Esther en Bastiaan zijn een populair showbiz koppel. Samen leiden ze een vrijgevochten leven waarbij ze de ene na de andere rol spelen in televisieseries, speelfilms, toneelstukken en musicals. Maar waar de buitenwereld een stralend stel ziet met de wereld aan hun voeten, gaat Bastiaan privé gebukt onder zware neerslachtigheid. Terwijl zijn stemmingswisselingen en depressies zich steeds vaker voordoen, probeert Esther uit alle macht haar gezin bij elkaar te houden. Niemand behalve intimi weten van het gevecht dat hun gezin bedreigt. Ook ziet niemand dat het gevecht van Bastiaan ook steeds meer het gevecht van Esther is geworden. Hoe lang kan zij nog de schijn ophouden voor de buitenwereld? En hoe lang blijft het te voorkomen dat Bastiaans’ depressies een noodlottige tol eisen?

In 2013 verscheen het boek Toen ik je zag van Isa Hoes, een zeer aangrijpend relaas over haar leven met echtgenoot Antonie Kamerling die lijdt aan depressiviteit. Van het boek werden meer dan 200.000 exemplaren verkocht. Dit jaar verscheen een verfilming van het verhaal. Regie en scenario zijn in handen van Ben Verbong, die hiermee voor het eerst in 25 jaar weer een film maakt in Nederland nadat hij zich de afgelopen jaren vooral op de Duitse televisiemarkt heeft gestort. De regisseur koos er bewust voor om de namen van Antonie en Isa en andere personen die voorkomen in het verhaal te fingeren. Aan de ene kant om naasten te beschermen, anderzijds om het verhaal universeler te maken. Wel kreeg de film volledig de zegen van Hoes.

Voor de casting van de twee voornaamste personages viel de keuze op Noortje Herlaar en Egbert-Jan Weeber. Een gouden greep van Verbong en zijn team. Beide zijn precies eigen genoeg om Esther en Bastiaan te zijn, maar beschikken ook over de kwaliteit om Hoes en Kamerling alle eer aan te doen. Weeber heeft de zware taak om de haast manische buien van Kamerling naar het scherm te brengen, iets waar hij goed in slaagt. Hij is een acteur die eenmaal op dreef met de twinkeling in zijn ogen je in kan pakken, een gave waarover ook Kamerling beschikte. Herlaar daarentegen heeft misschien nog wel de grootste uitdaging, emotioneel gezien. Haar personage zet namelijk alles steeds weer volledig opzij om haar grote liefde en haar gezin op de rit te houden, iets waar zij uiteindelijk zelf ook steeds meer onder begint te lijden. De twee zijn hiermee de sterke steunpilaren die de film nodig heeft.

De film volgt niet geheel de verhaallijn van het boek. Zo begint het boek met een deel waarin Isa beschrijft hoe ze eigenlijk had gehoopt dat hun leven samen zou zijn verlopen. Het was even een harde reality check. Dat deel mist hier en had wellicht het verhaal nog wat meer diepte mee kunnen geven. Toch worden in de film op indrukwekkende wijze de angsten en gekmakende onzekerheid geschetst waar Bastiaan mee kampt, waarna je vervolgens wordt meegenomen in hoe deze een steeds grotere impact op hem en hun relatie krijgen. Aan de andere kant is daar dan Herlaars’ personage die uit alle macht probeert om steeds meer weer alles recht te trekken. Het levert een zwaarmoedig drama op dat gelukkig precies genoeg lucht krijgt. Uiteraard was het niet allemaal kommer en kwel, en daaruit valt natuurlijk ook Isas’ liefde te verklaren. Klein minpuntje aan de film is de soms opzichtige nasynchronisatie.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release van de film.

Toen Ik Je Zag is een breed getrokken doch persoonlijk verhaal van wat niemand zag, maar wat Isa Hoes ervaarde. Getrokken door het sterke bronmateriaal is het fijn dat Verbong weer eens een film op Nederlandse bodem maakt. Het is direct een van zijn sterkste werken. Dat heeft hij vooral ook te danken door de chemie tussen Weeber en Herlaar, die het vooral elkaar krijgen om niet te verworden tot slappe aftreksels of persiflages van Hoes en Kamerling. Of het voor de Nederlandse markt nou echt nodig was om de namen te fingeren kan je afvragen, maar het doet eigenlijk niks af aan het sterke verhaal. Alles is oprecht en raak en het is vooral ook goed dat men laat zien wat een last het is om rond te lopen met dergelijke vergaande depressies. Het zijn zaken waar helaas nog steeds een taboe op rust. De film eindigt met Toen ik je zag over de aftiteling en direct is daar weer het beeld wat Kamerling zo graag liet zien. We zagen hem niet, maar nu wel een beetje meer.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.