Peter Miller lijkt zijn zaakjes aardig op orde te hebben; hij is hertrouwd met de beeldschone Beth en samen dragen zij zorg voor hun pasgeboren baby. Zijn rustige nieuwe leven krijgt echter een wending als zijn ex-vrouw Kate onverwacht voor de deur staat en haar zorgen uit over Nicholas, hun 17-jarige zoon. Hij gaat niet meer naar school en maakt een neerslachtige en depressie indruk. In de hoop het tij te keren neemt Peter Nicholas in huis, waarbij hij haast wanhopig probeert om een betere vader te zijn voor zijn zoon dan zijn eigen vader destijds en pogingen doet om het verwaterde contact met zijn zoon weer nieuw leven in te blazen. Als Nicholas opnieuw lijkt af te dwalen is het echter maar de vraag om alle goedbedoelde zorgen wel genoeg zijn om Nicholas te helpen.

In 2012 schreef en regisseerde de Franse auteur Florian Zeller het toneelstuk Le Père, als onderdeel van een theatertrilogie. Het stuk werd overladen met lovende kritieken en werd beschouwd als “het meest geprezen nieuwe toneelstuk van het afgelopen decennium”. Het stuk werd in de daaropvolgende jaren ook vertaald, met behulp van Zellers’ vaste vertaler Christopher Hampton, waarna met eveneens veel succes een Britse en Amerikaanse versie van het toneelstuk werden opgevoerd. In 2021 leidde het ook tot een verfilming, van de hand van Zeller zelf. Deze The Father bevat niet alleen ijzersterk acteerwerk van Anthony Hopkins en Olivia Colman, maar schetst ook een empathisch beeld van dementie. De film wist twee van de zes Oscarnominaties te verzilveren en wetende dat de film onderdeel is van een theatertrilogie kon je er natuurlijk vergif op innemen dat een vervolg niet lang op zich zou laten wachten.

Net als bij The Father zijn ook de hoofdrollen in The Son goed bezet. De belangrijkste rol is er voor Hugh Jackman, die in een vaderrol zich van een totaal andere kant laat zien dan in zijn Wolverine-optredens. Dat hij tevens het beste is aan de film is daarnaast veelzeggend; Jackman levert een briljante performance. Gelukkig krijgt hij ook goed tegenspel. Zo is daar Big Littles Lies-actrice Laura Dern als zijn ex-vrouw Kate en de eigenlijk naast Jackman toch wel erg jonge Vanessa Kirby als zijn nieuwe vlam Beth. Ook zien we Anthony Hopkins opnieuw in de vaderrol terug, al lijkt zijn personage niet hetzelfde als we eerder zagen in The Father. Het personage bestond ook niet in het toneelstuk, maar geeft een goede extra laag aan waar het personage van Jackman zelf mee worstelt. Als laatste is daar Zen McGrath als ‘the Son’ uit de titel. Als tiener die weet dat er iets is, maar niet zo goed weet wat doet hij het zeer behoorlijk. Toch zijn er dingen in de film die hem eigenlijk beperken in zijn performance. Een goed voorbeeld hiervan is dat bepaalde zaken (men neme een jachtgeweer) vluchtig voorbij komen, waarvan je als niet eens te oplettende kijker weet dat dat ergens wel terugkomt.

Waar The Father een opwindende en eerlijke studie was van dementie, duikt Zeller met zijn The Son vol op depressie. Vandaag de dag iets wat steeds meer gezien gehoord, maar eigenlijk nog steeds een taboe dat doorbroken dient te worden. Voor veel mensen staat het ver van hun af en ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Wat dat betreft is een betere signalering zeker wenselijk en juist daar haakt The Son erg sterk op in. Zo zit Jackmans’ personage volledig in de ontkenningsfase betreft zijn aandeel in de gevoelensworsteling van zijn zoon. En juist daar is The Son op zijn sterkst. Minpunt aan alles is dat er eigenlijk vooral aandacht is voor de vader en minder voor degene die met de gevoelens rondloopt, dat waar daar dus nou net ook het probleem zit. Het maakt dat The Son voor sommigen zeker rake punten van herkenning zal hebben, maar hij nergens in de buurt komt van het magistrale The Father en dat hadden we stiekem toch wel een beetje gehoopt natuurlijk.

Extra’s:  Zoals vaak met releases van The Searchers is ook bij de Blu-ray release van The Son geen bonusmateriaal aanwezig.

The Son mag rekenen op Hugh Jackman in topvorm, maar weet door een verkeerde basis nergens het taboe dat rust op depressie te doorbreken. De keuze die Zeller heeft gemaakt om zijn focus vooral te leggen op de vader en de effecten die de depressie van zijn zoon op hem heeft, en dus minder op degene met de depressie, onderscheidt zijn The Son van The Father. Het is ook direct de grootste direct aan te wijzen factor waarop de film minder in scoort. Als je het wat breder trekt is een film als Beautiful Boy, waarin een vader worstelt om zijn zoon van een verslaving te redden, een stuk beter. Toch valt er genoeg te genieten, want vooral Hugh Jackman speelt hier op de toppen van zijn kunnen, en dat zal menigeen toch niet achter de Wolverine-acteur hebben gezocht. Toch maakt het geheel dat The Son nergens doet voor depressie wat The Father wel deed voor Alzheimer, en ergens zit daar een gemiste kans.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.