Alex is een geboren Surinamer, maar woont al 20 jaar in Nederland. In die tijd is hij compleet vernederlandst en getrouwd met de oer-Hollandse Victoria. Als de moeder van Alex een familiereünie organiseert in Paramaribo, met de mededeling dat ze belangrijk nieuw heeft, zit er voor Alex en Victoria en haar zus niets anders op dan naar Suriname af te reizen. De reis gaat gepaard met frisse tegenzin als Alex zijn broer Virgil na lange tijd weer ontmoet, breekt er een fikse ruzie tussen hen los als blijkt dat Wonnie zwanger is, de dochter van Alex die stage loopt in Parimaribo.

Regisseur Marc Waltman maakt zijn regiedebuut met deze film, waar hij eerder wat ervaring op deed met vrij onbekende series als Caps Club en Topstars. Het scenario word verzorgd door Lars Boom, die in het verleden verantwoordelijk was voor de scenario’s van films als Michiel de Ruyter en Toen Was Geluk Heel Gewoon. Twee films die het weliswaar aardig deden, maar konden rekenen op gemengde kritieken. Helaas weten zij zich met Tuintje in Mijn Hart niet positief te onderscheiden. De film zelf is namelijk tamelijk saai en de acteerprestaties van de ganse cast zijn ver beneden peil. Waar de film wel in weet uit te blinken zijn de prachtige locaties waar de film is geschoten, zoals een paar scènes die zijn gefilmd in de vrij ontoegankelijke gebieden van de jungle van Suriname. Het resulteert erin dat de film bijna als promotiefilm gebruikt kan worden voor Suriname. Dat gezegd hebbende, is dit ook het enige positieve dat over de film gemeld kan worden

Het is dan ook onbegrijpelijk dat het Nederlands Film Fonds zijn goedkeuring heeft gegeven voor een film die dusdanig politiek incorrect is. Zo zit de film vol met raciale humor, worden Surinamer afgeschilderd als oversekst en zijn blanke mannen dom, op geld belust en ondergeschikt aan de donkere man. Het is op dit vlak dat Tuintje in Mijn Hart tot vervelens toe te weet te irriteren. En wellicht kunnen we de eerdere opmerking dat de film kan dienen als promotiefilm van Suriname kan worden gebruikt ook beter achterwege laten, aangezien de film wil doen overkomen dat overspel de normaalste zaak van de wereld blijkt te zijn in Suriname. Uiteindelijk kan je niet anders concluderen dat de film stikt van de clichés en de film poogt om te serieus naar voren te komen waardoor er niks komt van de romantische komedie die de film zeker pretendeert te zijn.

Maar ook logica is niet bepaald het sterkste punt van de film. Zo is de blanke Alex even oud als zijn donkere broer Virgil en scheelt dochter Wonnie maar amper dertien jaar met haar vader. Maar ook wending in het plot worden verkeerd en weinig subtiel aangepakt door de makers. Zo zal het ongetwijfeld niet de bedoeling zijn geweest, maar als de vrouw van Alex een hitsig avontuurtje beleeft met Virgil in de Surinaamse jungle, geeft de film duidelijk een verkeerd signaal af. De film werd gepresenteerd als ‘ode aan Suriname’, maar komt de film niet verder dan een slecht uitgewerkt satirisch multicultureel project, waarbij de kijker de volle speelduur zich zal afvragen waar hij nou eigenlijk in vredesnaam naar zit te kijken.

Extra’s: Ondanks de matige hoofdfilm is de release van de Blu-ray nog best goed verzorgd.
• Behind the scenes (17:08) De welbekende blik achter de schermen.
• Première Tuintje in Mijn Hart (2:07) Een sfeerverslag van de première van de film in theater Tuschinski.
• Videoclip O-Dog (3:24) De videoclip van Je bent nooit alleen van O-Dog, onderdeel van de soundtrack van de film.

Tuintje in Mijn Hart geeft een verkeerd signaal af naar de multiculturele kijker. De film is hiermee niet de bedoelde ‘ode aan Suriname’ geworden. De film komt qua denken vaak erg ouderwets en zelfs racistisch over met bijvoorbeeld een de oversekste Surinaamse bevolking die zich superieur maakt aan de saaie, domme blanke man. Dit soort zaken leiden tot flinke irritaties, waarbij de film niet wordt geholpen door de flauwe en vaak platte humor. Het enige wat de film hier positief tegenover stelt zijn de prachtige beelden van het Surinaamse landschap. Het zorgt ervoor dat Tuintje in Mijn Hart snel vergeten zal worden door het gros van zijn kijkers en je opnieuw vraagtekens kan zetten bij de selectie van het Nederlands Film Fonds. Tuintje in Mijn Hart had op papier alles om uit te groeien tot een waardige ode aan Suriname, maar de uitwerking is niet beter dan belabberd.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.