In een gebergte in Noorwegen worden de voorbereidingen getroffen voor een nieuwe tunnel. Bij het opblazen van het gesteente blijkt er echter iets te zijn ontwaakt dat een gigantische ravage heeft achter gelaten. Op zoek naar antwoorden schakelt de regering de hulp in van paleontoloog Nora Tidemann om het onbekende verschijnsel te kunnen verklaren. De sporen die zijn achtergelaten duiden op een gigantisch monster, maar de regering doet die verklaring af als lariekoek en ziet meer in een meteorietinslag of zinkgaten als mogelijke reden. Om verder onderzoek te kunnen doen, vertrekt Nora met een klein team naar het Noorse gebergte en ontdekt aldaar snel de ware aard van alle problemen. Door de explosies is een gigantische trol ontwaakt die eeuwenlang vastzat in het gebergte en zich nu weer vrijelijk kan rond bewegen. De regering zet alles op alles om de trol te doden en daarmee een einde te maken aan het gevaar, maar de trol lijkt onverwoestbaar. Terwijl de trol zich richting de hoofdstad Oslo begeeft, is het aan Nora en haar team om het gigantische monster te stoppen. Maar hoe stop je een eeuwenoude legende met een onverwoestbare kracht die alles en iedereen op zijn pad dreigt te vernietigen?

Een gigantisch monster of beest dat niet te stoppen lijkt en alles op zijn pad kort en klein slaat met de mens die er radeloos naar staat te kijken. Nee, wat dat betreft vallen er op dat vlak weinig punten te scoren voor de Noorse Netflix-film Troll van regisseur Roar Uthaug (Tomb Raider). Toch hebben we het concept inmiddels in meerdere vermakelijke vormen mogen zien met Godzilla en King Kong als de meest memorabele voorbeelden. Het is wat dat betreft overduidelijk waar Uthaug zijn inspiratie vandaan heeft gehaald, maar het is jammer dat hij daar maar moeilijk een eigen draai aan lijkt te kunnen geven. Troll begint namelijk veelbelovend, maar stapt al snel op dezelfde treden als zijn monsterachtige voorgangers.

De film opent met een jonge Nora Tidemann die met haar vader de Noorse bergen trotseert terwijl ze mijmeren over het bestaan van gigantische trollen die vastzitten in het gesteente. Haar vader althans want Nora zelf heeft inmiddels niet meer zoveel geloof in het sprookje. Het mag daarom vast geen verassing zijn dat juist zij, inmiddels paleontoloog en opzoek naar fossielen van monsters die wel echt hebben bestaan, door de regering om hulp wordt gevraagd als zich in de Noorse bergen onverklaarbare zaken afspelen. Of eigenlijk wel, want er is niet echt een duidelijke verklaring waarom nou juist zij wordt ingevlogen om de minister-president van de juiste informatie te voorzien. Helemaal omdat er niemand aan de lange presidentiële tafel ook maar enigszins gedacht heeft aan een gigantisch monster waar haar expertise voor nodig zou hoeven zijn. Het is de eerste dubieuze afslag die de Noorse film al na een paar minuten lijkt te nemen.

Het is duidelijk dat regisseur Uthaug eigenlijk vooral voor één ding wil gaan: chaos, explosies, ellende en vooral een hoop verwoesting. Niet zo gek dus dat hij voor een flinterdun verhaaltje kiest om de actie zoveel mogelijk ruimte te bieden. Toch is het jammer dat hij er klaarblijkelijk voor heeft gekozen om de Godzilla-film van regisseur Roland Emmerich uit 1998 als blauwdruk te gebruiken. De film is verhaaltechnisch vrijwel identiek en maakt daardoor op dat vlak bijzonder weinig indruk. Het voelt zelfs een beetje lui en, als we eerlijk zijn, ook een beetje als een domme keuze. De film van Emmerich werd toentertijd vergruist dus het is vreemd om te zien dat Troll juist met die film zo ontzettend veel raakvlakken heeft. Vooral omdat er ook weinig nieuws mee wordt gedaan. Weinig verrassingen dus voor wie de film uit 1998 nog vers in het geheugen heeft zitten.

Maar zoals gezegd is het Uthaug zonder twijfel vooral te doen geweest om groot spektakel en op dat gebied scoort de film dan ook zijn meeste punten. Uthaug doet ook niet aan vage shots in de mist of donkere nachten, maar toont zijn gigantische trol al snel in volle glorie bij daglicht. En als er al nachtelijke shots zijn, dan is er altijd genoeg licht van explosies of buitenverlichting om de actie goed in beeld te brengen. Het maakt het daardoor des te jammer dat de film alleen via Netflix te bekijken is terwijl juist een film als Troll meer dan goed gedijt bij een groot scherm en geluid dat veel te hard door de speakers galmt. Dus mocht je nog een reden zoeken om een beamer en nieuwe geluidsset voor thuis aan te schaffen: die heb je bij deze gevonden.

Troll levert een hoop spektakel voor het kleine scherm, maar trapt daarentegen ook in de welbekende valkuilen van het genre. Regisseur Roar Uthaug laat een gigantische trol in Noorwegen ontwaken om voor de nodige verwoestingen te zorgen, maar is een nieuwe invalshoek op verhaaltechnisch gebied klaarblijkelijk vergeten. De film is bijna een kopie van de Godzilla-film van regisseur Roland Emmerich uit 1998 en dat voelt toch een beetje als een luie keuze. Het maakt Troll daardoor helaas geen uitblinker in het genre, maar vooral een gemiste kans om nou juist een keer wat anders te doen. Aan de actievolle scenes ligt het zeker niet, maar het is helaas ook niet genoeg om van Troll een echte uitblinker te maken.