landgoed rondom het huis. Maar de tuin heeft iets bijzonders. Iets magisch. Ze merkt dat de tuin helende krachten heeft. Samen met Colin onderzoekt ze de tuin die, sinds de dood van haar tante, nooit meer open is geweest. Beetje bij beetje ontdekt Mary de bijzondere band die ze onbewust heeft met de tuin die wellicht de laatste antwoorden kan geven over haar verleden.

Het is al een oudje; het boek “De Geheime tuin” van schrijfster Frances Hodgson Burnett. Ze tekende het verhaal namelijk al op in 1911, waarna het meerdere keren zijn wegvond naar de theaterplanken of het witte doek. De meest recente verfilming stamt uit 1993 en dus was het klaarblijkelijk tijd om de geheime tuin wederom naar het witte doek te brengen. Ongetwijfeld ingegeven door het feit dat er, visueel gezien, veel meer mogelijk is dan een dikke dertig jaar geleden. Dat is dan ook meteen het grootste pluspunt van de film van regisseur Marc Munden. Voor de rest is The Secret Garden namelijk niet meer geworden dan een tergend trage zit die bijzonder weinig om het lijf heeft.

Dat een verhaal uit 1911 wat ‘stijfjes’ kan aanvoelen is meer dan logisch. De reden dat Munden en scenarist Jack Thorne (schrijver van o.a. The Aeronoauts en Wonder) het verhaal ongetwijfeld hebben gesitueerd in een meer aansprekende periode al kun je je afvragen hoeveel de tijdsperiode precies toevoegt aan het verhaal. Het grootste gedeelte speelt zich tenslotte af binnen de muren van de geheime tuin, die eigenlijk bijzonder tijdloos aanvoelt. Daarnaast wordt er ook nergens gerefereerd naar de tijd, vlak na de Tweede Wereldoorlog, dus waarom het verhaal op dat vlak precies is aangepast wordt nergens echt duidelijk. Of is het lastig om kijkers tegenwoordig mee te krijgen naar een verhaal van meer dan 100 jaar oud?

Zoals al eerder genoemd is The Secret Garden visueel gezien een prachtige film. De geheime tuin komt met al zijn pracht en praal bijzonder tot leven en vormt een mooi contrast met de grauwe wereld daar buiten. Toch beklijft de film nergens. Het verhaal van de nieuwsgierige Mary die een nieuwe wereld ontdekt kabbelt wat rustig voort en lijkt nergens echt af te stevenen op een bijzondere climax. Verrassend genoeg voelt, in tegenstelling tot de betreffende tuin zelf, The Secret Garden bijzonder leeg aan. Het verhaal het net zoveel warmte kunnen gebruiken als de tuin zelf. Dat acteerkanonnen Colin Firth en Julie Walters een rol hebben in de film is leuk, maar hun rollen zijn zo ontzettend minimaal dat ze ook niks echt toevoegen aan het groter geheel en vooral interessant zijn om op de voorkant van de hoes te kunnen pronken.

Extra’s: Het was interessant geweest om de reden achter de aanpassing in het verhaal te horen of een blik te krijgen op het tot leven wekken van de film, maar The Secret Garden moet het helaas doen met een kale editie.

The Secret Garden doet een zoveelste poging om het boek van Frances Hodgson Burnett tot leven te wekken, maar blijft steken op een hoop pracht en praal zonder inhoud. Visueel valt er weinig op de film aan te merken waarin de jonge Mary na de dood van haar ouders in de tuin van haar oom een geheime tuin ontdekt, maar het verhaal kabbelt dusdanig traag voort dat er op dat gebied bijzonder weinig plezier aan te beleven valt. De makers doen nog een poging om de boel interessanter te maken door de film meer naar het heden te trekken, maar die aanpassing lijkt van zeer geringe meerwaarde. The Secret Garden is voor liefhebbers van het boek uit 1911 wellicht nog aardig om een keer een kans te geven, maar voor wie al bij de trailer niet wakker kon blijven is het aan te raden om de film over te slaan.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.