Winfried leeft in zijn eentje een simpel en rustig leventje. Als verrassing voor zijn dochter Ines, die werkzaam is voor groot Duits bedrijf in Boekarest, besluit hij om haar te verrassen door haar onverwacht te verblijden met een bezoekje. Ines zit echter niet te wachten op een onaangekondigd bezoek dat totaal niet past in haar gestructureerde leventje. Als haar vader haar bovendien ook nog de vraag stelt of ze überhaupt wel gelukkig is, dan kan ze daar geen antwoord op geven. Om zijn dochter te helpen in haar zware leven en deze weer een vrolijke invulling te kunnen geven, verandert hij in zijn alter ego: de altijd vrolijke en spontane Toni Erdmann. Hij mengt zich meer en meer in het bedrijf waar ze werkt, maar het is maar de vraag of hij het geluk weer terug kan brengen in haar leven.

Duitsers staan niet bepaald bekend om hun gevoel voor humor. Des te groter was dan ook de verrassing dat regisseuse Maren Ade vorig jaar kwam, zag en overwon met haar film Toni Erdmann, die zowat iedere prijs wist te winnen waar voor deze genomineerd was. De grootste bekroning van haar werk, de Oscar voor Beste Buitenlandse film, ging echter aan haar neus voorbij. Die was voor The Salesman van Asghar Farhadi die wellicht om politieke redenen de hoofdprijs voor mee naar huis mocht nemen. Toch was het zeker niet zonder reden dat Toni Erdmann torenhoog favoriet was.

Het is niet zo heel moeilijk om te verklaren waarom Toni Erdmann bij pers en publiek in de smaak viel. De film heeft een perfecte balans tussen een drama en een komedie. Daarnaast heeft de film met Peter Simonischek en Sandra Hüller twee acteurs in de gelederen die hun rollen op een geweldige wijze weten in te vullen. Het knappe van de film is dan ook vooral dat de chemie tussen vader en dochter in de loop van de film nergens aan kracht inboet. Vanaf de eerste minuut sluit je vooral de aandoenlijke Winfried in je hart en hoop je vurig dat hij de relatie met zijn dochter weet te herstellen. Dat hij daarvoor gebruik maakt van het, wellicht nog aandoenlijkere, personage Toni Erdmann draagt alleen maar bij aan zijn aaibaarheid. Het is dan ook een filmpersonage die je als kijker nog lang zal bijblijven.

Toch zijn er, ondanks de meer dan prima ontvangst, ook een paar minpunten te benoemen. Zo is de film met zijn speelduur van 162 minuten nogal aan de stevige kant. Helemaal voor een komedie. Daarnaast slaat de film zo nu en dan door in het absurde, iets wat ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Het geeft de film daarnaast soms een ietwat vreemde afslag mee van het verhaal waar het allemaal omdraait: vergeet nooit de mensen die het meeste van je houden. Je zult ze vaker nodig hebben dan je denkt. Gelukkig blijft die boodschap in het verder erg originele Toni Erdmann fier overeind!

Extra’s: Het is jammer dat een film die op zoveel lovende woorden en sterren kon rekenen het moet doen met een kale editie zonder extra’s. Juist een film als Toni Erdmann vraagt om een speciale editie die gevuld is met interessante specials en interviews met cast en crew. Een gemiste kans dus.

Toni Erdmann is een bijzondere film waarin drama en komedie perfect in elkaar overvloeien. Daarnaast heeft de film twee topacteus in de gelederen. Vooral de aandoenlijke Winfried en zijn alterego Toni Erdmann zullen vele kijkers al snel in het hart sluit. De film is daarentegen wel aan de flinke kant qua speelduur en zal het absurdisme wat zo nu en dan de kop opsteekt niet bij iedereen in de smaak vallen. Maar alle lof en alle prijzen zijn meer dan terecht voor deze prima komedie van Duitse bodem. Wat dat betreft kan dat het vooroordeel over onze Oosterburen dan ook meteen de prullenbak in!

Met dank aan September Film voor het recensie-exemplaar.