Midden jaren ’70 doet de meedogenloze Charles Sobhraj, een man van Vietnamese en Indiase afkomst, zich voor als juwelier Alain Gauthier en drogeert, berooft en vermoordt hij reizigers die de ‘hippie trail’ verkennen; een reisroute over land van Europa naar onder andere India, Thailand en Nepal. Hij wordt hierbij bijgestaan door zijn Canadese vriendin Marie-Andrée en zijn Indiase vriend Ajay. Door de paspoorten van hun slachtoffers aan te passen, slagen zij erin om steeds weer van identiteit te wisselen, zodat hun reizen onopgemerkt blijven. Ondertussen plegen de drie talloze moorden en weet Sobhraj vaak op miraculeuze wijze uit handen van de autoriteiten te blijven, of zelfs onder hun ogen te ontsnappen. Dit verandert als de Nederlandse diplomaat Herman Knippenberg de gruwelijke dood van twee Nederlandse toeristen onderzoekt en hem op het spoor komt. Hij verzamelt steeds meer bewijs materiaal en bijt zich haast obsessief vast in de zaak met als enige doel om Sobhraj alsnog achter de tralies te krijgen.

The Serpent is zo’n serie die begint met een disclaimer. Al het getoonde is weliswaar op waargebeurde feiten gebaseerd, maar ook maakt men direct melding van wat aanpassingen hierop. Zo word er te kennen gegeven dat er namen en situaties voor de serie zijn aangepast voor dramatisch effect en uit respect voor de getroffenen. En het dialoog is vrijwel geheel verzonnen. Het zijn van die zaken die toch vaak wat vragen oproepen. Dat het dialoog hier uit de pen van de scenarist komt is te billijken, maar situaties aanpassen voor een dramatisch effect is vaak een discutabel dingetje. Zeker als je naar het verhaal van Sobhraj kijkt, kan je je afvragen in hoeverre dat nodig is geweest. Maar goed, als we even kijken naar een greep van alle verhalen die op het internet te vinden zijn, moeten we al snel constateren dat alles in grote lijnen wel blijkt te kloppen. Bovenal is het een goed gemaakte en intrigerende miniserie, die daarnaast heerlijk wegkijkt.

De eerste aflevering begint met een interview met Sobhraj in Parijs, waar hij wordt geïnterviewd door een journalist die hem confronteert met dat hij naar zijn idee is weggekomen met vele moorden. Direct al blijkt zijn slinkse wijze om zich overal onderuit te praten en de boel te misleiden, vanwaar ook zijn bijnaam The Serpent. Vanaf dat moment zien we niet alleen afwisselend de daden die Sobhraj pleegt en de jacht van Knippenberg, maar ook worden we steeds heen en weer geslingerd in de tijd. Dit laatste gebeurt vaak en balanceert soms wat op de rand van te vaak. Toch zorgt het er uiteindelijk steeds vaak voor dat oorzaak en gevolg aan elkaar verbonden kunnen worden en deze structuur komt de serie zeker te goede. Ook zit er een flinke spanningsopbouw in de serie, iets dat vooral ook te maken heeft met het onvoorspelbare karakter van Sobhraj. Zo lijkt hij in staat om iedereen te vermoorden, maar blijkt aan de andere kant ook dat hij anderen nodig heeft. Iets waar hij dan ook flink misbruik van maakt.

De hele jaren ’70 setting van deze serie wordt sterk neergezet. Soms wordt er gebruik gemaakt van oude beelden, maar deze vloeien steeds vrijwel naadloos over met het geschoten materiaal voor de serie. En de casting en het acteerwerk van de personages is echt fantastisch. Zo speelt Tahar Rahim, die in 2009 doorbrak met Un prophète, op fenomenale wijze Sobhraj, die enerzijds charmant kan zijn, maar waar ook een continue dreiging vanuit gaat. Hij krijg sterk tegenspel van Jenna Coleman als Marie-Andrée, een knappe vrouw die gevoelig is voor zijn charmes, maar daarmee ook verstrikt raakt is zijn web van leugens en misleidingen. En ook de Britse Billy Howle zet op zich een prima rol neer als Herman Knippenberg. Met zijn Nederlandse accent komt hij nog redelijk weg, maar de enkele keer dat hij hele Nederlandse volzinnen moet uitspreken valt hij door de mand. Maar goed, de originele talen worden in elk geval gerespecteerd, dat is al heel wat in een (film)wereld waarin de gehele wereld maar Engelse lijkt te spreken.

Waar de serie goed de daden van Sobhraj weet uit te werken, komen we echter maar weinig te weten over het waarom van zijn daden. Het is wellicht de manier om het mysterie ook wat in stand te houden, maar hier hadden de makers zeker meer mee kunnen doen. Nu wordt weliswaar iets duidelijk als bijvoorbeeld zijn moeder wordt bezocht, maar diepgaand is het allemaal niet. En ook de spanning van de jacht die Knippenberg maakt is amper voelbaar. Wetende dat de serie acht afleveringen duurt en men opende met een scène in Frankrijk, houd je ergens in het achterhoofd dat de weg toch eerst daarheen moet leiden. Niet dat het in de tussentijd saai is hoor, want het is fascinerend om te zien hoe meedogenloos Sobhraj en zijn kompanen te werk gingen. En misschien nog wel schrijnender is de in eerste instantie eenzame strijd van Knippenberg, die wel om hulp riep, maar instanties maar niet te mobiliseren waren. Ondanks dat terwijl het bewijsmateriaal toch op zijn minst de nodige vragen opriep.

The Serpent is een intrigerende miniserie rond de meedogenloze moordenaar Charles Sobhraj. De serie is zeker niet vrij van kritiek. Zo zijn de accenten niet altijd even overtuigend en ontbreekt de impact van het verwachte kat-en-muisspel eigenlijk grotendeels. Maar wie daar voorbij kijkt ziet vooral een interessant portret van twee mannen, ieder aan een andere kant van de wet. Aan de ene kant zien we Sobhraj, een manipulatieve, koelbloedige en haast ongevoelige moordenaar en aan de andere kant staat Knippenberg, een soort David die onwetend begint aan een gevecht tegen Goliath en zichzelf en zijn liefhebbenden steeds meer kwijt raakt in zijn obsessieve jacht. Het levert bij elkaar vooral ook een interessant tijdsbeeld op, waar ambassades zich liever afzijdig leken te houden van dergelijke zaken. Natuurlijk was het in een tijd zonder internet sowieso allemaal anders, iets dat voor de jongere generatie een verbazingwekkend aanblik zijn. Het maakt The Serpent tot een goed gemaakte serie met uitstekende vertolkingen, die zelfs nog wat beter had kunnen zijn als de genomen vrijheden rond het dramatisch effect ook wat meer waren toegespitst op het kat-en-muisspel.