Thor heeft na het verslaan van Thanos een beetje het doel van zijn leven uit het oog verloren. Als onderdeel van de Guardians of the Galaxy aanvaart hij, ietwat op de automatische piloot, missie na missie om verschillende volkeren in het universum te helpen, maar echt voldoening geeft het Thor allemaal niet. Daar komt verandering in als hij ontdekt dat een vriendin van hem gewond is geraakt bij een gevecht met een nietsontziende vijand: Gorr. Deze Gorr noemt zichzelf de Godendoder en heeft enkel als doel om alle goden uit te roeien omdat ze hem ooit in de steek hebben gelaten toen hij ze het hardste nodig had. Thor trekt naar het, inmiddels zeer toeristische, New Asgard om de hulp in te schakelen van Valkyrie, maar zij is niet de enige die hem te hulp schiet. Zijn ex-vriendin Jane Foster hanteert Mjolnir, het oude wapen van Thor, dat haar doet veranderen in Mighty Thor. Het drietal trekt er op uit in de meest gevaarlijke uithoeken van het universum om Gorr uit te kunnen schakelen voordat hij zal slagen in zijn nietsontziende missie.

Met Avengers: Endgame in de zomer van 2019 kwam er een einde aan de eerste drie fases van het Marvel Cinematic Universe (MCU) waarin we min of meer afscheid namen van de grootste helden wiens avonturen we toch een dikke twaalf jaar aan het volgen waren en samen kwamen in en allesbeslissende strijd tegen Thanos. De fase die zou volgen zou ons vooral nieuwe helden gaan schenken, dan al niet in de vorm van een serie op Disney Plus, maar er was overduidelijk één held die nog lang niet klaar was met het MCU: Thor. Dat deze superheld van Marvel als eerste een vierde solo-film krijgt mag dan misschien een unicum zijn, allesbehalve verrassend is het niet. Thor kwam namelijk pas in zijn derde solo-film tot vol wasdom met Thor: Ragnarok waarbij de eigenzinnige regisseur Taika Waititi aan de touwtjes trok en dus moest de ingeslagen, en zeer succesvolle weg, natuurlijk gewoon nog even doorgezet worden.

In Thor: Love and Thunder pakken we de draad met Thor weer op waar we hem na Endgame hebben laten liggen. Thor is de ruimte in gegaan met de Guardians of the Galaxy en samen met hen probeert hij het universum op verschillende manieren te redden als hij in gevaar is. Toch is het voor Thor allemaal vrij repetitief. Helemaal omdat hij na het gevecht met Thanos vooral zichzelf een beetje is kwijtgeraakt. Niet zo gek ook als je in een tijdsbestek van een paar jaar je moeder, je vader, je broer, nog een keer je broer en nog een keer je broer kwijtraakt en er vervolgens helemaal alleen voorstaat. Thor heeft duidelijk een belangrijk doel in zijn leven nodig, dus het is maar goed dat Gorr zijn intrede doet als Godendoder. Het stuurt Thor in ieder geval op een nieuwe reis door het universum, maar zitten we daar als kijker eigenlijk wel op te wachten?

Die vraag is zowel met ja als nee te beantwoorden. De meer humorvolle aanpak van Waititi schreeuwde namelijk zeker om meer, maar welke waarde had, of heeft, Thor nog voor het MCU? Wat is zijn rol eigenlijk precies in de vierde fase waarin de wereld van Marvel zich op dit moment bevindt? Die vraag wordt in Thor: Love and Thunder niet beantwoord en dat voelt toch een beetje onbevredigend. Vooral omdat je als liefhebber inmiddels wel een beetje gevoel wilt krijgen van de richting waar het allemaal naartoe werkt. Thor: Love and Thunder besteed er vrijwel geen aandacht aan en is vooral gericht op één ding: de god van de donder weer op een nieuw avontuur sturen dat tot de nok toe gevuld is met grappen en grollen. Want dat is wat we tenslotte willen van deze superheld na het zeer geslaagde Thor: Ragnarok, toch?

Gelukkig heeft Thor: Love and Thunder meer te bieden dan een simpele reis van A naar B, maar verwacht er ook weer niet al te veel van. Waititi komt zeker met een geslaagd verhaal op de proppen over een schurk die er op uit is om alle goden te vermoorden wat voldoende is om Thor weer op gang te helpen, maar echt beklijven doet het allemaal niet. Dat is op zich best zonde, helemaal omdat Gorr, fantastisch gespeeld door Cristian Bale, als badguy van voldoende diepgang wordt voorzien dat je zijn motieven om moordend het universum door te trekken nog enigszins kan begrijpen. Toch maakt Waititi er minder gebruik van dan je hoopt en ligt de focus vooral op humor, heel veel humor. Het maakt van Thor: Love and Thunder zeker een geslaagde film waarin je je zeker meerdere keren mee kan vermaken, maar tegelijkertijd ben je de film waarschijnlijk ook weer sneller vergeten dan je lief is.

Thor: Love and Thunder trekt de ingeslagen weg van Thor: Ragnarok nog even door waarmee ook dit vierde avontuur van Thor weer tot de nok toe gevuld is met (flauwe) humor. Het maakt de film van regisseur Taika Waititi tot een zeer vermakelijke film als onderdeel van het Marvel Cinematic Universe, maar voegt daarentegen ook vrijwel niks toe aan het grotere geheel. Dat is aan de ene kant best jammer, je wil als liefhebber immers nu wel een keer weten wat de vierde fase gaat brengen, maar aan de andere kant ook wel weer een keer een verademing om ditmaal echt onderuitgezakt in de bioscoopstoel te zitten, zonder echt te hoeven opletten.