The Wolfpack
In Manhattan, New York wonen zes broers in een totaal isolement. Dit komt door hun vader die een grote angst heeft gecreëerd tegen de Amerikaanse overheid. Om te ontsnappen aan dat isolement kijken de broers gedurende de dag veel films . Dit geeft hun de kans te ontsnappen aan hun realiteit en door deze begrijpelijke filmverslaving spelen de broers dan ook vaak scènes na uit hun favoriete films. Nu de broers steeds volwassener beginnen te worden begint de buitenwereld te lonken, iets dat hun ouders totaal niet zien zitten. Neem een kijkje in het kluizenaarsleven van een gezin dat onder druk staat van een angstige vader en een passieve moeder.
The Wolfpack opent met een scène waarin de broers Bhagavan, Govinda, Jagadisa, Krsna, Mukunda en Narayana knap Reservoir Dogs van Quentin Tarantino naspelen. De teksten worden tijdens het kijken van een film door de broers op papier gezet, waarna de broers de teksten instuderen. De kostuums maken ze zelf en zelfs van hun lievelingsfilm The Dark Knight worden de complete pakken van Batman en Bane nagemaakt van het simpelste huis-, tuin- en keukenmateriaal. Buiten dat het gezin elkaar heeft, is het enige verzetje in hun leven films. Voor hun filmcollectie zijn ze afhankelijk van hun vader, die de collectie bestaande uit honderden, misschien wel duizenden, dvd’s en VHS videobanden aanlevert.
De verontrustende blik die ons gegund word op dit gezin geeft te denken. Zo vertelt de moeder dat er bewust voor is gekozen om de kinderen in een sociaal isolement te laten opgroeien. Het echtpaar beschouwd de (positieve) sociale ervaringen met andere kinderen namelijk als negatief. Het is een absurde gedachte, die als je er over nadenkt wellicht niet helemaal onlogisch is, maar je creëert er natuurlijk een alles behalve gezonde leefsituatie mee. De vader regeert het gezin dan ook met strakke hand, want hij is de enige in het appartement met de sleutel van de voordeur en als iemand van het gezin in een kamer gezet wordt mag hij niet uit die bewuste kamer komen zonder zijn toestemming. Zo zien we dat de jongens veel naar buiten kijken om een glimp op te vangen van wat er zich buiten de muren van het appartement afspeelt.
Door de vele interviews die de documentaire bevat kruip je als ware in het hoofd van de broers. Je merkt aan alles dat de broers sociale contacten willen hebben, maar niet goed weten hoe ze normaal in de maatschappij mee moeten draaien. Het mooiste voorbeeld hiervan is als de jongens voor het eerst in hun leven naar de bioscoop gaan. Dit maakt zo’n grote indruk op de jongens dat ze een heus fanboy moment met elkaar hebben op straat. Een van de broers denkt uiteindelijk zelfs dat hij achtervolgd wordt, wat natuurlijk niet waar is. Regisseuse Cristal Moselle brengt de documentaire vanaf de eerste minuut rauw over, met als hoogtepunt het emotionele gesprek dat de moeder van het gezin met oma over de telefoon heeft nadat ze elkaar al meer dan twintig jaar niet gesproken hebben.
Toch is het verhaal dat de regisseuse in beeld brengt niet bijzonder genoeg, want je vraagt je meer dan eens af waar je nou eigenlijk naar zit te kijken. Buiten het feit om dat er een ondenkbare leefsituatie wordt geschetst, is het algemeen bekend dat er mensen zijn die echt zo leven. The Wolfpack is dan ook geen documentaire die een poging doet je dingen te leren. Dat een dergelijke opvoeding vrij ongezond is spreekt natuurlijk voor zich. Het lijkt er dan ook vooral op dat de makers proberen om de kijker te verbazen. Het is natuurlijk vrij onwerkelijk dat er een gezin is met zes zoons die hooguit twee keer per jaar buiten komen.
The Wolfpack weet te verbazen, zonder daadwerkelijk iets nieuws te vertellen. Natuurlijk dwingt de manier waarop de broers om gaan met hun isolatie op z’n minst respect af en is het voor filmliefhebbers prachtig te zien hoe ze films tot in detail naspelen. Het maakt de documentaire uniek in zijn soort, want hiermee schotelen de makers de kijker op een op zich interessante manier een leefsituatie voor waarvan het bestaan op zich bekend is. Het zorgt ervoor dat je uiteindelijk flink kan nadenken over wat de documentaire te denken geeft, waarbij we het antwoord nog steeds schuldig moeten blijven.
Met dank aan Film Incompany voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.
Beoordeling
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.